EINDELOOS

12: Een gitaar...

'Mae wat gaan we doen?' zucht hij. Noemde hij me nou Mae? Dat heeft hij nooit eerder gedaan. 

Veelbetekenend kijk ik hem aan. Toch zeg ik niks en trek ik hem verder mee naar boven. Anders rent hij dadelijk nog gillend weg. 

In zijn kamer ga ik op zoek naar zijn gitaar, die ik al snel vind. Bryan zelf is op zijn bed gaan zitten en kijkt me vreemd aan. Dan duw ik de gitaar in zijn handen. Hij kijkt me aan, alsof hij nu degene is die uit het raam wil springen. 'Alsjeblieft.' smeek ik met een pruillip. 

'Je bent gekker dan ik dacht, als je denkt dat ik dit ga doen.' 

Is zijn antwoord. En nu? 

'Je hebt me gekidnapt, dus je moet wel.' 

Bryan proest het uit. 'Nee nee, ik stelde wat voor en jij ging akkoord.' 

'Met mijn dronken kop ja.' Rol ik mijn ogen. Ik plof naast hem neer op het bed. 

Op dat moment staat Bryan op en zet zijn gitaar terug. Hij gaat echt niet voor me spelen. Ooit ga ik het voor mekaar krijgen. 'Stop maar met theorieën te bedenken. Je krijgt me niet zo ver om te spelen.' knipoogt hij. Urgh. 

Hij gaat weer naast me op het bed zitten. Ik draai me en ga in kleermakerszit voor hem zitten. 'Heeft niemand die gitaar ooit gezien?' vraag ik dan verbaasd door mijn eigen slimheid. Hij staat namelijk nou niet bepaald verstopt. 

'Iedereen denkt dat hij er voor de sier staat. Ik kreeg hem namelijk van mijn opa.'

Wat raar dat niemand er ooit naar heeft gevraagd. 'Zelfs Mark en Cynthia weten er niks van?' vraag ik voor de zekerheid. 

'Nee zeker niet. Mijn ouders zijn alleen maar bezig met welke studie ik aankomend jaar ga doen.'

'Oh vandaar dat telefoontje vrijdag.' mompel ik in mezelf. 

Bryan kijkt me meteen recht aan. Shit. Dat zei ik toch in mezelf? 'Wat zei je?' vraagt hij. Zijn ogen boren veel te diep in de mijne om nog helder na te kunnen denken. Onverschillig haal ik mijn schouders op. 

'Maecy ik hoorde je wel.' zucht hij. Nog steeds mij aanstarend. 

'Wow vind je het ook zo warm hier. Ja toch. Ik zet snel even een raam open, anders smelten we nog weg.' ratel ik achter elkaar. Ondertussen wil ik naar het raam vluchten, maar dat plan wordt gestaakt. 

Bryan zijn arm sluit zich voorzichtig om mijn pols. Meteen krijg ik een flashback naar Damien die mijn pols vastgreep. In een reflex trek ik mijn pols hard weg. 'Hey ik doe je niks, maar waarom luister je mijn telefoongesprekken af?' zegt hij zacht. 

Zijn ogen zoeken de mijne, maar die ontwijk ik extra. Mijn ogen zijn op mijn vingers gericht, waaraan ik aan het trekken ben. Bryan legt zijn handen op die van mij, waardoor ik hem aankijk. 'Maecy wat heb je allemaal gehoord?' 

'Oké luister ik hoorde het heel toevallig. Dat van je ouders hoorde ik dus, maar ik snap nu pas wat er aan de hand is en iets over uit iemands buurt blijven.'

Nu is Bryan degene die mijn ogen ontwijkt. Wacht eens. 

'Het was Damien.' stel ik vast. Hij knikt bevestigend. Nu begrijp ik er al helemaal niks meer van. Wat is er gaande tussen die twee?

'Klaar voor?' hoor ik ineens naast me. Verrast kijk ik op. 

Daar staat hij dan. Met zijn fucking gitaar in zijn handen. Ook zijn stomme grijns is aanwezig. Ik heb ook wel door dat dit een afleiding is, maar wat maakt het ook uit. Ik wil hem horen spelen. Ik rol mijn ogen en knik dan. 

Bryan haalt diep adem en begint dan te spelen. Zijn vingers gaan over de snaren en hij raakt wat meer ontspannen. Ik heb geen idee welk liedje dit is, maar het klinkt erg goed. Mijn voorgevoel zegt me dat hij niet alleen gitaar kan spelen. 

Als hij klaar is geef ik hem een overdreven groot applaus. 'Hoort er ook tekst bij?' vraag ik niet-wetend. Bryan komt weer naast me zitten met zijn gitaar in zijn hand. Twijfelend knikt hij. 'Die is nog niet af, dus helaas.' grijnst hij dan. Wacht wat? Niet af?

Voordat ik er naar kan vragen klinkt er een ringend geluid. De deurbel gaat af. Ik werp een blik op Bryan zijn wekker en zie dat het ondertussen al bijna half 12 is. Thijn, Mark en Cynthia zijn het in ieder geval niet, want die hebben een sleutel. 

De deurbel gaat nog een keer. 'Ik ga wel. Ehh je kan wat anders aan doen als je wilt.' Ondertussen wijst hij naar de kast. Dan sluit hij de deur en is snel weer weg. Oké? 

Waarschijnlijk heeft hij gezien hoe ik de hele tijd aan mijn jurk loop te trekken.Ik loop op de kast af en trek hem open. Zorgvuldig inspecteer ik zijn kast. Nog best netjes voor een jongen. 

Al snel besluit ik maar gewoon een simpele joggingsbroek en een trui eruit te pakken. Bryan is niet heel veel groter, dan ik. Toch zijn de kleren wel ietsjes te groot, maar ze zitten lekker dus I dont care. 

De slaapkamerdeur trek ik weer open om te kijken wat er gebeurd. Meteen hoor ik een bekende stem. De stem van Layla die valt niet te missen. Ik hoor haar een of ander levensverhaal tegen Bryan vertellen. Ik grinnik en loop de trap naar beneden om hem uit zijn lijden te verlossen.

Wanneer ik beneden kom zie ik Layla in de deuropening staan. Haar wangen zijn bijna net zo rood, als haar haren. Die trouwens nogal door de war zitten door de wind. Toch ziet ze er weer fantastisch uit en al helemaal niet alsof ze gisteren veel te veel heeft gezopen. Wat dus wel zo is. 

Bryan staat tegenover haar met zijn rug naar me toe. Layla merkt me al snel op en stopt met praten. Dus draait Bryan zich om, om te kijken waarom mijn vriendin ineens stil is. Droog zwaai ik naar ze. 

Ze staren me allebei aan, zonder wat te zeggen. Mijn beste vriendin kijkt alsof ik zojuist de hele bank heb beroofd zonder haar. En Bryan kijkt me aan met een blik die ik niet kan plaatsen. Het lijkt een beetje op de blik die hij mee gisteren in de keuken gaf. Vreemd.

'Mae?' 

'Hai Layla.'

'What the fuck doe je hier nou weer?'