Η Εκδρομή {GW15}

Κεφάλαιο 8ο.

   ‘Ήμουν τόσο ζαλισμένη που δεν είχα ιδέα πιο τραγούδι έπαιζε παρόλ’ αυτά συνέχιζα να χορεύω και να τσιρίζω λες και όλα στην ζωή μου ήταν τόσο απίστευτα τέλεια. Με τη Χαρά είχαμε γίνει κώλος, ο Αλέξης σηκώθηκε και έφυγε με την Αλεξία… Όλα τέλεια!

«Έλα πάμε στα παιδιά…» η Ελένη με τραβούσε να επιστρέψουμε στο τραπέζι.

«Όχι ακόμα» μουρμούρισα  ενώ παραπατούσα.

«Χορεύουμε μια ώρα τώρα… κουράστηκα.» Μια ώρα; Δεν μου φάνηκε πάνω από δέκα λεπτά…

«Πήγαινε εσύ και θα έρθω μετά…»

«Σίγουρα ρε Μαρινάκι; Δεν μου φαίνεσαι και πολύ καλά…»

   Ένευσα πολλές φορές για να την βεβαιώσω πως ήμουν καλά. Τελικά την έπεισα να φύγει.

   Εγώ συνέχισα να χορεύω νοιώθοντας ξαφνικά δυο χέρια από πίσω μου να τυλίγονται γύρω από τη μέση μου κουνώντας με στον ρυθμό. Ποιος είναι; Αλέξη; Ξέχνα τον Αλέξη γαμώτο… Έφυγε… Δεν τον ενδιαφέρεις! Γύρισα ελαφρά το κεφάλι μου και είδα έναν άγνωστο να έχει κολλήσει πάνω μου και να χορεύει. Δεν με ένοιαζε ιδιαίτερα, συνέχισα να χορεύω προσπαθώντας να απομακρυνθώ διακριτικά από τα χέρια του. Αυτός όμως δεν φαινόταν αν είναι διατεθειμένος να με αφήσει. Το ένα χέρι του τυλίχτηκε ακόμα πιο σφιχτά γύρω από τη μέση μου ενώ το άλλο άρχισε να χαϊδεύει το γυμνό μπούτι μου.

«Άσε με» είπα με όση δύναμη είχα στην φωνή μου ενώ προσπαθούσα μάταια να σπρώξω το χέρι του μακριά μου.

«Έλα τώρα που το παίζεις και δύσκολη. Σε βλέπω ώρα τώρα που ψάχνεσαι» το χέρι του τώρα άρχισε να σηκώνει την άκρη του φορέματός μου ενώ το πρόσωπό του είχε κολλήσει στο σβέρκο μου. Θέλω να φύγω…

«Άσε με ρε μαλάκα» ήμουν τόσο χάλια που πραγματικά η φωνή μου ακουγόταν περισσότερο ναζιάρικη παρά επιθετική κάνοντας τον να συνεχίσει να κολλάει πάνω μου.

«Τι λέει ρε φίλε; Δεν ακούς; Σου είπε να την αφήσεις»

«Και σένα τι σε νοιάζει ρε ψηλέ; Γκόμενος της είσαι;»

   Ξαφνικά γύρισα και είδα έναν Σταύρο να χαμογελάει στον τύπο πίσω μου ειρωνικά μέχρι που έσκασε μια μπουνιά στη μύτη του. Ο τύπος έπεσε κάτω και σύρθηκε μες στον κόσμο να φύγει μακριά από τον Σταύρο. Ευτυχώς γινόταν τόσος χαμός που δεν πήραν πολλοί χαμπάρι τι είχε μόλις γίνει. Εγώ γύρισα να φύγω από την άλλη. Δεν μπορούσα να σκεφτώ καθαρά, ούτε καν να του πω ευχαριστώ που μόλις με γλίτωσε από εκείνον τον μαλάκα. Πριν όμως απομακρυνθώ αρκετά, το χέρι του έπιασε σφιχτά τον καρπό μου τραβώντας με μαζί του έξω από το μαγαζί. Ξαφνικά μια ησυχία που με έκανε να καταλάβω πόσο δυνατά ήταν η μουσική μέσα.

