EINDELOOS

23: Kleine gymzaal

Mijn laatste les van vandaag is gelukkig afgelopen. Al de hele dag vraag ik me af waarom ik van Thijn naar die gymzaal moet komen. Het is daar nou niet bepaald gezellig. Zo snel als een Ferrari ruim ik al mijn spullen op. Behoorlijk snel dus. Misschien wel sneller dan ooit tevoren. 

Waarschijnlijk een gelijkspel met die dag dat er gratis eten was in de kantine. Dit staat samen met dat op een gedeelde eerste plaats.

Sasha en Layla zeggen me gedag, als ik het lokaal uit vlieg. Ik kan er echt niet tegen als ik niet weet wat er gaat gebeuren. Dan wil ik het gewoon zo snel mogelijk weten. De kleine gymzaal is helemaal achterin de school. Dat gedeelte waar zegmaar niemand komt, omdat het daar aardig griezelig is.

Wanneer ik er bijna ben hoor ik een bekend geluid. Het komt uit mijn achterzak, waardoor ik weet dat het mijn telefoon is. Er is hier ook verder niemand, dus van wie kan het anders zijn. Thijn stuurt me een appje met dat ik op hem moet wachten in de gymzaal. Heel vaag.

Als ik de deurklink vastpak kraakt alles meteen. Deze gymzaal is al zo oud, dat hij ook niet meer gebruikt word. Ik vraag me af waarom hij er eigenlijk nog is. Krakend en piepend gaat de deur open. Het is echt aarde donker daar binnen. Waarom ben ik hier?

Twijfelend laat ik de deurklink los en stap ik naar binnen. De deur valt met een harde klap dicht. Met mijn hand tast ik de muur af, op zoek naar een licht schakelaar. Tot ik ineens word verblind door een fel licht in mijn ogen. Stokstijf sta ik stil. 

'Thijn, ben jij dat?' vraag ik. Ondertussen trek ik mijn telefoon weer uit mijn zak. Ik druk de zaklamp aan en schijn hem naar de persoon die op mij schijnt. 

'Nope. En ik denk ook niet dat hij nog gaat komen.' 

Zijn stem bevestigd nog eens wat mijn ogen al zien. Bryan. Inwendig slaak ik een harde zucht. Is dit Thijn z'n geweldige plan? Ik kan je vertellen dat ik het niet zo geweldig vind. 

Dit keer zucht ik hardop en schijn ik op de muren. Er moet hier toch ergens een schakelaar zitten. 

'Het licht werkt niet.' Ik kijk hem aan en zie hem schijnen op een schakelaar. Hij haalt hem een paar keer over om het me te bewijzen. 

Het is me hier veel te donker en griezelig, dus ik wil hier zo snel mogelijk weer weg. 'Het was erg gezellig, maar ik ga er weer vandoor.' deel ik hem mee. Ik grijp de klink vast en duw de deur open. Alleen gaat de deur niet meer open. Ik trek en duw, maar er is geen beweging in te krijgen.

Bryan aanschouwt grinnikend alles wat ik aan het doen ben. 'Laat mij maar even.' 

Pfff alsof hij die deur wel open krijgt. Hij mag dan wel spieren hebben, maar die deur zit op slot. Hij duwt de deurklink naar beneden en begint tegen de deur te duwen. 

'Gaat erg goed.' zeg ik sarcastisch. De deur geeft nog niet eens een beetje mee. Het verbaasd me dat die oude deur niet zo uit elkaar valt. Bryan rolt zijn ogen naar me en gaat tegen de deur aanzitten. Hij grijpt zijn telefoon weer en tikt erop. 

Dan hoor ik zijn telefoon overgaan. Vragend trek ik mijn wenkbrauw op. Hij gaat één keer over, maar dan hoor ik niks meer. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat er hier geen bereik is. Dat was te verwachten. 

'Er is geen bereik hier.' merk ik droog op. Hij kijkt weer op zijn telefoon en zucht. Dan hoor ik hem iets mompelen over Thijn. Zou Thijn ons hier expres hebben opgesloten? Dat zou me zeker niet verbazen.

Eigenlijk wil ik Bryan vragen naar zijn verjaardag en naar gisteren, maar dat lijkt me op dit moment niet zo handig. Ik heb geen idee hoe lang we hier nog zitten, dus heb ik voor nu een beter idee. 

Mijn ogen zijn ondertussen al gewend aan het donker. In de kleine gymzaal is ook een kleine berging en ik ben benieuwd of er nog wat in staat. Ik voel Bryan zijn ogen in me prikken wanneer ik de berging in loop. 

Het is hier oud, muf en stoffig, maar ik zie wel hetgeen waar ik naar opzoek was. Een voetbal ligt verstopt in het hoekje. Ook liggen er nog een paar stoffige matten. Ik grijp er eentje en loop de berging weer uit. Daar gooi ik de mat tegen Bryan aan. 

'Klaar om te verliezen?' grijns ik. Hij kijkt van mij naar de mat en weer terug. 

'In je dromen.' grijnst hij terug. Ik rol mijn ogen en ga weer terug de berging in. Daar gooi ik nog een mat naar buiten en neem ik de bal mee. 

Bryan heeft net als mij ook op voetbal gezeten. Voor hem is dat al wat langer geleden, dan voor mij. Eens zien of we het nog niet verleerd zijn. 

Ik gooi de bal richting Bryan, die hem nog net vangt. 

Tijd om te winnen.