Η Εκδρομή {GW15}

Κεφάλαιο 35ο.

   Μην ζηλεύεις Μαρίνα. Μπορεί αυτή να είναι γυναικάρα και εσύ μπροστά της σαν παιδί μα… μα… Δεν μπορούσα να βρω έναν λόγο που δεν θα έπρεπε να ζηλεύω. Έπρεπε τουλάχιστον να μην το δείχνω. Η κοπέλα αυτή ήταν εδώ για να βοηθήσει τον Σταύρο και έπρεπε να ήμουν ευγνώμων για αυτό.

   Αυτή η Χριστίνα λοιπόν περπάτησε όλο αυτοπεποίθηση προς το μέρος μας και στάθηκε ακριβώς μπροστά στον Σταύρο. Άπλωσε το χέρι της και χάιδεψε το μάγουλό του.

«Πως σε έκαναν έτσι βρε μωρό μου;» είπε με ένα κάπως ειρωνικό ύφος.

   Μωρό μου; Έδειχνε τόση κτητικότατα με αυτό το ‘μου’. Σχεδόν ένοιωσα σαν παράσιτο. Σταύρωσα τα χέρια μου. Εκείνη μου έριξε μια φευγαλέα ματιά από πάνω μέχρι κάτω και μετά γύρισε πάλι στον Σταύρο. Εκείνος είχε την κλασσική έκφραση απάθειας στο πρόσωπό του. Δεν μπορούσα να καταλάβω αν ένοιωθε κάτι για αυτή τη Χριστίνα ή όχι.

«Έλα πάμε στον καναπέ…» του έπιασε το χέρι και τον οδήγησε στο σαλόνι.  Μετά μουρμούρισε κάτι σαν «μου έλειψε αυτός ο καναπές» και με έκανε να θέλω να φύγω. Αλλά όφειλα να μείνω εδώ, για τον Σταύρο.

   Έμεινα στη κουζίνα. Μπορούσα να βλέπω τι κάνουν χωρίς όμως να βλέπουν εκείνοι πως νοιώθω.

«Άσε με να σου βγάλω την μπλούζα» του είπε μα ο Σταύρος απλά την έβγαλε με μια κίνηση. «Ναι σωστά… εσύ δεν θες κανείς να σε βοηθάει, πως μπόρεσα να το ξεχάσω αφού σε ξέρω τόσο καλά…» του την έπεφτε απροκάλυπτα. Ο Σταύρος δεν έδειχνε να αντιδράει μα και εκείνη φαινόταν να είναι συνηθισμένη σε αυτή του την αδιαφορία και να μην την πτοεί καθόλου.

   Από περιέργεια και κυρίως ανησυχία πλησίασα. Ήθελα να δω πόσο άσχημα χτυπημένος ήταν ο Σταύρος. Τον ξέρει τόσο καλά είχε πει, σωστά; Άλλον ένα πλεονέκτημα που είχε. Εγώ βασικά συνειδητοποιούσα πως δεν τον ήξερα καθόλου. Και ενώ αυτή ήταν εδώ για να τον βοηθήσει, εγώ ουσιαστικά ήμουν αυτή που τον οδήγησε σε αυτήν την κατάσταση. Αν δεν τον είχα εκνευρίσει τόσο με τον Χρήστο πιθανόν να έχανε στον αγώνα όπως ήταν κανονισμένα και όλα καλά.

«Πο ρε Σταύρο αγόρι μου. Χάλια σε έκαναν μωρό μου» άντε πάλι αυτό το μωρό μου «αλλά μη σε νοιάζει, θα σε κάνω καλά εγώ» είπε και φίλησε το στέρνο του.

«Καλά έτσι ξέρεις να τον κάνεις καλά και εσύ Μαρινάκι» μου ψιθύρισε η Ελένη κάνοντας με αν θέλω να γελάσω. Ευτυχώς ήταν και εκείνη εδώ αλλιώς θα πέθαινα και μόνο που τους έβλεπα.