Η Εκδρομή {GW15}

Κεφάλαιο 19ο.

   Την υπόλοιπη μέρα βοηθήσαμε όλοι να μαζευτεί το χάος στην πισίνα.

   Ήταν πλέον ξεκάθαρο ότι είχαμε χωριστεί σε δύο στρατόπεδα. Από τη μία εγώ με την Ελένη και τον Βασίλη. Από την άλλη η Χαρά με τον Ηλία και τον Αλέξη. Εμείς αποφεύγαμε αυτούς και αυτοί εμάς. Ο Χάρης φαινόταν να μην έχει πάρει χαμπάρι τι γίνεται και την μια ήταν με εμάς και την άλλη με τους άλλους. Ο Μάρκος με τον Σταύρο πάλι είχαν πάει με το αμάξι να επιστρέψουν τα ηχεία. Κρίμα καλά θα ήταν να ήταν εδώ.

«Τι θα κάνουμε το βράδυ;» ο Χάρης πήδηξε πάνω στον Βασίλη στον καναπέ. Τα τελευταία δέκα λεπτά είχαμε κάτσει όλοι μαζί στο σαλόνι και δεν μιλούσε κανείς.

«Κάτσε να έρθουν και οι άλλοι και βλέπουμε ρε» ο Ηλίας του απάντησε και όλο τυχαία εκείνη τη στιγμή ήρθαν και ο Σταύρος με τον Μάρκο.

   Εγώ με τον Σταύρο κοιταχτήκαμε και δεν μπόρεσα παρά να του χαμογελάσω.

«Ξάδερφε τι θα κάνουμε απόψε;» ο Ηλίας σηκώθηκε και τους πλησίασε.

«Σας έφτιαξα πάλι» του απάντησε χαστουκίζοντάς του μάγουλο. «Που θα σας πάω βρε;»

«Που θα μας πας βρε Μαρκούλη;» πετάχτηκε η Ελένη με ειρωνεία.

   Εκείνος προσπέρασε το Ηλία και την πλησίασε. «Όχι και ‘Μαρκούλη’» της είπε πιάνοντας την από το πηγούνι. Εγώ και ο Βασίλης αλληλοκοιταχτήκαμε κάνοντας την ίδια σκέψη. Σίγουρα του άρεσε η Ελένη.

«Λοιπόν; Τι θα κάνουμε» πετάχτηκε η χαρά διαλύοντας τελείως την στιγμή τους.

«Α ναι…» ο Μάρκος γύρισε πάλι σε όλους μας «λοιπόν αυτός ο φίλος μου, ο Σάκης ο Καρνέζης που μας έδωσε τα ηχεία θα μαζέψει κόσμο στην παραλία να ψήσουν κρέατα και περιμένει να πάμε και εμείς»

«Κάτσε ρε Μάρκο για ποιον Σάκη λες, τον γιο του κυρ Χρήστου;»

«Ναι ρε Αλέξη…»

«Από πότε έχεις εσύ πάρε-δώσε ρε με αυτόν. Θυμάμαι τον πατέρα σου που έλεγε πως μπαινόβγαινε φυλακή για κάτι φασαρίες…»

«Έλα μωρέ πάρε-δώσε… απλά τον πέτυχα Αθήνα πριν κάνα μήνα και έτυχε να γνωρίζει και τον Σταύρο έτσι κάναμε λίγο παρέα… τέλος πάντων θα πάμε έτσι;»

   Όλα αυτά μου θύμισαν αυτό που μου είχε πει το πρωί ο Βασίλης σχετικά με τον Σταύρο. Ότι είναι κάπου μπλεγμένος… Γύρισα και είδα τον Αλέξη να κοιτάζει περίεργα τον Σταύρο, σαν να μην τον πολύ εμπιστευόταν. Όχι ότι με ένοιαζε δηλαδή τι σκεφτόταν ο Αλέξης.