Η Εκδρομή {GW15}

Κεφάλαιο 36ο.

   Μα να κοιμηθεί μαζί της μετά από όσα έγιναν. Γιατί ρε γαμώτο να το κάνει αυτό; Πάνω που είχα αρχίσει να πιστεύω πως τα πράγματα είχαν αρχίσει να γίνονται πιο ξεκάθαρα μεταξύ μας –έστω και λίγο- εμφανίστηκε αυτή η Χριστίνα και εγώ βρέθηκα πάλι στον πάτο. Δεν μπορεί να τα είχα φανταστεί όλα. Χθες μου είπε ευχαριστώ, με φίλησε… Αυτά δεν ήταν στο μυαλό μου. Η λογική μου –και όχι μόνο το συναίσθημα- μου έλεγε πως πραγματικά ένοιωθε πράγματα για μένα. Και είχα αρχίσει να καταλαβαίνω πως ήταν δύσκολο γι’ αυτό να παραδεχτεί τα αισθήματα του ή να ρίξει τον εγωισμό του μα το να πάει μα κάποια άλλη ήταν πολύ για μένα.

   Δεν ήταν πλέον θέμα ανταγωνισμού. Εγώ πάλευα για να μπορώ να έχω μια στιγμή μαζί του ενώ εκείνη τόσο εύκολα τον είχε κάνει δικό της. Ακόμα και να είχα τη δύναμη να παλέψω για εκείνον δεν θεωρούσα πως είχα καμιά ελπίδα μπροστά της. Ήταν έξυπνη, όμορφη. Δυναμική. Φαινόταν πως ήξερε καλά τον Σταύρο και βρισκόταν στη ζωή του πολύ πριν από μένα –και θα συνέχιζε και μετά αφού εγώ σύντομα θα πετούσα μακριά από εδώ. Πέντε μέρες είχαν μείνει.

   Ακόμα και να πίστευα μέχρι πριν ότι θα μπορούσαμε εγώ και ο Σταύρος να ζήσουμε κάτι σύντομο μα δυνατό, τώρα και αυτή η ελπίδα φάνταζε σαν αστείο. Πέντε μέρες και εκείνος προτιμούσε να περνάει τις νύχτες του με εκείνη. Λογικό… η κοπέλα ήταν πανέμορφη. Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα νοιώσει άσχημα για την εμφάνισή μου και τώρα όλο αυτόν τον καιρό με το Σταύρο η αυτοπεποίθησή μου διαλυόταν μέρα με την μέρα, με αποκορύφωμα αυτήν τη Χριστίνα.

   Μπροστά της ένοιωθα άσχημη.

   Δεν ήθελα να πάω σπίτι με τίποτα. Είχα ανάγκη να δω κάποιον, να ξεχαστώ. Καλά θα ήταν να μπορούσα να δω την Ελένη μα εκείνη θα ήταν με την ανιψιά της όλη την μέρα. Αναστέναξα νοιώθοντας τελείως μόνη. Μα… πως το ξέχασα! Ο Βασίλης! Του έστειλα ένα μήνυμα ελπίζοντας πως θα ήταν σπίτι. Άργησε λίγο να μου απαντήσει μα δεν έδειξε να έχει πρόβλημα. Εξ’ άλλου και με εκείνον είχαμε να πούμε πολλά. Δεν ξέρω να ήθελα να μοιραστώ μαζί του όσα έγιναν με τον Σταύρο. Για την ώρα τουλάχιστον… Θα μου έλεγε πως είχε δίκιο ότι είναι επικίνδυνος και θα καταλήγαμε να τσακωθούμε. Επίσης αυτή τη στιγμή δεν είχα καμία διάθεση να υποστηρίξω τον Σταύρο.

   Λίγο αργότερα μου άνοιξε και δεν άντεξα και έπεσα στην αγκαλιά του. Είχα τόσο ανάγκη έναν φίλο αυτή τη στιγμή.

«Είσαι καλά;» με ρώτησε κάπως χαμηλόφωνα.

   Κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου. «…αλλά δεν θέλω αν το συζητήσω. Θέλω να πούμε κάτι άλλο να ξεχαστώ λίγο.»