Napatitig ako sa pangalan na nasa screen ko ngayon. He's calling. Right after I sent the message, his name flash on my screen.
Now, what. Sasagutin ko ba?
Malamang! Nababaliw ka na ba Ayessa!?
This would be my first phone call in a while...
So what. Ano naman!
Huminga ako nang malalim at sinagot na 'yon.
"Hey..." Bungad niya sa akin. Napakagat ako ng labi at pinakalma agad ang sarili dahil biglang nagwala ang loob ko.
I don't know why I feel like this! Maybe because... his voice over the phone is kinda different in person? Or it's just me?
"Hey, are you there? Are you okay?" Napabalik ako sa huwisyo nang magsalita ulit siya.
Tumikhim ako at isinandal ang ulo sa headrest ng sofa.
"Hello..." bati ko pabalik.
He chuckled softly that made my cheeks burn. What the hell?
Dos is looking at me right now and if he can talk, he would probably say that I look like a 13-year-old girl blushing because her crush is calling her!
Pero hindi ko siya crush! That is some stupid shit!
"So, what are you doing? Have you eaten your dinner?" He said from the other line.
"Nakaupo lang at uh... Kamimiryenda ko lang" I said.
Bakit ba hirap na hirap ako magsalita when it's just him!
"Hmm..." He hummed.
Silence took over and his breathing is the only thing I hear.
"Is there something wrong?" He said then I hear some shuffling from the background.
Naalala ko na naman ang nangyari kanina. Napabuntong hininga ako.
"I don't know, It's just, I feel--" hindi ko naituloy ang sinasabi ko nang may marinig akong ingay mula sa kaniya.
"Kuya! Kakain na! Luh, mukha kang tanga! Bakit ganiyan 'yang itsura mo!" The voice is kinda deep so I believe it's Art.
"Hey, continue at what you're saying" nagulantang ako nang magsalita si Randell.
"Uh, kumain ka muna" sabi ko at napakagat ng labi.
"No, I'm here to listen" aniya at nakarinig pa ako ng pagkagulo sa kailang linya.
"Mama! Si Kuya! May katawagan pa ayaw kumain!" Narinig ko sigaw ni Art na ikinatawa ko na.
"Damn it, ito na nga! Sumbungero" aniya na ikinangisi ko naman sa sarili.
"Hey, I'll call back, okay?" Aniya na ikinatango ko na akala mo'y makikita niya.
"Ayos lang, kumain ka muna" sabi ko at hinawakan si Dos na sumisiksik sa akin.
"Bye" aniya bago patayin ang tawag. Napatitig ako sa screen. It lasted for 2 minutes.
It's just a few minutes but I feel like it's an hour.
I put my hands on my chest to feel my heart pumping so fast! Hindi ko alam ķung bakit parang gusto nito tumalon palabas ng ribcage ko! Nababaliw na siguro ako simula kanina.
To relax, I went to the kitchen and get myself a glass water. Halos maubos ko ang isang baso dahil sa nararamdaman. Nilingon ko naman si Dos na nakasunod lang sa akin. He must be hungry.
BINABASA MO ANG
Tears by the Moonlight (AS#1) [completed]
Teen FictionJanuary 12, 2021 - April 14, 2021 Can Maria Ayessa Fernandez step out of her shell? Ang mamuhay mag-isa ay madali lang para sa kaniya; sa malayo mang lugar at sa pamilya-na pamilya pa nga ba? A tragedy that crumbled her family apart scarred her yo...