Η Εκδρομή {GW15}

Κεφάλαιο 22ο.

   Τρεις ώρες μετά και ο Σταύρος άφαντος. Εντάξει δεν λέω, δεν μου είχε υποσχεθεί ότι θα πέρναγε όλο το βράδυ… βασικά δεν μου είχε υποσχεθεί τίποτα και δεν είχα κανένα δικαίωμα να θυμώνω μαζί του. Εγώ ήμουν αυτή που έπρεπε να κρατήσω τα συναισθήματά μου κρυμμένα, θαμμένα. Γιατί αν πληγωνόμουν αυτή τη φορά δεν α έφταιγε κανείς άλλος παρά μόνο εγώ. Ο Σταύρος δεν είναι παιδί για να επενδύσεις συναισθηματικά. Σίγουρα σέξι μέχρι αηδίας αλλά φάνηκε ακόμα και από το πώς μιλούσαν εκείνοι οι τύποι για μένα. Ξεκάθαρα έμπλεκε με πολλές αλλά δεν τον ενδιέφεραν τα συναισθήματα…

   Δεν άντεχα άλλο να κάθομαι με τα παιδιά που είχαν βρει και άλλα άτομα και μιλούσαν. Ήμουν αλλού χαμένη στις σκέψεις μου.

   Ξάπλωσα στην αμμουδιά αρκετά μακριά απ’ όλους. Με το ζόρι έβλεπα την φωτιά. Έκλεισα τα μάτια μου…

   Και εκεί στην απόλυτη ηρεμία κάποιος ήρθε και έκατσε δίπλα μου.

«Σταύρο;» Πότε γύρισε;

«Μου είπαν ότι με έψαχνες…»

«Ποιος;» Βασίλη θα σε σκίσω «Απλά έφυγες βιαστικά και ανησύχησα...»

«Ανησύχησες;» Μα καλά, γιατί του φάνηκε τόσο περίεργο;

   Ανασηκώθηκα ώστε να είμαι και εγώ καθιστή δίπλα του. «Ναι. Από πριν ήσουν εκνευρισμένος και… έφυγες χωρίς να πεις τίποτα…»

«Τι να πω δηλαδή και σε ποιον;» Οκ αυτό δεν το περίμενα. Πλήρης αδιαφορία, υπεροψία… Ευτυχώς υπήρχε ελάχιστο φως γιατί τα μάγουλά μου πρέπει να ήταν κατακόκκινα.

   Δεν ήξερα τι να πω… Κοίταξα από την άλλη παίζοντας αμήχανα με την άμμο μέχρι που τον άκουσα κάτι σαν γέλιο ή καγχασμό. Γύρισα να το κοιτάξω και το πρόσωπό του ήταν λίγα εκατοστά από το δικό μου. Δεν μπορούσα ούτε να αναπνεύσω.

«Χαίρομαι που με έψαχνες» μου είπε και έσπρωξε τα μαλλιά μου πίσω από το αφτί μου. Το χέρι του έμεινε εκεί, γύρω από τον λαιμό μου. Φαινόταν πολύ πιο ήρεμος από πριν, όταν φύγαμε από εκείνο το σπίτι.

   Δάγκωσα το χείλος μου ασυναίσθητα και τράβηξα το βλέμμα του εκεί. Έφερα και εγώ το χέρι μου στο μέρος του. Χάιδεψα αργά το γυμνασμένο μπράτσο του μέχρι τον ώμο του. Ξαφνικά έβγαλε ένα μουγκρητό πόνου και τραβήχτηκε από μένα. Τι του έκανα;

«Σταύρο τι…;» πανικόβλητη πήγα πιο κοντά του. Με κοίταζε στα μάτια σαν ένα μικρό παιδί που ήξερε πως είχε κάνει κάποια χαζομάρα.