    Προχωρήσαμε λίγο πιο πέρα στα σοκάκια του νησιού. Εγώ πάλι παραπατούσα και χαζογελούσα σαν ηλίθια, ούτε το κεφάλι μου δεν μπορούσα να διατηρήσω σταθερό. Με άφησε μπροστά σε έναν τοίχο και στήριξα την πλάτη μου για να μην πέσω.

   Εκείνος στάθηκε απέναντί μου και άναψε ένα τσιγάρο.

«Νόμιζα ότι το Barracudaδεν ήταν για σας;» είπα με ειρωνεία.

«Δεν είναι.» μου απάντησε με σκληρή φωνή. Νόμιζα πως τα πηγαίναμε λίγο καλύτερα, πως με έπαιρνε να αστειευτώ αλλά απ’ ότι φαίνεται, ο Σταύρος παρέμενε μια παγοκολόνα απέναντί μου.

«Ευχαριστώ» είπα με σιγανή φωνή και τον κοίταξα κατάματα. Περίμενα να στρέψει το βλέμμα του αλλού αλλά όχι. Έμεινε εκεί να με κοιτάει με εκείνο το σκληρό μα βαθύ βλέμμα. Πέθαινα από την περιέργεια να τον ρωτήσω γιατί με βοήθησε σήμερα. Χθες μπορούσα να τον δικαιολογήσω. Πιθανόν και κάποιος αναίσθητος τόσο όσο ο Σταύρος να μην άντεχε να έχει κρίμα στο λαιμό του τον πνιγμό μια κοπέλας που μπορούσε να σώσει αλλά επειδή δεν την συμπαθούσε την άφησε…

   Αυτό όμως ήταν διαφορετικό. Τι τον ένοιαζε αν εγώ έκανα κάτι με τον τύπο, ακόμα και αν δεν ήθελα; Και πως με είδε αφού ήμουν χωμένη μες τον κόσμο. Ο μόνος τρόπος για να με δει είναι αν ήθελε… Αν με έψαχνε με το βλέμμα του. Μήπως τελικά ο Σταύρος δεν με αντιπαθούσε και τόσο, μήπως…

   Πλησίασα κοντά του και άπλωσα το χέρι μου στο στέρνο του για να μην πέσω. Μπορούσα να νοιώσω το καλογυμνασμένο κορμί του μέσα από την κοντομάνικη που φορούσε. Το βλέμμα του ακόμα στο δικό μου. «Γιατί… γιατί με βοήθησες; Δεν ήθελες να με δεις με αυτόν τον τύπο;»

   Πάλι αυτός ο αυτάρεσκος καγχασμός προς απάντησή μου. «Πραγματικά πιστεύεις ότι με ενδιαφέρει έστω και λίγο τι κάνεις και με ποιόν; Απλά έτυχε να είμαστε στην ίδια παρέα και δεν θέλω ο κόσμος να λέει ότι αράζω με τσουλάκια…» Τον χαστούκισα με όση δύναμη είχα, δεν ήταν όμως αρκετή ούτε για να γυρίσει το πρόσωπό του στο ελάχιστο. Απλά έκλεισε τα μάτια μάλλον για να μην με βλέπει προσπαθώντας να διατηρήσει τον θυμό του και να μην με χτυπήσει πίσω.

   Ήξερα πως δεν με συμπαθούσε ποτέ. Πως με θεωρούσε ηλίθια στην καλύτερη περίπτωση αλλά αυτό ήταν κάτι άλλο. Ποτέ δεν του είχα δώσει δικαίωμα για να με αποκαλεί έτσι… Εκείνη τη στιγμή ένοιωσα ότι είχα πιει να ανεβαίνει στο στόμα μου. Έτρεξε μακριά του και ξέρασα όλο το ουίσκι πίσω από κάτι θάμνους. Ίσως τελικά να μην είχε και τόσο άδικο… χόρευα προκλητικά, έπινα μέχρι να γίνω σκατά και ξέρναγα… ίσως τελικά να είχε χρησιμοποιήσει την κατάλληλη λέξη για να με περιγράψει…


Λοιπόν αυτά μέχρι έδω. Θα προσπαθήσω να ανεβάσω και πιο μετά αλλά δεν υπόσχομαι τίποτα γιατί γράφω και δυο μαθήματα αύριο... Ελπίζω να σας αρέσει! Λαίκ και κόμμεντ με τις γνωμες σας <3