Η Εκδρομή {GW15}

Κεφάλαιο 6ο.

   Όλη την υπόλοιπη μέρα σερνόμασταν από καναπέ σε καναπέ, βλέπαμε τηλεόραση και τρώγαμε κάτι πατατάκια. Τα ζευγαράκια είχαν πάει βαρκάδα κάτω στην παραλία και όσο και αν επέμενε η χαρά να τους ακολουθήσω, δεν υπήρχε περίπτωση να περάσω το απόγευμα κρατώντας το φανάρι στον πρώην μου. Ο Μάρκος με τον Άγγελο και τον Σταύρο απ’ ότι πήρε το αφτί μου είχαν πάει να βρουν μπαλαντέζα σε κάτι γνωστούς του Μάρκου και ακόμα δεν είχαν γυρίσει.

   Γύρω στις έντεκα τα τέσσερα πιτσουνάκια γύρισαν από την παραλία όλο γέλια και αγκαλιές.

«Άντε πάμε να ετοιμαστούμε!» μας φώναξε η Χαρά και έτρεξε πάνω με την Αλεξία να την ακολουθεί.

«Θα έρθεις έτσι;» Ο Αλέξης έσπρωξε τα μαλλιά μου πίσω από το αφτί μου. Γιατί το κάνεις αυτό ρε γαμώτο, ήδη μου είναι δύσκολο γιατί το κάνεις χειρότερο;

   Αναστέναξα και κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου. «Πάω να ετοιμαστώ…»

   Βρήκα την Χαρά με την Ελένη και την Αλεξία να είναι παρέα σε ένα δωμάτιο και όσο και να ήθελα να το παίξω υπεράνω ο ίδιος ο Αλέξης μου έδινε το σήμα πως μπορούσα να έχω ελπίδες ακόμα. Εξ’ άλλου αν δεν ενδιαφερόταν δεν θα επέμενε τόσο πολύ να είμαι και εγώ απόψε σωστά;

   Έπρεπε να φορέσω κάτι που θα τον έκανε να μην μπορεί αν πάρει τα μάτια του από πάνω μου. Αφού άδειασα όλη μου τη βαλίτσα κατέληξα σε ένα από τα αγαπημένα μου φορέματα. Ριχτό σαν φανέλα αλλά πολύ κοντό και με χρυσές παγέτες σε όλο το ύφασμα. Φόρεσα ψηλές λευκές λεπτές κάλτσες μέχρι τους μηρούς μου και τα μαύρα δεκαπεντάποντα μου. Μπορώ να πω πως αν και το πρωί έδειχνα χάλια τώρα είχα κάνει τρομερή δουλειά. Τα μαλλιά μου τα άφησα κάτω και τους έβαλα λίγο αφρό. Διάλεξα ένα ζευγάρι κρεμαστά σκουλαρίκια, έβαλα λίγη μάσκαρα και κόκκινο κραγιόν και ήμουν έτοιμη για να πάρω τα μυαλά του Αλέξη.

«Άντε τελειώνεται» ακούστηκαν μαζί ο Χάρης και ο Ηλίας. Την τελευταία μισή ώρα τα αγόρια είχα μαζευτεί κάτω και μας περίμεναν. Βγήκα από το δωμάτιο και πήγα στις άλλες.

   Κατευθείαν η ζήλεια με έκανε να κοιτάξω την Αλεξία. Εκείνη φορούσε ένα τζιν σορτσάκι και ένα μαύρο στράπλες. Γενικά όλες ήταν πιο απλά ντυμένες από εμένα. Ήταν όμως πιο έντονα βαμμένες, με πολύ αιλάινερ και φυσικά όλες φορούσαν πλατφόρμες. Αν ήμουν και εγώ Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια πιθανόν να ντυνόμουν έτσι, αλλά στην Αγγλία οι παγέτες ήταν must ενώ οι πλατφόρμες τελείως εκτός μόδας.

«Καλά Μαρίνα wow! Το φόρεμά σου είναι…» η Ελένη με κοίταζε πραγματικά ενθουσιασμένη.

«Λίγο υπερβολικό, αλλά εντάξει δεν πειράζει…» συμπλήρωσε η Αλεξία χαμογελώντας. Τι! Μόλις είχε σχολιάσει αυτή τα δικά μου ρούχα; Θεέ μου! Που με το φόρεμα αυτό είχε φωτογραφηθεί σε τρισέλιδο αφιέρωμα στη Vogueη KateMoss… Για να μην απαντήσω και φανώ πολύ κακιά απλά προχώρησα προς τις σκάλες προσπαθώντας να ελέγξω τα νεύρα μου.

   Και οι τέσσερις μας κατεβήκαμε τις σκάλες σαν αμερικάνες που πάνε σε χορό λυκείου και με τα αγόρια τους να τις περιμένουν κάτω.

   Χωρίς υπερβολές ο Αλέξης, ο Ηλίας, ο Βασίλης και ο Χάρης είχαν μείνει με το στόμα μισάνοιχτο σαν χάνοι να μας κοιτάνε… ή μήπως όλοι κοιτούσαν εμένα; Η Αλεξία φυσικά πήγε κατευθείαν στον Αλέξη δείχνοντας μου ξεκάθαρα ότι ήταν δικός της και όχι δικός μου. Καλά θα το δούμε αυτό…

 Την ώρα που ανοίξαμε την πόρτα να φύγουμε, πέσαμε μούρη με μούρη με τους άλλους που μόλις είχαν επιστρέψει. «Τέλεια βρήκατε μπαλαντέζα ε;»

«Ναι ρε Ηλία» ο Μάρκος μπήκε μέσα με τον Άγγελο και τον Σταύρο από πίσω του.

   Ο Σταύρος με το που πέρασε από μπροστά μου κοντοστάθηκε για λίγο και μου έριξε ένα βλέμμα από πάνω μέχρι κάτω. Το πρόσωπό του όμως ήταν ανέκφραστο και δεν μπορούσα να καταλάβω τι σκεφτόταν. Το φρύδι του ελαφρώς ανασηκωμένο… ειρωνεία, με βρίσκει δηλαδή αστεία… Εκνευρισμένη τον προσπέρασα και βγήκα έξω περιμένοντας και τους άλλους για να πάμε στο Barracuda.  

Το ξέρω ότι είναι μικρό χιλια sorry, Με το επόμενο όμως πιστεύω θα είμαστε ok γιατί θα είναι πολύ special!
<Στην φωτο το φόρεμα της Μαρίνας>