EINDELOOS

28: Vijanden

Bryan en zijn veel te knappe kop kunnen oprotten. Hij zit nog steeds vastgeplakt aan dat meisje en het irriteert me meer dan ik had gedacht. Boos duw ik Damien opzij en drink mijn derde beker drank leeg. 

De beker dump ik ergens en ik verdwijn weer de mensenmassa in. Al snel knal ik tegen iemand aan. Als ik omhoog kijk zie ik Layla haar vertrouwde gezicht. Daar is ze hoor. 

'Mae daar ben je eindelijk!' roept ze keihard. Dat moet ook wel, want anders versta ik er niks van hier binnen. 

'Je kijkt niet zo blij.' Voegt ze er dan schreeuwend aan toe. 

'Bryan en zijn stomme lippen zaten net een meisje te zoenen.' Verduidelijk ik de situatie. 

'Ik ga hem wel even slaan.' Stelt mijn beste vriendin vrolijk voor. Dat lijkt me niet zo'n goed idee. Layla is al onderweg naar buiten, wanneer ik haar snel terug trek aan haar arm. Dan schud ik mijn hoofd. Die meid is gek. 

'Gelukkig ben ik er nog.' Hoor ik ineens een stem naast me zeggen. Dan wordt er een arm om mijn schouders gelegd. 

Natuurlijk is het Hugo. Zijn arm pluk ik oogrollend van mijn schouder af.

'Hugo.' 

'Layla.' 

Die twee kijken elkaar aan met pure haat in hun ogen. Sinds wanneer kennen ze elkaar eigenlijk? Vreemd.

'Hoe kennen jullie elkaar nu weer?' Vraag ik dan ook. 

'Hij is een irritante klootzak die mij altijd voor alles laat opdraaien.' Daar word ik nou niet veel wijzer uit Layla. 

'Jij bent hier degene die nooit wat doet.' Waar hebben ze het in godsnaam over? Ik snap er niks van.

'Hij werkt helaas bij het café van mijn ouders, net als ik dus. Oh ja en jij hebt mijn telefoon gesloopt, daarom doe ik niks.' Ze wendt zich eerst tot mij en dan weer tot Hugo.

'Er zat maar een klein krasje op. Zo erg was het ook weer niet.' Zucht hij. Ik kijk van de een naar de ander en weer terug. Wat een stelletje mongolen zijn het ook. Ze werken dus samen. 

'Klinkt allemaal erg gezellig, maar nu gaan we dansen!' Roep ik en ik trek ze beide lachend mee. 

Het is ondertussen alweer veel en veel later. Hugo en Layla heb ik achtergelaten, want ze leken net een beetje met elkaar over weg te kunnen. Zelf ben ik naar buiten gegaan om wat frisse lucht te halen. 

Buiten is het nu best rustig, aangezien bijna iedereen binnen is. Daarom schrik ik ook als er iemand ineens vanuit het niets naast me staat. Deze avond krijgt weer een slechte wending, aangezien het Damien weer is. Die jongen weet ook niet van ophouden. 

'Ga toch naar huis.' Zeg ik geïrriteerd tegen hem. Hij kijkt me aan met zijn donkere verwoestende ogen. Een koude rilling loopt over mijn rug. 

Met een snelle beweging heeft hij mijn arm weer vastgepakt. Wat moet hij toch van mij? 

'Als ik heb wat ik wil, ga ik ervandoor.' Grijnst hij. Dan trekt hij me aan mijn pols mee naar de achterkant van de tuin. Boos probeer ik me los te trekken en trap ik tegen zijn been. Hoe ben ik nu alweer in deze situatie beland?

Gelukkig hoorde ik net: 'Ze is echt onmogelijk.' Dat was honderd procent zeker de stem van Hugo. Het zal wel over Layla gaan. Hij kwam net de tuin inlopen toen Damien me meetrok. Ik hoop maar dat hij me heeft gehoord. 

'Laat me los!' Schreeuw ik dan ook extra hard. Damien rolt zijn ogen en schudt dan lachend zijn hoofd. 

'Dat dacht ik du-' Damien wordt afgekapt doordat Hugo hem op zijn rug tikt. Geïrriteerd draait hij zich om naar Hugo. 

'Ze zei dat je haar moest los laten.' Zegt hij tegen Damien. Dan duwt Hugo hem aan de kant. Godzijdank. Geen idee wat Damien ook dacht, want iemand had me wel gehoord. Volgensmij heeft hij veel te veel gezopen.

Damien loopt recht op Hugo af en geeft hem een klap in zijn gezicht. Oh nee! Ik gil als ik het zie gebeuren. Hugo was net al boos, maar aan zijn gezicht te zien is hij nu echt woedend. Als dat maar goed gaat. 

Hij grijpt Damien bij zijn kraag en geeft hem meerdere klappen zijn gezicht. Dan sleurt hij hem mee naar de achterdeur en duwt hem naar buiten. 'Als ik jouw was zou ik wegblijven.' zegt hij dan kalm tegen de dronken Damien. Dan smijt hij de deur in zijn gezicht dicht.

Ik plof neer op een van de krukjes achter in de tuin. Weer heeft iemand me moeten redden van Damien. Weer kon ik het zelf niet aan. Ik ben echt een zwakkeling. 

Blijkbaar is Hugo tegenover me komen zitten op het krukje, want ik voel dat iemand voorzichtig mijn arm vastpakt. Ik ontwaak pas echt als hij begint te praten.

'Wat heeft hij gedaan?' 

'Deze keer niks.' Zucht ik. 

Hugo zijn ogen springen wijd open. 'Hoe bedoel je deze keer?'

Ongemakkelijk wrijf ik in mijn ogen. Niet iedereen hoeft te weten dat ik bijna ben aangerand door Damien. 'De vorige keer moest iemand me ook al redden.' 

'Woah woah woah, wat heeft hij de vorige keer gedaan?' 

'Iets wat ik niet wilde, maar dat maakt niet uit, want het was mijn eigen schuld. Ik had te veel gedronken.' Zeg ik dan zacht, bijna niet hoorbaar. 

'Hey luister. Dat was zeker niet je eigen schuld. Ik weet zeker dat je duidelijk hebt aangegeven wat je niet wilde, dus stop met jezelf de schuld te geven. Ik had die sukkel veel harder moeten slaan.' Hugo lijkt zich te bedenken of hij nog achter Damien aan kan gaan om hem harder te slaan. 

'Dankje, maar je hebt hem hard genoeg geraakt.' Zeg ik terwijl ik zijn hand pak en er zacht in knijp. Hij glimlacht zwak naar me, totdat hij iets achter me lijkt te zien. Ik zit met mijn rug naar de tuin toe, terwijl hij de hele tuin kan zien. 

'Thijn zijn bruinharige broer komt eraan.' 

'Oh shit en nu?' De paniek is duidelijk in mijn stem te horen. Bryan is wel de laatste die ik nu wil spreken. 

Hugo kijkt nog een keer achter mij, maar dan lijkt hij een idee te hebben. 

En voor ik het weet voel ik zijn lippen tegen de mijne aandrukken.