Η Εκδρομή {GW15}

Κεφάλαιο 40ο.

ΠΡΟΣΟΧΗ!!! Το κεφάλαιο αυτό περιέχει ερωτικές σκηνές και γενικά mature περιεχόμενο. Αν κάποιος έχει πρόβλημα με αυτό παρακαλώ να μην συνεχίσει στο κεφάλαιο αυτό! 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

   Το τελευταίο που ήθελα τώρα ήταν να ακούσω μια από τις βαρετές ομιλίες του πατέρα μου, αναστέναξα με τα μάτια μου καρφωμένα στον κυρ Αντρέα όπως όλοι οι άλλοι εδώ μέσα. Άκουσα και τον Σταύρο να αναστενάζει δίπλα μου. Προφανώς και εκείνος είχε ξενερώσει αρκετά. Πέρασε το χέρι του γύρω από την μέση μου κάνοντας την ανάσα μου να κόβεται. Ένοιωσα ξαφνικά μια απίστευτη κτητικότατα. Πραγματικά πιστεύα πως αν γυρνούσε και μας έβλεπε κανείς εκείνη τη στιγμή έτσι μικρόσωμη που στεκόμουν δίπλα του θα φαινόμουν δική του. Εντελώς δική του. Και κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να με αγγίξει…

   Ευτυχώς αυτή η ομιλία δεν κράτησε πολύ. Είχε να κάνει με ευχαριστίες σε συνεργάτες και άλλα βαρετά πρόσωπα και η αλήθεια είναι πως δεν πρόσεχα ιδιαίτερα. Ένοιωθα την ένταση στα σώματά μας να μεγαλώνει. Αισθανόμουν πως ο Σταύρος με ήθελε. Με ήθελε εδώ και τώρα.

«… και φυσικά να ευχαριστήσω για την θερμή υποστήριξη όλα αυτά τα χρόνια της αγαπημένης μου κόρης, Μαρίνας. Έλα εδώ κορίτσι μου δίπλα στον μπαμπά.» Ξαφνικά γύρισαν όλοι και άρχισαν να με χειροκροτούν λες και ήμουν καμιά διασημότητα.

«μην ξεράσω» μουρμούρισα και ο Σταύρος πρέπει αν με άκουσε αφού γέλασε λιγάκι.

   Ένοιωσα το χέρι του να με αφήνει για να πάω εκεί. Δεν ήθελα καθόλου μα δεν είχα άλλη επιλογή. Ίσως να ήταν καλύτερα όμως να πάρω μια απόσταση από εκείνον για λίγα λεπτά τουλάχιστον. Τα πράγματα είχαν ενταθεί αρκετά μεταξύ μας. Προχώρησα προς τον πατέρα μου ο οποίος πέρασε το χέρι του γύρω από τους ώμους μου κάνοντάς μου μια άθλια αγκαλιά. Μετά κόσμος μας περικύκλωσε και ο πατέρας μου άρχισε να με συστήνει σε όλους. Με τα μάτια μου προσπαθούσα να διακρίνω τη μορφή του Σταύρου μα για την ώρα τον είχα χάσει. Γαμώτο!

«…άχου τι όμορφο κοριτσάκι!»

«Μα τι γλυκό πλάσμα!»

   Έλεος! Τα γλυφτρόνια δεν είχαν σταματήσει να μου συμπεριφέρονται σαν ένα κουτάβι ή μάλλον σαν μπιμπελό. Λες και όλο αυτό θα τους βοηθούσε να κερδίσουν την εύνοια του πατέρα μου. Με την πρώτη ευκαιρία άρπαξα ένα δεύτερο ποτό πίνοντάς το και αυτό μονορούφι. Ευτυχώς ήταν δυνατότερο από την σαμπάνια και αμέσως ένοιωσα μια ήπια ζαλάδα που μου ήταν απαραίτητη εκείνη τη στιγμή για να ανταπεξέλθω σε όλο αυτό.