EINDELOOS

17: Gewonnen?

Bryan is naar beneden gezakt en ligt nu tegen de muur. De directeur was net op tijd en heeft de vage gast meteen weggetrokken. Hij heeft Bryan niet meer kunnen raken, maar dat heeft hij al genoeg gedaan lijkt me. 

De directeur neemt de jongen met zich mee en gebaart naar mij, dat hij er zo aankomt. Bryan ligt hier letterlijk bewusteloos op de grond en hij gaat eerst even weg. Wat een man. 

Ik haast me naar Bryan en begin in hem te porren. Wie weet help het wel. Net wanneer ik de hoop wil opgeven grijpt er iemand naar mijn hand. Porren helpt altijd. 'Mae?' vraagt hij verward. Ondertussen hijst hij zich wat omhoog, zodat hij langs me tegen de muur aanzit.

'Wat heb je nu weer gedaan idioot?' vraag ik hem.

'Ah shit heb ik gewonnen?' 

HAHAH NEE BRYAN NEE. Ik proest het uit van het lachen. Deze jongen. 

'Je hebt duidelijk verloren.' leg ik hem even uit. 

'Oh. Wat doe jij hier eigenlijk?' vraagt hij dan. Hij lijkt niet erg blij te zijn over het feit dat ik zijn ondergang live heb gezien. 

'Ik ga hier naar school en jij?' 

'Wat toevallig zeg, ik ook. Helaas Edwin ook, ik hoopte nog dat hij de verkeerde afslag had genomen, maar nee.' Is Bryan zijn sarcastische opmerking daarop. 

'Edwin, vandaar dat je hebt verloren.' grinnik ik.

Niet-begrijpend kijkt Bryan me aan. Nu pas zie ik dat zijn oor hevig aan het bloeden is en ook in zijn gezicht vormen al wat blauwe plekken. Zijn handen en armen zijn ook helemaal bond en blauw. Die Edwin kan er wat van. 

'ED-WIN. Hij moest wel winnen.' leg ik droog uit. In mijn hoofd klonk dat logischer. 

'Jij bent echt onmogelijk Lachman.' grinnikt hij. 

Waarom kan ik mijn achternaam niet even uit zijn hoofd wissen. Die achternaam achtervolgt me tot aan mijn graf.

Eerst wil ik hem een mep geven, maar dan bedenk ik met dat dat niet zo slim is. Dadelijk ben ik nog degene die hem knock-out slaat. Dus laat ik mijn hand zakken en voel ermee op mijn achterhoofd. Daar doet het pijn joh. 

Bryan volgt mijn actie met zijn ogen. Met mijn hand voel ik al vochtigheid op mijn hoofd, maar het zal wel niks zijn. Ik trek mijn hand terug en kijk ernaar. Bloed. Er komt nogal wat bloed uit mijn achterhoofd. Gezellig. 

In mijn oogzoek zie ik dat Bryan er argwanend naar aan het kijken is. Dus besluit ik maar een droge opmerking te maken, zoals ik altijd doe. 

'Ik moet volgende week pas ongesteld worden.'

Door die opmerking slaat Bryan zijn hand tegen zijn gezicht. 'Wie is hier nou de idioot?' 

'Jij, want jij gaat vechten met de ex van Emily.' leg ik uit op een duh-toon. Gelukkig gaat hij niet zeiken over die wond op mijn hoofd, want hij heeft er zelf vijfentachtig. 

'Hoe weet je eigenlijk dat hij de ex van Emily is? Hoe weet je überhaupt wie Emily is?' Bryan lijkt het allemaal niet meer te begrijpen. Ik leef niet onder een steen. Af en toe misschien, maar niet altijd. 

'Maecy luisterde je gesprek met Emily af. Zo'n 10 minuten geleden hier in de gang. Hoe gaat het Bryan en kan je me precies vertellen wat er is gebeurd?' 

Wie doet er mee met een vermoord de directeur dagje? Daar heb ik namelijk op dit moment grote behoefte aan. Waarom vertelt hij nou weer dat ik dat gesprek heb afgeluisterd. Dat was top secret. 

Hij geeft me een dodelijke blik, waardoor ik snel wegkijk. Ik spring op, grijp naar mijn hoofd en ga er snel vandoor. Mijn jas heb ik nodig, zodat ik hier weg kan. Gelukkig is de gang met mijn kluisje dichtbij.

Daar ben ik dan ook in minder dan een minuut. Mijn sleutel duw ik erin, maar je raad het al. Dat klote ding gaat natuurlijk weer niet open. Hoe is het mogelijk? In de ochtend gaat die wel open, maar als ik naar huis wil natuurlijk niet. 

Geïrriteerd probeer ik van alles om dat verdomde ding open te krijgen. Slaan, trekken, duwen, draaien, de regendans doen en de sleutel er honderd keer in en uit trekken. Na een tijdje laat ik me verslagen op de grond zakken. Dit gaat niet werken. 

Als ik een tijdje boos voor me uit heb lopen kijken word ik onderbroken. Bryan komt de gang inlopen en stopt recht voor mijn neus. In één beweging trekt hij mijn kluisje open. Dit is serieus niet mogelijk. 

'Opstaan jij professional gesprekken afluisteraar.' 

Hij steekt zijn hand naar me uit, die ik verbaasd aanpak. Dan trekt hij me omhoog en sta ik recht voor hem. Meteen zet ik ongemakkelijk een stap achteruit. 

'Is dit niet het moment waarop je me hoort te vermoorden?' vraag ik verward. 

'Dat komt later wel. Eerst ga ik met je mee naar huis.' 

Whut? De directeur zal hem wel hebben verteld over mijn ouders en Quinty. Voor mij is het nou niet bepaald een verrassing meer, maar toch voelt het altijd weer raar. Het hoort zo niet te zijn.

'Moet jij geen lessen volgen?' vraag ik argwanend. 

Vastberaden schudt hij zijn hoofd. 'Quinty heeft vast meer aan ons, dan die leraren hier.' Dat is helemaal waar Bryan. School+Maecy+leraren=Syntax error.

Dan haal ik mijn schouders op en trek mijn jas aan. Het lijkt erop dat we naar huis gaan. Daarom loop ik ook richting de uitgang om weg te gaan. Als ik achterom kijk zie ik dat Bryan zich niet heeft verplaatst.

'Hallo kom je nog?' vraag ik verbaasd. Hij draait zich om kijkt me aan. 

'Oh ja ik kom.' en hij haast zich achter me aan. Met z'n tweeën lopen we de school uit. 

'Je gaat me wel nog vertellen wat je hebt gehoord.' is Bryan zijn opmerking dan. Urgh die stomme directeur ook. Wat een verrader.

'Ik heb geen idee waar je het over hebt.' 

En ik loop snel de fietsenstalling in richting mijn fiets.