Η Εκδρομή {GW15}

Κεφάλαιο 11ο

   Στο μυαλό μου έπαιζαν σε επανάληψη όλες οι όμορφες στιγμές που είχα ζήσει με τον Αλέξη. Ξανά και ξανά. Την πρώτη φορά που μου μίλησε, το πρώτο μας ραντεβού, το πρώτο μας φιλί, η πρώτη φορά που κάναμε έρωτα και με έκανε γυναίκα. Σήμερα πως μου έδειξε ότι τίποτα δεν είχε τελειώσει. Έπρεπε να περιμένω όμως. Να του δώσω το χρόνο που χρειάζεται για να είναι εντάξει με τον εαυτό του.

   Τύλιξα μια πετσέτα γύρω από το γυμνό κορμί μου αλλά δεν βρήκα μια και για τα μαλλιά μου. Πήγα στο δωμάτιο να πάρω ρούχα αφού άπλωσα τα βρεγμένα στο σύρμα δίπλα στην πισίνα. Περνώντας μπροστά από το δωμάτιο της Αλεξίας παρατήρησα ότι η πόρτα ήταν κλειστεί. Κοντοστάθηκα για λίγο κοιτώντας το σκούρο ξύλο. Να είναι ακόμα μέσα ο Αλέξης;

   Συνέχισα για το δωμάτιο που είχα τα πράγματά μου προσπαθώντας να μην σκέφτομαι τα μέσα που θα χρησιμοποιούσε η Αλεξία για να τον πείσει να είναι ακόμα μαζί. Και αν και φοβόμουν λίγο, είχα τυφλή εμπιστοσύνη στον Αλέξη. Δεν θα έκανε ότι έκανε μαζί μου αν δεν είχε πάρει μια απόφαση. Και η απόφαση αυτή ήταν να είναι μαζί μου.

   Όλο αυτό που συνέβη με είχε κάνει να ξεχάσω τελείως τον Σταύρο. Μπαίνοντας στο δωμάτιο είδα πως είχε ξυπνήσει. Ή δεν κοιμήθηκε καθόλου… Έσφιξα περισσότερο την πετσέτα γύρω από το σώμα μου και άνοιξα την βαλίτσα μου να πάρω ρούχα. Δεν είχα όρεξη καθόλου για αν τον αντιμετωπίσω αυτή τη στιγμή. Ήμουν πολύ χαρούμενη για να τον αφήσω να μου χαλάσει τη διάθεση. Πήρα ένα τζιν σορτσάκι, ένα άσπρο ραντάκι και εσώρουχα. Σηκώθηκα να πάω πάλι στο μπάνιο να αλλάξω και βρήκα τον Σταύρο να στέκεται ακριβώς από πίσω μου.

   Έσπρωξε τα βρεγμένα μαλλιά που είχαν κολλήσει στο μέτωπό μου. Δεν ξέρω γιατί αλλά το άγγιγμά του έκανε το σώμα μου να ανατριχιάσει. Την κοίταξα μπερδεμένη. Τι ήθελε πάλι;

«Πριν… όταν…» οι λέξεις έβγαιναν με δυσκολία από το στόμα του. Σαν να μην ήθελε να πει αυτό που είχε στο μυαλό του. «το παράκανα. Ήμουν πολύ απότομος.» Ε δεν το πιστεύω. Ο Σταύρος μόλις παραδέχτηκε ότι ήταν υπερβολικός. Μόλις έριξε τον εγωισμό του; Προχώρησε και πάλι μακριά μου. Εγώ ένευσα απλά.

«Πως είσαι; Εννοώ η πληγή σου…»

   Ανασήκωσε το χέρι του και κοίταξε τα πλευρά του σαν να το είχε ξεχάσει τελείως. Πριν προλάβει να μου απαντήσει όμως χτύπησε το κινητό μου που είχα παρατήσει πάνω στο κρεβάτι όταν γύρισα.