EINDELOOS

38: Voorgevoel

Samen met Bryan, Mark en Cynthia zit ik aan de eettafel bij hun thuis. Bryan en ik kijken elkaar veelbetekenend aan, als Mark zijn keel schraapt. 

'We hebben het hier al een keer met Bryan over gehad, maar we willen het graag nog met jullie allebei bespreken.'

Oh god daar gaan we. 

'Als eerste willen we graag nog geen opa en oma worden, dus als jullie iets gaan doen doe dat dan veilig.' 

Mijn wangen worden meteen weer knalrood en die van Bryan gloeien ook. 'Mam.' Zucht hij. 

'Ook willen we niet dat je je gedwongen gaat voelen om iets te doen, aangezien Bryan iets ouder is dan jou Maecy.' Gaat Cynthia weer vrolijk verder. 

Nadat ze ons meerdere keren voor schut hebben gezet zijn ze eindelijk klaar. Voor nu dan. Mark werd gebeld en Cynthia vindt dat het gesprek wel genoeg is geweest. Nou dat vond ik na de eerste zin al. Ergens vind ik het wel heel lief dat Bryan zijn ouders zo betrokken en meegaand zijn. Mijn ouders zijn totaal het tegenovergestelde. 

'Verder vinden we het wel super leuk dat jullie elkaar eindelijk hebben gevonden. Ik weet zeker dat jouw ouders er ook blij mee gaan zijn Maecy.' Sluit Cynthia het gesprek af. Godzijdank.

'Mam we hebben nog niet eens iets.' Zucht Bryan dan. 

'Nog niet. We kunnen het maar beter nu hebben besproken toch.' Glimlacht Cynthia. Dan wordt de woonkamerdeur opengemaakt en wenkt Mark naar Cynthia. Hij staat nog met zijn telefoon half tegen zijn oor, terwijl Cynthia ook de gang in loopt.

'Je had gelijk.' Zeg ik, als Cynthia weg is. Bryan heeft zijn hoofd in zijn handen laten zakken. 

'Ik schaam me dood. Dit kunnen ook alleen mijn ouders bedenken.' Zucht hij weer. Ik grinnik en laat mijn hoofd ook in mijn handen zakken. We staren elkaar een tijdje aan, totdat Cynthia en Mark weer terugkomen. Ze zien er geschrokken uit. Wat zou er zijn gebeurd?

'We moeten wat vertellen en jullie moeten niet schrikken. We weten ook niet precies alles.' Begint Cynthia. Ze knikt naar Mark die verder gaat met praten. Waarom heb ik het gevoel dat dit iets met mijn ouders te maken heeft?

'Maecy je ouders zijn beland in een vliegtuigongeluk. Ze liggen nu beide in het ziekenhuis en leven voor nu nog, maar hebben ernstige verwondingen opgelopen.' 

Mijn hele lichaam verstijfd. Ik had al zo'n gevoel dat er iets mis was. 'K-kkunnen w-we er naar toe?' Vraag ik half stotterend. 

'Ja, ze liggen hier in het ziekenhuis in de buurt.' zegt Cynthia die al bezig is met haar schoenen aan te trekken. Ook Mark trekt zijn jas aan en pakt zijn auto sleutels. Bryan en ik staan op en lopen achter Mark en Cynthia aan de woonkamer uit. 

De woorden van Mark spoken door mijn hoofd. Ernstige verwondingen. Ze leven voor nu nog. Ik had al zo'n slecht voorgevoel en blijkbaar had dat gevoel gelijk. 

Ik schrik op als Bryan de autodeur opentrekt. Snel stap ik de auto in. Meteen als alle deuren dicht zijn, scheuren we er vandoor. Vliegtuigen die neerstorten. Dat gebeurd minder dan auto's die verongelukken. Hoe vaak hebben mijn ouders me dat wel niet verteld. En nu is hun vliegtuig neergestort. 

Niemand zegt een woord tijdens de autorit naar het ziekenhuis. Mark zet ons af voor het ziekenhuis, terwijl hij de auto gaat parkeren. Met z'n drieën lopen we naar binnen. 

Dit is al de tweede keer deze maand dat ik hier ben. Ik krijg er de kriebels van. 

We lopen naar de balie bij de ingang. Cynthia legt snel uit waarom we hier zijn. De vrouw achter de balie is nou niet bepaald snel. Ze zoekt op waar we heen moeten, maar zelfs een slak zou sneller zijn.

We worden naar een wachtruimte gestuurd waar een verpleegster op ons wacht. Dat is wat de slak achter de balie heeft verteld. Ondertussen is Mark zelfs weer terug en dus haasten we ons nu met z'n vieren naar de wachtkamer. 

Daar aangekomen staat er inderdaad een verpleegster. Ze komt meteen op ons afgelopen. Ik versta maar de helft van wat ze zegt. Aangezien ze alleen maar dingen vertelt die we al weten. Ernstige wonden, leven nog, bla bla bla. Vertel me gewoon waar ik ze kan vinden. 

Uiteindelijk loopt ze met ons mee naar de kamer waar ze beide liggen. 'Ze kunnen er anders uitzien dan je bent gewend, dus niet schrikken.' vertelt de verpleegster nog voor we naar binnen gaan. 

Als ik mijn ouders zie schrik ik toch. Ik weet niet wat ik had verwacht, maar niet dit. Ze zijn de enige twee in de kamer. Beide zitten ze vast aan allerlei apparatuur. Mijn vader heeft heel veel schrammen op zijn armen, benen en gezicht. Er zit verband om zijn handen en ook op zijn been.

Mijn moeder heeft een grote snee in haar nek lopen. Ze lijkt wel een lijk, zo wit is ze. Ook zie je overal wonden en schrammen op haar lichaam. Ze hebben allebei hun ogen gesloten. 

Bryan slaat zijn arm om me heen, terwijl ik mijn hoofd tegen zijn borst aanduw. Blijkbaar rollen er tranen over mijn wangen, want ik maak zijn t-shirt nat. Ook Cynthia en Mark staan met open mond te kijken. 

Niemand heeft nog wat gezegd. Dan klinkt er opeens een stem door de kamer. 

'Jullie zijn er.' 

Het is mijn moeder. Haar stem klinkt erg zwak en haar ogen zijn lichtjes geopend. Ik maak me los van Bryan en ga naar haar toe. Op mijn knieën ga ik naast haar bed zitten. 

'Mam je mag niet gaan. Ik hou van je.' 

Tranen rollen over onze wangen wanneer ik dit zeg. We voelen het allebei.

'Ik ook van jou Mae, en vertel je vader en Quinty dat ik ook van ze hou.' 

Na die zin gaat alles in slow motion voor me. Mijn moeder haar ogen sluiten en er begint van alles te piepen. Van alle kanten komen er dokters en verplegers aangerend. Ik word weggetrokken bij het bed en ze staan er allemaal om heen. 

Dan wachten we allemaal af. Mijn lichaam beweegt niet en ik lijk wel verlamd. We wachten allemaal op wat we al weten dat gaat gebeuren. Dat ene geluidje. Dat geluidje dat er geen hartslag meer is. 

En dan komt het. 

We horen het allemaal.