EINDELOOS

24: Moordbeest

Na ons voetbalpotje liggen we beide dood op de grond. Bryan en ik zijn allebei erg fanatieke voetballers. We zijn gewoon fanatiek in het algemeen. 

Het bleek dat we allebei nog best wel wat konden. Ik kijk naar Bryan die diep in gedachten verzonken lijkt. Hij heeft nog steeds allemaal schrammen en blauwe plekken op zijn hoofd. En hij ziet er nog steeds even hot uit als altijd. Wat oneerlijk. 

Hij merkt mijn gestaar op en geeft me een knipoog. Waarop ik natuurlijk mijn ogen rol. We moeten het nog steeds over van alles hebben. Dat vind ik tenminste. Waar zal ik eens beginnen?

Bryan die wegrent uit mijn huis? Damien die me waarschuwt voor Bryan? Bryan die Hugo en Sven kent? Bryan die een feestje geeft?

'Ik hoorde dat je zaterdagavond een feest geeft voor je verjaardag.' Komt er droog uit mijn mond. 

Hij krabt ongemakkelijk aan zijn achterhoofd. 'Ja klopt.' 

Serieus? What the fuck moet ik daar nu weer mee. Hij weet wel waar ik naartoe wil. 

'En heb je dat besloten voor of na dat je mijn huis bent uitgerend?' 

'Wat heeft dat er nu weer mee te maken? Vraag me gewoon wat je eigenlijk wilt vragen.' 

Goed dan. Als hij het zo graag wilt. 'Waarom ben je mijn huis uitgerend? 

'Omdat ik dringend weg moest.' Dat is zijn antwoord. Wauw. 

Ik rol mijn ogen. 'Je feestje plannen of wat.' Hij wilt me overduidelijk niet vertellen waarom hij is weggegaan. Daarom wil ik het alleen maar meer weten. 

'Maecy je bent echt onmogelijk. Ik moest gewoon weg. Wat maakt het nou uit.' Hij raakt nogal geïrriteerd. Fantastisch dit.

'Fijn dat het jou niks uitmaakt. Vanaf nu boeit het me ook allemaal niet meer.' Gefrustreerd sta ik op en ga ik aan de andere kant van de gymzaal zitten. Zo ver mogelijk van die klootzak af. Hij begrijpt het niet. 

Het maakt mij wat uit omdat we overduidelijk een moment hadden en hij daarvan is weggevlucht. Het boeit hem gewoon helemaal niks. Hij is niet voor niks weggerend toen. Jongens zijn echt onmogelijke wezens. Wat moeten we ermee?

En hij was me ook overduidelijk aan het ontlopen. Thijn heeft ons letterlijk in deze gymzaal opgesloten. Dat was absoluut geen goed idee. Jammer Thijn, volgende keer beter. 

Hoelang gaat hij ons hier eigenlijk nog houden? Ik ben er wel klaar mee en ik wil weg hier. Ik schrik me helemaal dood als ik wat in mijn ooghoek zie. Dat lijkt verdacht veel op een muis. Als ik mijn hoofd draai zie ik dat het inderdaad zo'n duivel is. 

Uit paniek slaak ik een gil. Die beesten zijn echt niet mijn ding. Spinnen kan ik nog wel hebben, maar muizen moeten wegblijven. Bryan staat op en komt naar me toegelopen. Ik houd ondertussen die duivel goed in de gaten. 

Hij kijkt me verbaasd aan en dan volgen zijn ogen mijn blik. Zijn ogen vergroten als hij de muis ziet. Eentje lijkt hier nog minder blij met die muis, dan ik. 

'Wat doet dat moordbeest hier?' vraagt hij aan niemand in het bijzonder. 

Ik schiet in de lach. Hij lijkt best wel heel erg bang voor die muis, wat ik wel grappig vind. Ik vind het ook een duivel, maar als hij niet te dichtbij komt moet het goedkomen. Bryan lijkt daar heel anders over te denken.

'Kijk maar uit voordat hij je opeet.' grinnik ik. Hij steekt zijn middelvinger naar me op en loopt langzaam weer achteruit, richting de deur. 

'Die deur zit op slot. Weet je nog?' We zitten hier nog steeds opgesloten. 

'Houd jij dat beest maar in de gaten!' roept hij terug. Ik rol lachend mijn ogen en steek mijn duim omhoog. Hoe moet ik nou boos blijven op die jongen. 

Het moordbeest zoals Bryan hem noemt trippelt de berging in. Ik trek een snel sprintje en sluit de deur achter hem. 'Hij is weg hoor!' roep ik naar Bryan die aan de deur staat te trekken. 

'Weet je het zeker?' vraagt hij ongelovig. Ik knik en wijs naar het berging hok. Hij zucht opgelucht en laat zich weer op de grond zakken. Glimlachend ga ik weer in zijn buurt zitten. Ik heb mijn hoop dat hij iets voor mij voelt toch al opgegeven, want dat is nu wel duidelijk niet zo. Aan een boze Maecy hebben we ook niks.

'Je komt me toch niet vermoorden hè?' 

'Nee joh daar heb ik die muis al voor.' knipoog ik. 

Hij werpt weer even een blik op de berging. Als de kust veilig is kijkt hij mij weer aan. 'Ik wil liever nog niet dood.' 

Ik schiet weer in de lach door zijn serieuze toon. Hij is echt bang voor die beesten. 'We zullen je eerst rustig achttien laten worden.' 

'Mae?' 

'Ja?'

'Wil je weten waarom ik je ontliep?' 

Ik weet al waarom. 'Omdat je me niet wilde uitnodigen.' 

Hij kijkt me verbaasd aan en knikt. 'Laat het me verder uitleggen.' zucht hij. 

Meteen schud ik mijn hoofd. 'Laten we dat maar gewoon vergeten.' Ik hoef niet te horen dat hij me niet wilt uitnodigen, omdat ik toch niks voor hem beteken. 

'Oké, maar ik wil je nu persoonlijk uitnodigen.' zegt hij vastberaden. Huh? Dat zag ik dus niet aankomen. Hij moet me nu eigenlijk wel uitnodigen, dus daarom zou hij het wel doen. 

'Goed dan. Je beste vriend en ik zullen er zijn.' 

Niet begrijpend trekt Bryan zijn wenkbrauw op. Ik grinnik en knik met mijn hoofd naar de berging. De muis en ik natuurlijk. 

'Ha-ha. Dan kom je niet binnen hoor.'