Η Εκδρομή {GW15}

Κεφάλαιο 42ο.

   Καθίσαμε όλο το πρωί αγκαλιά και μιλούσαμε. Τελικά ο Σταύρος μπορούσε να είναι και επικοινωνιακός αν ήθελε. Κατάφερα να μάθω και άλλα πράγματα για τη ζωή του. Είχαμε κιόλας ένα κοινό. Ούτε αυτός είχε τις πιο φοβερές σχέσεις με τους γονείς του. Εντάξει οι δικές μου δεν ήταν κακές, λίγο αδιάφορες και μέτριες μόνο. Εκείνος πάλι πάντα βρισκόταν σε έχθρα με τον πατέρα του. Δεν ρώτησα γιατί. Ήθελα να μάθω κάποια βασικά πράγματα για τη ζωή του όχι να γίνω αδιάκριτη. Ο ίδιος βέβαια μου είπε πως εδώ και μερικά χρόνια δεν μιλούσαν σχεδόν καθόλου. Από τότε που τον είχε διώξει από το σπίτι. Η μάνα του από την άλλη δεν μπήκε πότε στον κόπο να ασχοληθεί με το Σταύρο ιδιαίτερα.

   Ο τρόπος που δενόμασταν σχεδόν με τρόμαζε. Με τρόμαζε το ότι όλη αυτή η υπέροχη αίσθηση ολοκλήρωσης που ένοιωθα δίπλα του θα είχε σύντομα ημερομηνία λήξης αλλά δεν υπήρχε κάτι που μπορούσαμε να κάνουμε. Ίσως κάποια άλλη στη θέση μου να τα παρατούσε όλα και να μην γυρνούσα ποτέ Αγγλία μα δεν λειτουργούσα έτσι εγώ. Θα μπορούσα ακόμα και να αναβάλω το ταξίδι για λίγο καιρό μα και αυτό θα ήταν μάλλον χειρότερο. Θα δενόμασταν ακόμα περισσότερο και θα γινόταν πιο δύσκολος ο αποχαιρετισμός.  

   Όταν κάποια στιγμή κοίταξα το κινητό μου συνειδητοποίησα πως είχα μερικές αναπάντητες και αρκετά μηνύματα από την Ελένη. Γαμώτο την ξέχασα τελείως! Σίγουρα θα αναρωτιόταν τι είχε συμβεί. Από την άλλη ο πατέρας μου ούτε που ενδιαφέρθηκε με ποιον και πότε έφυγα…

«Σταύρο;»

«Έλα» η φωνή του ακούστηκε ήρεμη στο αφτί μου και μου φίλησε την άκρη των χειλιών μου.

«Θα σε πείραζε να φύγω; Καλό θα ήταν νομίζω να πάω να δω και τα παιδιά σήμερα. Την Ελένη και το Βασίλη» φυσικά και τον Αλέξη θα ήθελα να δω ακόμα μια φορά πριν φύγω «και αν θες… να μπορούμε να περάσουμε την μέρα αύριο μαζί… πριν φύγω» από μέσα μου παρακαλούσα να μην ακούγομαι πολύ πιεστική. Ο Σταύρος σίγουρα δεν ήταν το αγόρι που θα άραζε όλη μέρα με μια κοπέλα μα μου φάνηκε πως θα μπορούσαμε…

   Η έκφρασή του αμέσως ψυχράνθηκε. Απομακρύνθηκε κάπως και γύρισε να στρίψει ένα τσιγάρο. Μαλακία έκανα…

«Βασικά άστο βλακεία είπα. Δεν χρειάζεται-»

«Αύριο λοιπόν.» ξαφνικά με διέκοψε με αποφασιστικότητα. Δεν γύρισε να με κοιτάξει μα ένοιωθα πως πραγματικά ήθελε και εκείνος να περάσουμε την μέρα μαζί.