EINDELOOS

32: 'gezellig'

Samen met Sven sta ik in de kamer van Bryan. Mijn missie is om het briefje dat Bryan heeft geschreven te vernietigen. Het is beter als hij hier morgen gewoon niets meer over weet. 

'Weet je het zeker?' vraagt mijn therapeut Sven me. Ik heb hem net de rest van de avond verteld, dus nu weet hij alles. 

'Ja.' En ik verscheur het briefje een paar keer. De snippers veeg ik bij elkaar en die gooi ik in de prullenbak onder het bureau. Dan is dat ook weer geregeld. Ineens hoor ik Sven zijn stem aan de andere kant van de kamer.

'Heb je deze horloge gezien!?' roept hij verbaasd uit. Ik grinnik als ik hem naar het horloge zie kijken, alsof het goud is. 

'Ja dat heb ik namelijk gekocht. Cadeau van mijn ouders aan hem.' leg ik hem uit. 

Een paar seconden staat Sven me met open mond aan te kijken. Dan kijkt hij van mij naar het horloge en weer terug. En dan zijn honderd keer. 'Ik heb een goeie persoon uitgekozen om therapie te geven, jezus.'

We lachen beide om zijn domme opmerking. Dan verlaten we snel de kamer, voordat iemand ons daar ziet. Terwijl we over de bovenverdieping lopen stopt Sven ineens. Hij steekt zijn arm voor me uit, zodat ik ook moet stoppen. 

Verbaasd kijk ik hem aan en net als ik wat wil zeggen legt hij zijn vinger voor zijn lippen. Waarom moet ik nu weer stil zijn? Langzaam loopt hij richting de deur van de logeerkamer. De kamer waar Quinty en ik nu tijdelijk slapen. Stilletjes achtervolg ik hem. 

Met z'n tweeën staan we nu stil voor de dichte deur. Nu pas hoor ik wat hij bedoelt. Twee mensen heb het nogal 'gezellig' daarbinnen. Voordat ik compleet in de lach schiet trekt Sven me mee richting de zoldertrap. 

We verschuilen ons achter de muur en gaan op de trap zitten. 'Nu wachten tot ze eruit komen, dan kunnen we zien wie het zijn.' grinnikt Sven. Daar ben ik het helemaal mee eens. Ik wil wel eens weten welke twee mensen daar bezig zijn op de plek waar ik slaap. 

'Dat is de logeerkamer, de kamer waar Quinty en ik slapen.' zeg ik zacht tegen Sven. 

'Veel plezier met daar slapen straks dan.' lacht Sven. Oh shit inderdaad. Nu wil ik wel graag weten wie het zijn. 

Ineens horen we voetstappen de trap op komen. Shit zo wordt onze geheime missie nog verpest. Beide gaan onze ogen naar de andere trap toe om te kijken wie er naar boven komt. Het is niemand minder dan Bryan. Hij ziet ons gelijk en kijkt ons ook meteen heel vreemd aan. 

Waarom is precies hij ook weer degene die de trap oploopt. Sven wenkt hem naar ons toe. Bryan begrijpt het handgebaar en komt naar ons toe. Precies op het moment dat Bryan iets wilt gaan zeggen kappen we hem af met ons stilte gebaar. Beide leggen we onze vinger op onze lippen en sussen dat hij stil moet zijn. 

Nog geen seconde daarna horen we het geluid van een deurklink. Sven duwt Bryan verder de trap op en gebaart hem dat hij stil moet zijn. Sven ik zitten langs elkaar met ons hoofd net langs de muur naar de deur te kijken. De deur gaat langzaam open en er komen twee mensen uit. Dit zag ik zeker niet aankomen. 

Mijn eerste instinct is om te gaan gillen, maar gelukkig duwt Sven zijn hand voor mijn mond. Mijn ogen zien Hugo Vermeulen de deur uit komen met op de voet gevolgd door mijn beste vriendin. HUGO EN LAYLA. Die twee haten mekaar blijkbaar toch niet helemaal. Wat is er toch allemaal aan de hand? Er gebeurd te veel op deze avond.

Als ze helemaal verdwenen zijn en we ze niet meer horen, proesten Sven en ik in lachen uit. Bryan die nog steeds achter ons zit lijkt er niks van te begrijpen. Jammer voor hem, want het is echt hilarisch. 

Bryan komt voor ons staan en kijkt ons niet begrijpend aan. We kunnen beide geen woord uitbrengen, omdat we nog steeds diep in onze lachbui zitten. Bryan kan het sowieso bekijken, want tegen hem praat ik niet. 

'Wat heb ik gemist? Wat is er zo grappig?' weet hij uit te brengen.

Hierdoor schieten wij alleen maar harder in de lach. Bryan lijkt in de gaten te hebben dat we op dit moment niks kunnen uitbrengen. Hij blijft ongeduldig wachten totdat wij klaar zijn.

Na een paar minuten stoppen we dan eindelijk met lachen. 'Je had het moeten zien.' zegt Sven dan tegen Bryan. Helemaal mee eens. En ik ga nog steeds niks zeggen tegen hem. 

'Ik moet even naar de wc.' zegt Sven dan daarna. En voor ik het weet is hij al verdwenen in de badkamer. Ugh nu ben ik hier alleen met Bryan. Ik ontwijk meteen al het oogcontact met hem. Mooi niet dat ik ga verdwalen in die stomme ogen. 

'Mae?' 

Ik zucht. 

Hij pakt mijn hand vast, die ik meteen lostrek. 

'Mae?' 

Nog steeds kijk ik hem niet aan, maar ik besluit één woord te zeggen. 'Ja.' 

'Ik heb iets doms gedaan.'

Als hij dat zegt, dan kijk ik naar hem op. Dat had ik beter niet kunnen doen, want nu zit ik gevangen in zijn blik. Waarom doe ik dat nou?

'Je doet altijd domme dingen.' vertel ik hem. Nu ben ik toch met hem aan het praten. Wat ben ik toch zielig. Hij glimlacht zwak, omdat ik tegen hem praat. 

'Het meisje dat ik leuk vind heb ik gekwetst en volgensmij vind ze mij niet eens leuk.' 

Ik weet meteen dat hij het over mij heeft. Het was dus toch waar. AHHH ik weet niet meer wat ik moet geloven. Hij zegt dit en dan doet hij dat. 

'Ze vindt jou meer dan leuk, maar dat heb je zelf verpest.' 

Dat is alles wat ik zeg, voordat ik van hem wegloop.