Η Εκδρομή {GW15}

Κεφάλαιο 12ο.

«Φεύγεις;» ο Σταύρος μόλις είχε μπει από την πόρτα και προφανώς η βαλίτσα στο χέρι μου φανέρωνε το τι ήθελα να κάνω. Προσπαθούσα με μανία να κρατήσω τα δάκρυα μου.

«Σε παρακαλώ, μπορείς να με πας μέχρι το λιμάνι;» Πάω καλά μωρέ. Γιατί ζητάω από αυτόν χάρη; Είναι σίγουρο ότι θα αρνηθεί.

«Όχι» Ορίστε… τι σας είπα;

«Καλά μη σου σπαταλάμε τον πολύτιμο χρόνο σου.» τον προσπέρασα και άνοιξα την πόρτα να φύγω.

«Μαρίνα περίμενε» στάθηκε πίσω μου και έκλεισε την πόρτα. «μην φύγεις.» Εντάξει, πραγματικά ο Σταύρος ήταν το τελευταίο άτομο που περίμενα να προσπαθεί να με πείσει να μείνω.

«Γιατί όχι;»

«Ε…» έβαλε τα χέρια στις τσέπες «Θα κάνουμε πάρτι απόψε εδώ. Μην το χάσεις.» Σοβαρά τώρα; Αυτός είναι ο λόγος που δεν θέλει να φύγω.

«Πάρτι… Ναι κάτι άκουσα. Sorrydarlingδεν θα πάρω. » Απ’ τα νεύρα μου, μου βγήκε και το αγγλικό. Μα πραγματικά πίστευε ότι θα με πείσει να μείνω για ένα πάρτι…

   Άνοιξα την πόρτα και εκείνος για άλλη μια φορά την έκλεισε.

«Μείνε για απόψε και αύριο το πρωί θα σε πάω στο λιμάνι.»

    Ήθελα να ρωτήσω γιατί επέμενε τόσο όμως προτίμησα να μην τον φέρω στα άκρα και αλλάξει γνώμη για αύριο. Γιατί μετά οι επιλογές μου θα ήταν με το αμάξι του Ηλία, του Άγγελου ή της Ελένης. Και σαφώς ο Ηλίας δεν έπαιζε καν σαν σενάριο, ο Άγγελος δεν νομίζω ότι με συμπαθούσε και τόσο μετά τα χθεσινά -μην ξεχνάμε ότι η Αλεξία είναι η αδερφούλα του- και η Ελένη θα προσπαθούσε να με μεταπείσει. Ο Σταύρος λοιπόν ήταν ο ιδανικός να με φυγαδεύσει χωρίς ερωτήσεις και προσπάθειες να με πείσει να μείνω. Αν και για το τελευταίο δεν ήμουν τόσο σίγουρη πλέον… 

«Στις 11 το αργότερο θα έχουμε φύγει.» του είπα και κουβάλησα την βαλίτσα μου πάλι πάνω.

   Ο Αλέξης πάντως το πε και το έκανε. Μίλησε με τη Χαρά και εκείνη ήρθε και με βρήκε αργότερα.

«Κοίτα ρε Μαρίνα. Πρέπει να καταλάβεις ότι κάποια πράγματα έχουν αλλάξει από παλιά…» μου είπε και εγώ προσπάθησα να της δώσω μια ευκαιρία να ακούσω τι άλλο είχε να πει. «Εσύ έλειπες τόσο καιρό και έχασες πολλά. Έχεις μείνει μάλλον σε μια άλλη εποχή που όλα ήταν ωραία και καλά. Όμως ξέρεις… Κάθε φορά που εγώ είχα κάποιο πρόβλημα με τον Ηλία εσύ δεν ήσουν εδώ…» σε αυτά που μου έλεγε είχα να της απαντήσω αλλά δεν το έκανα. Εξ άλλου το ότι αναγκάστηκα να φύγω δύο χρόνια πριν δεν δικαιολογούσε σε καμία περίπτωση την χθεσινή της αντίδραση. «Όταν η Αλεξία άρχισε να βγαίνει με τον Αλέξη στην αρχή μου κακοφάνηκε. Νόμιζα ότι δεν θα σε ξεπερνούσε ποτέ. Και τότε ούτε εγώ την συμπαθούσα ιδιαίτερα, όμως είναι πολύ καλό κορίτσι και μου στάθηκε εκεί που δεν το έκανες εσύ. Είναι σωστό λοιπόν από μέρους μου να την υπερασπιστώ όταν κάποιος απειλεί την ευτυχία της…» συνέχισε να λέει και άλλες τέτοιες μαλακίες με το ύφος της ώριμης γυναίκας μπροστά στο ανώριμο κοριτσάκι που δεν τα πιάνει και εύκολα. Θα έμπαινα στο κόπο να της εξηγήσω πόσο ζώον ακουγόταν με αυτά που έλεγε αλλά μάλλον δεν είχε νόημα.