Η Εκδρομή {GW15}

Κεφάλαιο 1ο.

   Κατέβηκα από το καράβι και είχα ήδη αρχίσει να έχω τις αμφιβολίες μου για την ιδέα που είχα να έρθω εδώ. Τι θα γινόταν με τον Αλέξη;  Γιατί ένα ήταν σίγουρο ότι θα ήταν εκεί.

   Αν και Αύγουστος μήνας, φυσούσε πολύ και μπορώ να πω έκανε ψύχρα. Φορούσα ένα κοντό μαύρο φόρεμα παραλίας, από πάνω ένα πλεκτό κιμονό και απλά καφέ σανδάλια. Τα ξανθά μαλλιά μου ήταν μαζεμένα σε μια γαλλική πλεξούδα που έφτανε μέχρι τους ώμους μου.

   Στο κινητό μου είχα ένα μήνυμα από τη Χαρά που έλεγε πως είχαν κατέβει στην παραλία και την διεύθυνση του σπιτιού. Όσο και να την έπαιρνα ξανά και ξανά δεν έλεγε να το σηκώσει.  Μισή ώρα μετά έφτασα στο σπίτι με ένα ταξί αρκετά εκνευρισμένη που η Χαρά με είχε γράψει τελείως.

   Το σπίτι το ίδιο βέβαια με έκανε να ξεχάσω ότι νεύρα είχα με την κολλητή μου. Μιλάμε ήταν λες και είχε βγει από ταινία. Ένα τεράστιο διώροφο με σκαλιά που οδηγούσαν κάτω στην παραλία και με δική του πισίνα. Θεέ μου ας με τσιμπήσει κάποιος.

   Προχώρησα στην είσοδο και χτύπησα το κουδούνι ελπίζοντας να μην είναι ο Αλέξης το πρώτο άτομο που θα έβλεπα από την παλιά μου ζωή. Η αλήθεια είναι πως δεν ήμουν προετοιμασμένη για να αντιμετωπίσω το παρελθόν ακόμα. Ήθελα τουλάχιστον πρώτα να δω την Χαρά.

   Προς έκπληξή δικιά μου το πρώτο άτομο που είδα ήταν ο Σταύρος. Μου άνοιξε την πόρτα και πρέπει να πέρασαν τουλάχιστον πέντε λεπτά που μείναμε έτσι να κοιτάμε ο ένας τον άλλο μες τα μάτια. Εντάξει στην πραγματικότητα δεν πρέπει να ήταν πάνω από 5 δευτερόλεπτα αλλά εμένα μου φάνηκαν περισσότερο. Εκείνος αφού άνοιξε έφυγε πάλι μέσα σαν να μην ήταν κανείς. Ούτε μια κουβέντα, ούτε τίποτα. Καλά δεν περίμενα και τίποτα καλύτερο από τον Σταύρο.

   Ο Σταύρος ήταν ένας από τους κολλητούς του Μάρκου, του ξάδερφου του Αλέξη. Γενικά ο Μάρκος και οι φίλοι του δεν ήταν και τα καλύτερα παιδιά. Αλήτες ήταν βασικά, πέφτουλες και πολύ αγενείς. Και στον τομέα της αγένειας θα έλεγα πως ο Σταύρος ερχόταν πρώτος. Τόσα χρόνια που τον ήξερα δεν είχαμε ανταλλάξει ποτέ καμιά κουβέντα και γενικά μου έδινε την εντύπωση πως δεν με συμπαθούσε ή με σεβόταν και πολύ. Αλλά και εγώ δεν μπορώ να πω πως τον είχα στην καρδιά μου.

   Μπήκα στο σαλόνι του τεράστιου σπιτιού και έριξα μια ματιά τριγύρω. Ο Σταύρος είχε προλάβει να ξαπλώσει στον καναπέ και χάζευε την τηλεόραση που δεν είχε τίποτα άλλο παρά διαφημίσεις . Με έκανε να νοιώθω πως το προσπαθούσε πεισματικά να μην  μου ρίξει ούτε ένα βλέμμα. Φορούσε μόνο μια μαύρη βερμούδα και έναν ζευγάρι  λυμένα παλιά Timberland. Το στέρνο του ήταν γυμνό. Δεν ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα έτσι. Σχεδόν ποτέ δεν φορούσε μπλούζες τα καλοκαίρια όταν τύχαινε να είμαστε σε κάνα σπίτι όλοι μαζί.