Φίλοι.....;

Αναστασια

Μετά από λίγα δευτερόλεπτα σιωπής, η Αναστασια πήρε το θάρρος και του μιλησε.
-Αναστασια:Σε ευ.....ευχαριστώ!ειπε,ενώ τα δάκρυα άρχισαν να κάνουν την εμφανιση τους.
-Στεφανος:Πως....πως ειστε;ρώτησε με δισταγμό.
-Αναστασια:Καλά. Γιατί πηρες;
-Στεφανος:Δεν ξέρω. Ειλικρινά δεν ξέρω. Ειδα τη δημοσίευση σου και θέλησα να σε πάρω.
-Αναστασια:Νομιζω πως σου μοιάζει το παιδί.
-Στεφανος:Πρέπει να κλείσω. Εύχομαι τα καλύτερα και σε εσένα και στο παιδί σου!της λεει και το κλεινει.
Η Αναστασια εμεινε να κοιτάει το κινητό και να κλαιει.
-Μαμα Αναστασιας:Ποιος ήταν,κοριτσι μου; τη ρωτάει βλέποντας τη σε αυτή την κατάσταση.
-Αναστασια:Αυτός ήταν,μαμά. Αυτός!της λεει και την αγκαλιάζει.
Μετά από 3 μέρες
Η μέρα για να βγει η Αναστασια από το νοσοκομείο έφτασε.
Της έφεραν το μωρό κι αυτή μαζί με τη μαμά της,άρχισαν να μαζεύουν τα πράγματα για να επιστρέψουν στο σπίτι.
Η Αναστασια κοίταξε το μωρό κι ένα δάκρυ κύλησε εκείνη τη στιγμή. Η μαμά της την κοίταξε και την καταλαβε. Την αγκάλιασε.
-Μαμα Αναστασιας:Φτάνει,κοριτσακι μου. Μην κλαις. Κοιτα! Έχεις το μωράκι σου κι είναι καλα. Εμείς είμαστε στο πλευρό σου και θα σε βοηθήσουμε οσο μπορούμε κι ολοι μαζί θα τα καταφέρουμε. Θα δεις. Δεν πρέπει να κλαις κάθε φορά που βλέπεις το μωρό. Θα του δημιουργήσεις προβλήματα. Μπορεί να νιώσει ότι δεν το θέλεις.
-Αναστασια:Όχι,μαμα. Οχι. Το παιδί είναι το καλύτερο που μου έχει συμβεί.
-Μαμα Αναστασιας:Ωραια,λοιπόν. Πάρε το παιδί σου,χαμόγελα και πάμε σπίτι. Από εδώ και πέρα αρχιζει μια νέα ζωή για σένα. Για εσάς!της λέει κι αφού κοιταξει το παιδί κι αγκαλιάσει την κόρη της,φεύγουν ολοι μαζί.