Η Εκδρομή {GW15}

Κεφάλαιο 21ο.

«Να μας την ξαναφέρεις» άκουσα έναν μαλάκα να λέει τη ώρα που κατεβαίναμε τα σκαλιά προς την εξώπορτα.

   Εγώ κράτησα το στόμα μου κλειστό μέχρι και που βγήκαμε εντελώς από το απαίσιο αυτό μέρος.

«Μάλλον δεν ήταν και πολύ καλή ιδέα να σε φέρω εδώ…» άκουσα τον Σταύρο να λέει αλλά μου φάνηκε ότι μιλούσε περισσότερο στον εαυτό του παρά σε μένα.

«Δεν μίλησα σε κανέναν όπως μου είπες» βιάστηκα να απολογηθώ αλλά εκείνος φαινόταν να μην με ακούει καν.

   Πιο θυμωμένος από ποτέ με το άγριο πρόσωπό του τσιτωμένο, το στόμα του σφιγμένο. Εγώ τον εκνεύρισα έτσι; Όχι, όχι… Ο Σταύρος ήταν έτσι από τη στιγμή που επέστρεψε από εκείνον τον Μαρκίδη. Προφανώς του είχε πει κάτι που τον χάλασε πολύ. Και εκείνα τα λεφτά που έβαζε στην τσέπη του; Θεέ μου, με τι είναι μπλεγμένος; Η πρώτη μου σκέψη πήγε στα ναρκωτικά, αλλά δε μου φαινόταν για χρήστης. Θέλω να πω στην Αγγλία παίζουν μπάλα πολλά πράγματα, κυρίως χάπια βέβαια. Έχω δει πως είναι να είναι κάποιος χρήστης, τα μάτια τους, η συμπεριφορά τους… Σίγουρα ο Σταύρος ήταν φοβερά ευέξαπτος και απόμακρος αλλά αυτό δεν είχε καμιά σχέση… φαινόταν καθαρός. Πού σκατά όμως είχε μπλέξει;

   Σκέφτηκα να τον ρωτήσω, αλλά ας σοβαρευτούμε, εκτός του ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μου απαντήσει θα τον έκανα να θυμώσει και μαζί μου, και δεν ήθελα… Το καλύτερο που είχα να κάνω ήταν να μείνω μακριά του αλλά για κάποιο λόγο δεν έμπαινα καν στην διαδικασία να βρω έναν τρόπο να απομακρυνθώ.

   Λίγο αργότερα φτάσαμε στην παραλία.

   Δεν μιλούσα με πολύ –βασικά δεν μιλούσαμε καθόλου- προχωρώντας προς την άλλη άκρη που ήταν μαζεμένος ο κόσμος.

   Σκέφτηκα διάφορα πράγματα που θα μπορούσα να του πω μα όλα μου φαινόντουσαν χαζά, οπότε κράτησα για άλλη μια φορά το στόμα μου κλειστό. Δεν ξέρω πως μου ήρθε άλλα άγγιξα με χέρι μου το δικό του κρατώντας το απαλά, όταν σιγουρεύτηκα πως δεν το απομάκρυνε τον κράτησα με περισσότερη σιγουριά. Ήθελα να ξέρει πως αν είχε ανάγκη κάποιον ήμουν εδώ για εκείνον, όπως άλλωστε ήταν πάντα και εκείνος εδώ για μένα τις τελευταίες μέρες.

   Γύρισε και με κοίταξε, το πρόσωπό του μαλάκωσε για λίγο. Εγώ του χάρισα ένα μικρό χαμόγελο –ελπίζοντας να μην δείχνω σαν χαζή, εκτός τόπου και χρόνου. Το χέρι του έσφιξε το δικό μου κάνοντας με να νοιώσω ια περίεργη ασφάλεια.