EINDELOOS

16: Dodelijke maandag

Je raad nooit welke dag het vandaag is. De eerste dag van de week, de dag na het weekend, de enige echte dodelijke maandag. Wie kent hem niet?

Ik helaas wel. En op deze dodelijke dag heb ik meteen in de ochtend 2 uur wiskunde. Twee uur achter mekaar! En je raad het al: vandaag is het niet uitgevallen. Op dit moment zit ik in mijn eerste uur wiskunde en kan ik ieder moment in slaap vallen. 

Deze ochtend was me nu al te veel. Layla en Sasha hebben me de oren van het lijf afgevraagd over Bryan. Zondag had Layla me ook nog gebeld, maar volgens haar had ik haar niet genoeg informatie gegeven. Van Bryan zelf heb ik helemaal niks meer gehoord.

Een erg leuke maandagochtend dus. 

'Maecy.'

Huh? Zei iemand nou mijn naam? Geschrokken kijk ik op. 

Mevrouw geen idee wat haar naam is kijkt me boos aan. Sorry namen zijn niet echt mijn ding. Ik ben er gewoon echt slecht in. 'Ja?' zeg ik heel erg laat. 

De nu nog meer geïrriteerde vrouw wijst naar de deur van het klaslokaal. In de deuropening staat de directeur. Waarom heeft de directeur mij nodig? Dat ik er zo vaak kom, betekent niet dat ik er graag kom. Gelukkig voor hem zit ik nu in wiskunde en kom ik maar al te graag mee. 

Iets vrolijker grijp ik mijn tas van de grond en gooi hem over mijn schouder. Dan loop ik naar de deuropening en zwaai nog even naar de rest van mijn klas, voordat ik het lokaal verlaat. Veel plezier met wiskunde zonder mij!

De directeur lult een of ander verhaal over mijn ouders. Blijkbaar hebben ze naar school gebeld, omdat Quinty ziek thuis zit. Ze kunnen beide niet weg van werk, zoals altijd. Dit betekent dus dat ze mij van school halen, zodat ik naar huis kan. Goed ouderschap. 

De directeur en ik lopen door de lege gangen, terwijl hij me dit uitlegt. Hij kent mijn ouders persoonlijk, dus daarom kunnen ze dit maken. Dat slaat echt nergens op. In de lege gangen hoor ik nu twee stemmen. Een stem is nogal aan het schreeuwen. Dat klinkt leuk.

Het geluid komt uit de gang naast ons. Er staan een aantal kluisjes voor, waardoor ik ze niet kan zien. Ik loop naar de kluisjes toe en kijk erlangs. Dan zie ik Bryan en Emily. Ik wist dat ik die stemmen herkende. 

De directeur is nu naar me toegelopen en wilt wat zeggen. Ik leg mijn vingers op mijn lippen om duidelijk te maken dat ik dit moet horen. Hij kijkt er al niet meer raar van op en laat me mijn ding doen. Nu kan ik er achter komen wat er allemaal aan de hand is.

'Emily ik word echt moe van jou. Je zei zelf dat het niet serieus was en je iemand jaloers wilde maken.' hoor ik Bryan zuchten. Waar hebben ze het nu weer over?

'Dat zijn niet mijn woo-

Emily probeert wat te zeggen, maar Bryan kapt het meteen af. 'Dat heb je wel gezegd en dat weten we allebei. Wat probeer je nu?' zucht hij weer. 

'Laat toch zitten. Ik had gewoon moeten luisteren, toen ze me vertelden wat voor sukkel je bent. Doei Bryan.' 

Oei. 

Zou dit gaan over het feit dat ze midden in de gang stonden te zoenen. Zij was natuurlijk ook degene die Bryan appte gisteren. Ik snap niet wat er nou precies gebeurd is, maar misschien hoef ik ook niet alles te weten. 

Ik haast me terug naar de directeur die ondertussen een belletje staat te plegen. Ongeduldig kijk ik om me heen om te zien of er nog wat te beleven valt hier. Helaas valt dat nogal tegen, want dit is dus school. Daar valt nooit wat te beleven. 

De directeur is klaar met zijn belletje en samen lopen we naar zijn kantoor. Daar meldt hij me ziek en bellen we nog met mijn ouders. Wat een onzin dit. 

Ineens komt er iemand het kantoor binnenstormen. Het is een bruinharig meisje die er nogal verhit uitziet. 'Meneer u moet nu komen. Twee jongens zijn aan het vechten!' roept het meisje. Oh nee toch. Dit geeft me een slecht voorgevoel. 

Het meisje rent weer weg en meteen ren ik achter haar aan. Ook de directeur komt achter ons aangehold. Ik weet niet waarom, maar iets in me zegt me dat dit met Bryan te maken heeft. Hij stond net nog hier in de gang. 

'Ik kwam toevallig langsgelopen.' roept het meisje terwijl ze ons meeneemt naar de juiste plek. De directeur is niet zo snel en loopt een beetje achter. Al snel stoppen we op precies dezelfde plek, als waar ik Bryan net met Emily zag. Ik wist het. 

Bryan en een of andere vage gast zijn elkaar aan het aanvallen. En dan bedoel ik niet met woorden, maar met daden. Als ik me niet vergis is die vage gast de ex van Emily, maar dat weet ik niet zeker. Dat zou wel veel verklaren. 

Meteen haast ik me naar de twee jongens toe. Ik spring tussenbeide. Dat doe ik echt net op tijd, want anders was er een vuist in Bryan zijn gezicht geland. De twee jongens kijken me nu allebei stomverbaasd aan. 

'Hai.' groet ik ze.

'Ik denk dat je beter aan de kant kunt gaan, zodat ik deze gast verder in elkaar kan slaan.' zegt de vage gast. 

'Ik denk het niet. En waarom wil je deze gast in elkaar slaan, als ik vragen mag?' vraag ik onschuldig. De jongen kijkt me niet zo vrolijk aan nu. Oeps.

'Omdat hij mijn vriendin heeft gezoend en wat gaat jou dat trouwens aan.' Hij is dus inderdaad de ex van Emily. Het kon ook eigenlijk niet anders. 

'Dat verhaal zou ik maar eens nagaan bij je zogenaamde vriendin.' vertel ik hem. Hij heeft wat betere bronnen nodig. Ondertussen draai ik me om naar Bryan, aangezien hij nog geen woord heeft gezegd. 

Zijn knappe hoofd kijkt me nogal wazig aan. Hij probeert wat te zeggen, maar dat wordt natuurlijk onderbroken. 

'Als ik jou was zou ik maar aan de kant gaan.' hoor ik de vage gast nu nogal boos zeggen. Oh ja hij was er ook nog. Hij heeft mijn arm vastgegrepen en duwt me nu aan de kant. Hey! 

Hij duwt me best hard, want ik kom keihard tegen een kluisje aan. Shit dat doet pijn. Mijn ogen schieten naar Bryan die er echt niet goed uit ziet. Hij gaat elk moment flauwvallen, dat kan ik vanaf hier nog zien. 

Voor mijn ogen zie ik Bryan tegen de muur naar beneden zakken.