EINDELOOS

40: Maandag

Het is vandaag weer maandag. Een week lang ben ik in het ziekenhuis geweest en ben ik niet naar school geweest. Vandaag is toch echt de dag dat ik weer moet gaan. 

Quinty en ik verblijven sinds gisteren weer bij de Wouters. Ze vonden het geen goed idee om mij en Quinty met z'n tweeën in ons huis alleen te laten. Mijn vader ligt nog steeds in coma en ze weten niet of hij ooit nog wakker gaat worden. 

Samen met Thijn en Bryan sta ik voor de school in de fietsenstalling. Elke dag zijn ze in het ziekenhuis geweest. Voordat we hierheen kwamen zijn we ook nog even naar het ziekenhuis geweest. Ik draai mijn fiets op slot en slinger mijn tas over mijn schouder. 

'Klaar voor?' vraagt Bryan, die zijn tas ook over zijn schouder gooit. 'Nee, maar let's go.' is mijn antwoord. Thijn en Bryan kijken elkaar aan en lopen dan achter mij aan. 

Als we naar binnen lopen heb ik het gevoel dat iedereen onze kant op kijkt. 'Ik zie jullie later.' zegt Thijn, terwijl hij met z'n hoofd de andere kant op knikt. Zijn kluisje is de andere kant op, dus hij gaat er vandoor. We zeggen gedag en samen met Bryan loop ik richting mijn kluisje. 

'Iedereen staart ons aan.' zucht ik. 

Bryan kijkt om zich heen. 'Ze doen niet de moeite om het te verbergen nee.'

Ik had gehoopt dat niemand het zou weten, wat natuurlijk onmogelijk is. Nieuws gaat hier als een lopend vuurtje. Iedereen weet dat mijn moeder overleden is en mijn vader nu in een coma ligt. Als die zielige meelevende blikken, ik word er nu al gek van. 

Ik open mijn kluisje en dump mijn jas en een paar boeken erin. Dan sluit ik hem weer. 'Als er ook maar iets is, bel of app me oké.' zegt Bryan tegen me. Ik glimlach en knik. Hij drukt een kus op mijn lippen en gaat er dan vandoor. 

Achter me hoor ik Layla en Sasha al aankomen. Ze zijn de afgelopen week een paar keer na school in het ziekenhuis geweest. Ze trekken me ook meteen in een groepsknuffel. Als ze me loslaten kijken ze me meelevend aan.

'Oké genoeg nu met al dat medelijden. Jullie gaan gewoon normaal tegen me doen, anders word ik gek.' glimlach ik naar ze. 

Layla zet haar hand tegen haar hoofd. 'Ay ay kapitein.' Sasha en ik lachen om haar debiele antwoord en met z'n drieën lopen we naar onze les. 

'En hoe gaat het met jou en Bryan?' besluit Sasha te vragen. Meteen ontstaat er een glimlach op mijn gezicht. Een van de weinige positieve dingen nu. 'Haar gezicht zegt al genoeg.' antwoord Layla grinnikend. 

'Ja ja het gaat goed, zonder hem zou ik nu opgesloten in m'n kamer zitten en er nooit meer uitkomen.' 

'Eeyy en wij dan!' roept Layla lachend. Sasha en ik lachen met haar mee. Het voelt goed om even ergens anders aan te denken. 

'Jullie zijn net zo belangrijk. Hetgene waar ik me nu het meeste zorgen om maak is Quinty.' 

Ze knikken beide begrijpend. 'Het maakt het nog lastiger dat ze nog zo jong is.' zegt Sasha. Ondertussen zijn we bij ons lokaal aangekomen. Iedereen is er al, dus we lopen snel naar binnen. 

Heel wat later die dag hebben we mentoruur. Het gaat al de hele dag prima, totdat mijn mentor ineens begint over oudergesprekken. 'Ik ga even naar de wc.' Deel ik mee en dan ben ik snel het lokaal uit. 

Shit. Tranen lopen al over mijn wangen, wanneer ik onderweg ben naar de wc. Waarom moest hij ook precies daarover beginnen. De hele dag ging het goed. Boos veeg ik mijn tranen weg, maar daardoor bots ik tegen iemand op. Ik wil al doorlopen, maar de persoon houd me tegen. Ik kijk op. 

Gifzwarte haren, donkere ogen, en hij kijkt bezorgd. Wacht wat? Damien hoort niet bezorgd te kijken. Waarom moet ik hem nou weer tegen komen. Hij is echt de laatste persoon die ik wil zien. 

'Doei.' zeg ik dan ook meteen. Snel loop ik weer door. Maar hij zou Damien niet zijn als hij me niet achterna komt. Dit keer probeert hij me gelukkig niet aan te vallen, maar hij komt naast me lopen. 

'Hey - uh - ik heb het gehoord van je moeder.' 

'Fijn voor je, net zoals de hele school.'

Hij krabt ongemakkelijk aan zijn neus. 'Weet je mijn moeder is overleden aan een auto ongeluk, dus ik kan je vertellen dat het altijd pijn blijft doen, maar het wordt minder erg.' 

'Oh het spijt me van je moeder. Bedankt, denk ik?' 

Damien haalt zijn schouders op en loopt weer de andere kant op. Snel loop ik de meiden wc binnen. Wat is er net gebeurd? Ik kijk in de spiegel op de wc, en veeg wat mascara onder mijn ogen weg. Op dat moment gaat de deur open. 

Layla komt de wc binnen gestormd. 'Daar ben je!' roept ze terwijl ze me in een omhelzing trekt. 

'Rustig rustig, ik had gewoon even een moment voor mezelf nodig.' 

Layla knikt en laat me los. 'Het was ook niet echt handig dat hij dit onderwerp nu ging bespreken.' zucht ze. Ik haal mijn schouders op. 

'Er zullen wel vaker van dit soort momenten komen. Kom we gaan terug.' zeg ik tegen haar. Ze knikt en samen lopen we weer terug naar de les. 

De schooldag is weer voorbij en ik sta nu bij mijn kluisje. Layla en Sasha heb ik net gedag gezegd en die zijn nu naar huis. Zelf heb ik besloten om nog een uurtje te wachten, want dan zijn Thijn en Bryan ook klaar. 

Uit mijn kluisje - die vandaag gelukkig wel opengaat - haal ik mijn jas. Ik ga zo naar de aula om daar te wachten. Dan zie ik ineens een memo blaadje in mijn kluisje liggen. Die lag er vanochtend nog niet. Ik pak hem op en kijk wat er op staat.

'Als je ooit wilt praten met iemand die het begrijpt, dan kan dat altijd. Gr Damien'

Wel 10 keer lees ik de zin. Ik vind het sneu voor hem dat hij z'n moeder heeft verloren, maar waarom denkt hij dat ik met hem zou willen praten. Ik zucht, schud m'n hoofd en stop het briefje dan in mijn tas. Mijn kluisje maak ik dicht en ik ga naar de aula.