EINDELOOS

20: Kort en krachtig

Op dit moment lig ik verslagen op mijn bed. Net heb ik gekeken hoe Bryan er vandoor ging. Door mijn raam zag ik hem zijn fiets pakken en onze achtertuin verlaten. Ik snap niks van jongens. En al helemaal niet van Bryans. 

Ik had altijd al een kleine crush op hem, maar die is er niet bepaald minder op geworden. Hij lijkt het niet op te merken of het boeit hem gewoon niet. De laatste tijd gaan we echt teveel met elkaar om. Urgh en het helpt ook niet dat hij veel te knap is om te leven. 

Geïrriteerd trek ik mijn telefoon uit mijn zak. Hij licht op en ik zie meteen de foto die ik met Thijn had gemaakt op mijn beginscherm. Die foto laat me altijd lachen. Ik grinnik en zie dan dat het nog steeds ochtend is. Iedereen zal nog wel op school zitten. 

Nu pas zie ik dat ik nogal wat appjes van Layla en Sasha heb. Die heb ik natuurlijk niet meer verteld waar ik heen ben gegaan. Snel open ik de appjes en lees ze allemaal. En dat zijn er nog al wat. 

'Waar ben je?' 'Ben je ontvoerd?' 'Heb je een onbekende tweelingzus?' 'Wat gebeurd er?' 'Oeh ben je met Bryan?' 'Doe hem de groetjes.' 'Even serieus ben je nog levend?' Dat en nog veel meer. 

Dus besluit ik een kort, maar krachtig antwoord te geven. Of iets in die richting dan. 

'Rustig meiden ik ben nog levend en ik ben gewoon thuis. M'n ouders hebben me weer eens van school gehaald voor Quinty.'

Ik druk op verzenden en bedenk me dan dat ik alles eigenlijk wel kwijt wil. Ik weet dat ze nu in de les zitten, dus besluit ik maar een spraakbericht op te nemen. Dan kan ik ze wat uitgebreider uitleggen wat er is gebeurd. 

Een paar minuten later heb ik het opgenomen en verstuurd. Nu reageren ze natuurlijk niet. Urgh ik check mijn rooster en zie dat ze gym hebben. Fucking gym. Wat een onzin, dat gaat nog lang duren ook. Wat moet ik nu gaan doen?

Het is dat ik nergens heen kan, anders was ik allang weg geweest. Dan schiet me ineens te binnen dat ik Bryan gewoon kan bellen. Ik kan dan wel niet weg, maar ik wil wel weten waarom hij er ineens vandoor ging. Ik twijfel nog even, maar besluit dan toch te bellen. Wat kan er nu mis gaan?

Dat hij niet opneemt. 

En dat doet hij dus ook niet. Na een aantal keer overgaan hoor ik de voicemail. Dan maar appen. 

Zuchtend open ik WhatsApp. Ik tik op Bryan zijn naam en begin te typen. Heel droog, heel simpel, maar wel duidelijk: 'Waarom ging je er zo snel vandoor?' 

Goede vraag toch. Ik ben benieuwd of hij daarop gaat reageren. Iets in me zegt van niet, aangezien hij net ook niet normaal vertrok. En hij neemt zijn telefoon nu ook niet op. Als ik nu weg kon was ik hem gewoon gaan zoeken, maar dat gaat nu niet. 

Heel wat later in de middag maakt mijn telefoon eindelijk een geluidje. Dat leek echt een eeuwigheid. Ik ben al zeker 2 uur mijn serie op Netflix aan het kijken. Teen Wolf is echt mijn obsessie en dan vooral Stiles aka Dylan O'Brien. Series en personages zijn nogal snel mijn obsessie.

Inmiddels heb ik de serie op pauze gezet en mijn telefoon gepakt. Op mijn beginscherm zie ik al dat het Layla en Sasha zijn. Geen Bryan helaas, maar ik ben allang blij dat mijn vriendinnen reageren. En ze reageren natuurlijk niet kort en krachtig, maar lekker uitgebreid. 

Ze vertellen dat ze in de aula zitten te luisteren en reageren eigenlijk op alles wat ik zeg. Vandaar dat ik ook steeds meer appjes binnenkrijg. Ze zijn net pas begonnen met luisteren. Ook zeuren ze over dat ze nog tot 5 les hebben en dus niet kunnen langskomen. Maandag is onze langste dag, yes. 

Ik app nog even kort met ze, totdat ze weer naar de les moeten. Het is pas half 1 en dat betekent dat ik nog een paar uur naar Netflix ga kijken. Quinty is namelijk nog steeds aan het slapen en die meid wordt ook niet snel wakker. Vooral niet omdat ze al slecht geslapen had vannacht. Dus dat worden nog een paar uur met Stiles en mezelf.

Heel veel afleveringen later hoor ik iemand thuis komen. Een moment denk ik dat het mijn ouders zijn, maar dat kan helemaal niet. Het is namelijk pas half 6 en dat zou veel te vroeg zijn voor mijn ouders. Die komen nooit eerder thuis, meestal later. Toch herken ik de stem al snel. 

Als ik de trap af loop/ren zie ik meteen dat mijn vermoeden klopt. Cynthia staat in de gang met haar werkkleding nog aan. Ze is meteen vanuit werk hierheen gekomen. 'Hai! Wat doe jij nou hier?' vraag ik dan ook verbaasd aan haar. Mijn ouders zullen haar toch niet hebben gevraagd langs te komen?

'Ik had je moeder net aan de telefoon, daarom besloot ik even langs te komen.' legt ze simpel uit. Voor haar mag het dan heel gewoon zijn, maar in deze familie is dat zeker niet zo. 

'Dat had je niet hoeven doen hoor. Quinty slaapt toch al de hele dag.' Ik heb vaak bij haar gekeken en ze is geen één keer wakker geweest. 

Cynthia hangt haar jas op aan de kapstok en samen lopen we de woonkamer in. Daar ligt Quinty nog rustig te slapen, net als 10 minuten geleden. Cynthia glimlacht en loopt dan naar de keuken. Daar schenkt ze wat te drinken voor zichzelf in, nog voor ik wat kan doen. Ze kent de weg hier wel.

'Wil je niet weg hier? Ik kan me voorstellen dat je even wat anders wilt doen, aangezien je al de hele dag thuiszit.' Ze klinkt vriendelijk, zoals altijd. Misschien heeft ze wel gelijk. 

'Weet je het zeker? Heb je niet wat anders te doen?' vraag ik twijfelend. Ik wil haar niet met mijn problemen opzadelen. 

'Nee joh. Thijn is trainen en Mark kookt straks, dus ik heb alle tijd. Ga lekker wat doen meid.' Verzekert ze me. Waarom ook niet?

Ik glimlach dankbaar naar haar en ga weer terug naar boven. Daar pak ik mijn telefoon en trek ik snel mijn schoenen aan. Nog voor ik weg ga bedank ik Cynthia en verzeker ik haar dat ik niet lang weg zal blijven. Ze schudt alleen lachend haar hoofd, als ik door de achterdeur naar buiten stap.