Η Εκδρομή {GW15}

Κεφάλαιο 31ο.

   Η τύχη ήταν με το μέρος μου. Εκεί που το μυαλό μου είχε κολλήσει, λέξη δεν έβγαινε από το στόμα μου και τα μάτια του Σταύρου με κάρφωναν πετώντας φωτιές, το βλέμμα μου έπιασε τον Χρήστο. Θεέ μου!

   Μας πλησίασε και ο Σταύρος χαλάρωσε κάπως και γύρισε σε εκείνον. Φυσικά δεν είχε ιδέα ότι μπορεί να ερχόταν και για μένα. «Σε πείρε ο Μαρκίδης;» ο Σταύρος τον ρώτησε σαν να ήταν ο μόνος λόγος που θα μπορούσε να είχε έρθει κοντά μας.

«Τι; Α όχι… Θα σου πω όταν είναι.» Δεν ξέρω γιατί πράγμα ακριβώς μιλούσαν, αλλά μου αρκούσε που αυτός ο Χρήστος με έβγαλε από τη δύσκολη θέση.

   Ο Σταύρος τον κοίταξε κάπως μπερδεμένος περιμένοντας αν του πει τι τον ήθελε. Που να ξερε ότι ο Χρηστάκης ήταν εδώ για μένα.

«Βασικά πες μου μόλις τελειώσετε εδώ με τη Μαρίνα γιατί τη θέλω, ξέρεις…» στα λόγια του Χρήστου μπορούσα να δω την οργή να συσσωρεύεται στο όμορφο πρόσωπο του Σταύρου. Ζηλεύει;

«Δεν αρχίσαμε καν!» είπα εγώ κοιτώντας για μερικά δευτερόλεπτα τον Σταύρο και μετά χαμογέλασα όσο πιο πονηρά μπορούσα στον Χρήστο. «Πάμε κάπου οι δυο μας; Μην ενοχλούμε και τον Σταύρο θα έχει δουλειές…» για άλλη μια φορά έβαλα τα χέρια μου στη ζώνη του προσπαθώντας να του δείξω ότι ανυπομονούσα να γίνει κάτι μεταξύ μας. Βασικά ο Σταύρος ήθελα να το δει. Και το πέτυχα. Το κεφάλι του ήταν σκυφτό, τα φρύδια του είχαν σμίξει και το βλέμμα του βλοσυρό κατευθείαν στο δικό μου. Αν δεν σ’ αρέσει αυτό που βλέπεις Σταύρο, κάνε κάτι. Κάνε κάτι όσο προλαβαίνεις.

«Ε… ναι εννοείται. Σταύρο δεν παίζει θέμα έ;» Ναι, για πες μας Σταύρο. Το σίγουρο είναι πως αυτός ο Χρήστος αν και μεγαλύτερος από τον Σταύρο –του έριχνε σίγουρα μια πενταετία, πρέπει να ήταν γύρω στα τριάντα- τον φοβόταν. Φαινόταν πως ο Σταύρος είχε μια κάποια εξουσία πάνω του.

   Για μερικά δευτερόλεπτα η καρδιά μου σταμάτησε. Περίμενα πως και πως την αντίδραση του. Κάπου μέσα μου ήλπιζα –σχεδόν το πίστευα- πως ακόμα και μετά από όλα αυτά όντως ενδιαφερόταν για μένα. Τώρα θα του πει να με αφήσει. Να μείνει μακριά μου γιατί είμαι δική του και μόνο.

   Ο Σταύρος απλά ανασήκωσε του ώμους όμως. Δεν τον ένοιαζε αν και θα ορκιζόμουν πως ο θυμός στο πρόσωπό του ήταν το αποτύπωμα της ζήλιας του που με έβλεπε έτσι ντυμένη, έτοιμη να πάω κάπου με αυτό τον τύπο. Αλλά δεν τον ένοιαζε. Και μένα με πόναγε ρε γαμώτο. Με πόναγε περισσότερο απ’ ότι ήθελα να παραδεχτώ.