EINDELOOS

25: Vrijheid

Daar zitten we dan. Of nou ja, nog steeds eigenlijk. Het is alweer 4 uur geleden dat het 4 uur was. Klinkt niet logisch, maar zo is het. De laatste paar uur spelen Bryan en ik vooral spelletjes op onze telefoon, praten we over de meest random dingen en zeuren we dat we eten willen.

Nu heb ik dus weer zin in eten. Het is dus ook al 8 uur in de avond en we hebben nog niks gegeten allebei. We kunnen hier namelijk moeilijk weg. Wanneer komt Thijn ons nou eens redden?

'Als ik niet snel iets eet, dan kan ik straks helemaal niks meer. Zelfs niet tegen Thijn schreeuwen.'

Dat bedoel ik dus. Ik grinnik. 'Het zal me niks verbazen als Thijn ons laat uithongeren.' 

'Dan zal ik al mijn energie moeten opbrengen om hem te vermoorden. Je helpt me wel toch?' En Bryan geeft me zijn veel te leuke glimlach. 

'Ja natuurlijk. Het is al erg genoeg dat ik hier met jou opgesloten zit.' knipoog ik naar hem. 

Zogenaamd gekwetst legt hij zijn hand op zijn hart. 'Ik vond het net zo leuk met jou, Mae.' Het sarcasme druipt er vanaf. 

Daarom geef ik hem een mep tegen zijn schouder. Hij grinnikt en slaat dan zijn arm om mijn nek heen. Daardoor trekt hij me veel te dichtbij en heb ik het natuurlijk weer 80 graden warmer. Yes.

'Je bent niet zo erg als je denkt.' 

Ik probeer zijn arm van me af te krijgen, want zo kan ik natuurlijk nooit normaal doen. We zitten in een half gevecht waarbij ik zijn arm van me probeer weg te krijgen. Die jongen is net zo sterk, als hij eruit ziet. 

Als ik zijn arm eindelijk van me weg heb glimlach ik tevreden. Bryan lijkt dat wel amuserend te vinden, want hij staart me nogal aan. Om hem te laten ontwaken geef ik hem een duwtje tegen zijn borst, maar dat gaat weer eens fout.

In een reflex grijpt Bryan mijn pols vast, terwijl hij achterover valt. Blijkbaar ben ik dan toch nog wel een beetje sterk. Alleen nu trekt hij mij mee in zijn val. In onze lompigheid knal ik met mijn hoofd tegen zijn borst aan terwijl we beide op de grond liggen. 

Dit kan je toch niet menen? Nu zijn we weer veel te dicht bij elkaar. Daar krijgt mijn hoofd kortsluiting van. 

'Hai.' 

Maecy what the fuck zeg jij nou weer. Op het moment dat dat mijn mond verlaat wil ik mezelf graag begraven onder een hoopje zand. Bryan die vindt het wel grappig en groet me terug.

'Hey.'

'Hallo vrienden! Wat is het gezellig hier.' 

Huh? Bryan en ik krabbelen allebei overeind en dan zien we Thijn bij de deur staan. Hij staat daar veel te vrolijk naar ons te staren. Precies tegelijk kijken Bryan en ik elkaar aan en stormen we op hem af. 

Thijn ziet meteen dat we op hem afrennen en hij rent snel de gymzaal weer uit. Zijn broer en ik achtervolgen hem dit vieze gymzaaltje uit. Eindelijk vrijheid. 

We rennen alle drie best snel en daardoor zijn we ook zo buiten. We rennen nog steeds achter Thijn aan die richting zijn fiets aan het rennen is. Hij stopt bij zijn fiets en haalt wat uit zijn mandje. Buiten adem stoppen we voor Thijn. 

'Voordat jullie me gaan vermoorden moeten jullie eerst wat eten.' En hij tovert twee tassen van de McDonald's tevoorschijn. Thank god. 

Met z'n drieën ploffen we neer op het grasveld langs de fietsenstalling. Genietend eten we onze McDonald's op en vertellen we Thijn over de muis. 

Als we klaar zijn is Thijn alles in de prullenbak aan het gooien en starten Bryan en ik ons wraakplan. We trekken zijn fietsensleutel uit zijn fiets en sprinten snel naar onze eigen fietsen. Dan springen we op onze fietsen en rijden Thijn voorbij. 

'Tot straks hé!' 

'Veel plezier met lopen!' 

Roepen we hem na. Dit kon hij verwachten. 

Al snel zijn we bij mijn huis aangekomen. Bryan kon allang thuis zijn, maar hij wilde per se met mij meefietsen, want hij vond dat een meisje niet alleen door het donker moest. Ik had het ook alleen aangekund, maar ik vond het wel lief van hem. 

'Ik zie je zaterdag hé.' zegt hij tegen me. Ondertussen rijd ik mijn fiets de stoep op. 

Als antwoord steek ik mijn duim op naar hem. 'Ik vind jou ook wel meevallen.' zeg ik nog, voor ik verdwijn richting de achterdeur. 

Ik heb mijn fiets weggezet en ik steek mijn sleutel in de achterdeur. Op dat moment bedenk ik me dat ik thuis had moeten zijn voor Quinty. Mijn ouders zijn er nu nog niet, maar ze gaan me vermoorden als ze me zien. 

Meteen krijg ik een halve paniekaanval. Waar is Quinty nu in godsnaam? Meteen bel ik Thijn op. Hij neemt heel erg snel op. Ik grinnik als ik me bedenk, dat hij waarschijnlijk nog naar huis aan het lopen is. Maecy focus. 

'Thijn weet jij waar Quinty is?' 

'Ja sorry dat had ik meteen moeten zeggen. Ze is bij ons thuis.' Gooit hij er snel uit. Pffieuw gelukkig. 

'Oké super. Moet ik haar komen halen?' vraag ik meteen. 

'Nee joh. Ik zal wel even aan mijn moeder vragen wat de bedoeling is. Wacht ik ben nu thuis.' Ik hoor allerlei gerommel door de telefoon en dan klinkt uiteindelijk de stem van Cynthia.

'Hallo Maecy! Quinty blijft gewoon hier slapen en dan breng ik haar morgen weer naar school. Ik heb alles ook al met je moeder overlegt, want je ouders komen pas na het weekend weer thuis. Ze moesten beide dringend weg voor werk.'

Het zal ook weer eens niet. Cynthia is veel te lief voor deze wereld en mijn ouders zijn zoals altijd weer weg. 

'Maecy?' 

'Oh ja sorry. Dankjewel Cynthia, maar dat hoef je allemaal echt niet te doen hoor. Ik kan haar ook gewoon brengen.'

Het is even stil aan de andere kant van de lijn. Dan hoor ik Cynthia haar vrolijke stem weer.

'Ben je gek kind. Jij hoeft al helemaal niet alles alleen te doen. Ik heb een idee. Wat nou als jij en Quinty hier bij ons blijven tot je ouders weer thuis zijn.' 

'Dat hoeft echt niet hoor-'

Cynthia kapt me meteen af. 'Maecy alsjeblieft. Ik wil graag dat je komt en ik sta erop.'

Hoe moet ik daar nu weer nee tegen zeggen? Niet dus. 'Goed dan, maar als we jullie tot last zijn dan moet je ons meteen eruit gooien!' 

Ik hoor Cynthia grinniken en dat belooft ze me. We bespreken nog het een en het ander en dan hangen we op. Vandaag slaap ik nog hier, want ik ben nu toch al thuis. Morgen slaap ik bij de Wouters.

5 dagen bij de Wouters thuis. 5 dagen bij Bryan thuis. Hoe moet ik dat nu weer overleven?