Η Εκδρομή {GW15}

Εισαγωγή.

   Το να δεχτώ να έρθω σε αυτή την εκδρομή ήταν κάτι που πραγματικά δεν ταιριάζει καθόλου στο χαρακτήρα μου. Πήρα την απόφαση πολύ γρήγορα αλλά υπήρχαν λόγοι που με ώθησαν σε αυτό.

   Ας πάρουμε τα πράγματα λίγο από την αρχή. Δύο χρόνια πριν όταν τελείωσα το σχολείο η ζωή μου άλλαξε αρκετά μπορώ να πω. Οι γονείς μου μού ανακοίνωσαν πως χωρίζουν. Περίμεναν να τελειώσω για να μου το πουν, λες και δεν το είχα πάρει χαμπάρι από τα 16 μου πως για εκεί όδευαν. Τέλος πάντων αποφασίσαμε –δηλαδή εκείνοι αποφάσισαν- ότι μια καλή ιδέα για να αντιμετωπίσω το χωρισμό τους ήταν να με στείλουν σε κάτι θείους μου που ζούσαν στο εξωτερικό. Δεν θα πω ψέματα, η ιδέα να πάω να σπουδάσω στην Αγγλία δεν με χάλασε καθόλου.

   Υπήρχαν βέβαια και πράγματα που άφησα πίσω μου φεύγοντας και που ακόμα με πονούσαν. Και το σημαντικότερο ήταν ο Αλέξης. Με τον Αλέξη ήμασταν μαζί τρία χρόνια. Από τότε δηλαδή που πήγαινα πρώτη λυκείου. Εκείνος με περνούσε ένα χρόνο. Θα έλεγα ότι η σχέση μας ήταν υπέροχη, αυτό που ψάχνει κάθε κοπέλα. Με αγαπούσε με φρόντιζε και εγώ μαζί του ένοιωθα πως είχα βρει την ευτυχία στην αγάπη. Ναι ξέρω θα μου πείτε ότι ήμουν πολύ μικρή για να λέω κάτι τέτοιο όμως εμείς περνούσαμε καλά και αυτό με ένοιαζε. Ο Αλέξης κιόλας ήταν πραγματικός κούκλος. Ψηλός, γυμνασμένος, με ανοιχτόχρωμα μαλλιά, ωραίο χαμόγελο. Πραγματικό κελεπούρι. Και ενώ πολλές κοπέλες σφάζονταν για πάρτη του, εκείνος ποτέ δεν μου είχε δώσει λόγο να αμφιβάλλω για τα αισθήματά του ή να ζηλεύω.

   Όταν μου ανακοινώθηκε πως θα έφευγα ήξερα πως αυτό θα σήμαινε το τέλος της σχέσης μου με τον Αλέξη. Και ήμουν εγώ αυτή που το τελείωσε. Εκείνος επέμενε να προσπαθήσουμε μια σχέση από απόσταση αλλά δεν υπήρχε λόγος. Εξ' άλλου για μένα ο Αλέξης ήταν η πρώτη μου σχέση και πάντα θεωρούσα επιπόλαιες εκείνες τις κοπέλες που έμεναν με έναν άντρα για όλη τους την ζωή. Δεν λέω μου ήταν δύσκολο να το τελειώσω όμως θα ήταν άδικο και για εκείνον να χάσει εμπειρίες από τη ζωή του για να με περιμένει. Τέλος πάντων...

   Μάθαινα βέβαια νέα του από τη Χαρά, την κολλητή μου. Μέσω της Χαράς είχα γνωρίσει κιόλας τον Αλέξη. Η Χαρά είχε κόλλημα σχεδόν από πάντα με τον Ηλία, τον αδερφό του Αλέξη και συμμαθητή μας από το γυμνάσιο. Και ο Ηλίας την ήθελε αλλά πάντα την παίδευε. Αντίθετα με τον Αλέξη, δεν ήταν και το πιο ώριμο αγόρι. Είχαμε γίνει μια ωραία παρέα οι τέσσερις μας, ο Χάρης, η Ελένη και ο Βασίλης, όλοι φίλοι και συμμαθητές του Αλέξη. Καμιά φορά ερχόταν και ο μεγαλύτερος ξάδερφος του Ηλία και του Αλέξη, ο Μάρκος με την παρέα του. Αλλά γενικά δεν συμπαθούσα ιδιαίτερα ούτε το Μάρκο, ούτε την παρέα του, ειδικά τον Σταύρο...

   Τέλος πάντων ας επιστρέψουμε στο τώρα. Αύγουστος μήνας και αποφάσισα να επιστρέψω στην Αθήνα για καλοκαίρι. Πάνε δύο χρόνια από τότε που έφυγα και ουσιαστικά έριξα μαύρη πέτρα πίσω μου αφού αυτή είναι πρώτη φορά που έρχομαι από τότε.

   Γύρισα λοιπόν και εγώ χωρίς να έχω ενημερώσει κανέναν για να κάνω έκπληξη. Οι εκπλήξεις βλέπετε με μάραναν. Όλοι λοιπόν έλειπαν. Μίλησα με τη Χαρά και μου είπε πως είχαν φύγει διακοπές στην Σύρο. Ο Μάρκος, λέει τους είχε καλέσει στο εξοχικό των γονιών του εκεί και είχαν φύγει εδώ και τέσσερις μέρες, Μα καλά από πότε είχαν τόσα πολλά πάρε δώσε με τον Μάρκο. Απ' ότι φαίνεται η Χαρά με είχε αφήσει πίσω σε πολλά πράγματα.

«Μαρίνα, φτιάξε βαλίτσες και έλα! Σε περιμένουμε» ήταν το μόνο που μου είπε και μπορώ να πω ότι ήταν αρκετά βολικό ότι οι βαλίτσες μου ήταν έτοιμες. Το ίδιο κιόλας βράδυ βρισκόμουν στο καράβι για Σύρο.

   Ελπίζω να σας αρέσει η ιδέα. Ψηφίστε σχολιαστε και πείτε μου την γνώμη σας! <3<3<3
<Στην εικόνα είναι η πρωταγωνίστρια, η Μαρίνα!>