EINDELOOS

18: Hechtingen

Mijn vluchtplan is toch niet echt een goed plan, aangezien Bryan met me mee gaat. Ik zit letterlijk de hele middag met hem opgescheept, dus hij gaat er sowieso nog over beginnen. 

Als ik mijn sleutel omdraai en ik de bekende klik hoor begint er iemand tegen me te praten. In de verte zie ik Bryan bij zijn fiets staan, dus hij kan het niet zijn. Ik draai me om en zie de een van de grootste klootzakken op deze aarde staan.

Je mag 3x raden. En je tijd gaat nu in. Nee het is gelukkig niet die vage gast van net. Stel je voor.

Ding ding ding. Het is Damien. Ik kan die gast wel uitkotsen. Hij staat daar een beetje mijn fiets te blokkeren, waardoor ik niet weg kan. Waarom moet mij dit nou weer overkomen?

'Wat moet jij nou weer?' spreek ik mijn gedachte uit.

Hij wilt een stap dichterbij zetten, maar dat laat ik niet toe. Ik grijp mijn fiets vast en ram deze naar achter. Hard tegen zijn been aan. 'Oeps.' 

Damien rolt zijn ogen en kijkt me aan. 'Als ik jou was zou ik maar uitkijken voor die gast.' Hij knikt met zijn hoofd richting Bryan. Wat bedoelt hij daar nu weer mee?

'Doei Damien.' Hij is de enige voor wie ik moet uitkijken. Dat gezegd te hebben spring ik op mijn fiets en rijd de fietsenstalling uit. Bryan staat daar al onwetend op me te wachten. Volgensmij heeft hij niks gezien, anders zou hij wel iets zeggen.

'Rijden maar.' zeg ik, terwijl ik Bryan voorbij fiets. Hij zet zijn voeten weer op de trappers en komt naast me fietsen. 

'Wat was je doel eigenlijk met Emily?' besluit ik dan maar te vragen. Ik kan het onderwerp beter zelf opbrengen, want ik weet dat hij anders begint met vragen stellen. Dan kan ik dat maar beter doen. 

'Waarom zou ik jou iets vertellen, als jij geen antwoord geeft op mijn vragen.' is zijn terechte reactie daarop. Omdat ik een mongool ben. 

'Touché.' Ik heb al een idee.

'Als jij mijn vragen beantwoord, dan beantwoord ik die van jou.' stel ik voor. Ik ben hier degene die hem heeft staan afluisteren, dus verdient hij wel wat antwoorden. 

'Vooruit dan. Onze vrienden koppelden ons ooit aan elkaar op een feestje. Het was net uit met Edwin toen en daarom was het niet echt de juiste timing. Het voelde alsof ik het voor iedereen deed behalve voor mezelf.' 

Dat kwam er nog makkelijk uit. Hoe is hij zo open over zijn shit tegen mij? Terwijl ik degene ben die hem heeft afgeluisterd. Meer dan 1 keer. Schuldig kijk ik hem aan en zeg:

'Sorry. Het was niet cool om dat gesprek af te luisteren, maar ik zag dat appje gisteren op je telefoon en toen hoorde ik jullie schreeuwen in de gangen. En toen werd ik veel te nieuwsgierig en toen ja, toen was ik mezelf.' 

Bryan schiet in de lach, als ik klaar ben met praten. 'Duidelijk.' blijft hij lachen. Ik steek mijn tong naar hem uit en sla linksaf. 

'Dus ga je me nog vertellen wat je hebt gehoord?' 

'Hmm even denken. Jij die zei dat jullie niet serieus waren en dat Emily iemand jaloers wilde maken. Oeh en ze noemde je een sukkel.' 

Ja dat was het wel. Zoveel heb ik nou ook weer niet gehoord. Ondertussen rijden we mijn straat in. 

Bryan grinnikt en kijkt me weer aan. 'Dat deed pijn.' zegt hij sarcastisch. Het meeste wat hij zegt is sarcastisch. 

'Ze zei toch dat iemand haar had verteld dat je een sukkel bent ofzo. Wie dan? Ik was het niet hoor.' verdedig ik mezelf grijnzend. 

Hij rolt zijn ogen, als we bij mijn huis aankomen. We stappen van onze fietsen af en lopen het smalle paatje naar de poort in. 

'Oeh ik dacht eigenlijk dat jij het was, maar geen idee dan. Het zal wel een van haar vriendinnen zijn geweest ofzo.' grijnst hij terug, waardoor ik nu mijn ogen rol.

Ineens moet ik aan iemand anders denken. Hij vertelde me net dat ik op moest passen voor Bryan, zonder enige reden. 'Damien zei tegen me dat ik voor je moet uitkijken.' 

Ik open de poort, zodat we de tuin in kunnen. 'Damien?' Hij zucht die naam uit, alsof zijn leven ervan afhangt. Ik snap niet wat de band tussen die twee is. 'Damien zei dat je moest uitkijken voor mij.' mompelt hij nog. Ja dat zei die inderdaad. 

'Jullie zijn toch vrienden?' Mijn fiets zet ik onder het afdak en draai hem op slot.

Bryan schudt meteen zijn hoofd. 'Ik denk niet dat we dat ooit zijn geweest.' 

Huh? Nu snap ik er al helemaal niks meer van. Met mijn verwarde hoofd open ik de achterdeur en lopen we mijn huis binnen. 

Net als ik om meer duidelijkheid wil vragen hoor ik Quinty roepen. Tenminste ik mag hopen dat ze het is. Anders is er nu iemand anders in ons huis met een piep stemmetje. 

En ja hoor. Als Bryan en ik de woonkamer inlopen zien we inderdaad dat Quinty het piep stemmetje is. Het kon ook niet anders. Ze ligt op de bank met haar schoenen nog aan, ook staat de roze schooltas naast haar en ze kijkt mij verbaasd aan. 

Bryan is namelijk in deze korte tijd naast Quinty gaan zitten om de hechtingen te bestuderen. Mijn zusje kijkt mij nog steeds aan, ze wacht volgensmij op een verklaring. 'Waarom hebben ze je naar huis gestuurd?' vraag ik dan, totaal overbodig. 

De directeur, ook wel verrader genoemd heeft me dat namelijk al verteld. Ze is nou niet echt een rustig persoon en die hechtingen moeten wel blijven zitten. Daarom vonden de school en mijn ouders het een goed idee om haar naar huis te halen. En zelf niet te komen, maar haar zus ook nog uit school te halen. Ik dus. 

'Door de cupcakes die me bijna hadden gedood.' zegt Quinty lief. Dat kun je wel zeggen ja. 

'Ze zitten nog goed.' geeft Bryan aan. Hij geeft mijn zusje een high-five en trekt zijn jas uit. 

'Jij hebt er misschien ook wel nodig.' zeg ik, als ik naast Bryan neerplof op de bank. Onze jassen smijt ik neer op de stoel naast ons. Zijn oor is nog steeds aan het bloeden en het ziet er best pijnlijk uit. Voorzichtig raak ik het aan.

'Auw Mae dat doet pijn. Nu heb ik wel hechtingen nodig ja, thanks.'