Η Εκδρομή {GW15}

Κεφάλαιο 10ο.

   Όχι Μαρίνα. Δεν θα κλάψεις για τον Σταύρο, αν είναι δυνατόν. Όσο και αν ικέτευα τον εαυτό μου να κρατήσει τα δάκρυα μέσα του, ήθελα τόσο πολύ να ξεσπάσω που δεν άντεξα.

   Με δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλά μου βγήκα από το σπίτι τρέχοντας στα σκαλιά που οδηγούσαν στην παραλία. Μόλις είχε ξημερώσει και η ανατολή του ηλίου έμοιαζε ψυχρή και απόκοσμη.

   Ξεφορτώθηκα τις γόβες και τις ψηλές κάλτσες μου θέλοντας τόσο πολύ να χώσω τις πατούσες μου στην άμμο. Βασικά το ιδανικό θα ήταν να μπορούσα να χωθώ ολόκληρη μέσα…

   Έκρυψα το πρόσωπό μου στα γόνατά μου και συνέχισα το κλάμα.

   Πετάχτηκα ξαφνικά απότομα όταν παγωμένες σταγόνες νερού ένοιωσα να αγγίζουν τον σβέρκο και την πλάτη μου. Σηκώθηκα και βρέθηκα μπροστά σε έναν Αλέξη που φορούσε μόνο το μαγιό του. Το γυμνασμένο του σώμα ήταν βρεγμένο από πάνω μέχρι κάτω, προφανώς μόλις είχε βγει από την θάλασσα.

   Με τον Αλέξη δεν χρειαζόταν ποτέ να πούμε πολλά. Δυο ματιές αρκούσαν για αν εκφράσουν τόσα όσα τα λόγια δεν μπορούσαν. Με τράβηξε απαλά από τα χέρια και με έσφιξε στην αγκαλιά του. Αχ, πόσο μου είχε λείψει η ασφάλεια και η ζεστασιά αυτής της αγκαλιάς. Πόσο μου είχε λείψει η μυρωδιά του κορμιού του, ποτ τώρα με την αλμύρα φάνταζε μεθυστική. Μερικά λεπτά μετά που ήταν τα πιο όμορφα λεπτά από τότε που ήρθα σε αυτό το μέρος, με έσπρωξε απαλά για να με κοιτάξει μες τα μάτια. Εγώ πάλι απέφευγα τα δικά του. Φοβόμουν μάλλον ότι θα έβλεπα εκείνο το βλέμμα της απογοήτευσης ξανά που τόσο με πονούσε.

«Πως ξέφυγε έτσι η κατάσταση ρε Μαρίνα;» μου είπε σκουπίζοντας απαλά τα μάγουλα μου με τους αντίχειρές του ενώ οι παλάμες του αγκάλιαζαν τον λαιμό μου. Αμφιβάλλω αν πέρασε από το μυαλό του πως ο βασικός λόγος που ήμουν εδώ ήταν ο Σταύρος αλλά και πάλι, δεν είχε άδικο σε αυτό που είχε πει.

   Αποτραβήχτηκα από το άγγιγμα του και ανασήκωσα τους ώμους μου. «Μπορεί να σε ψάχνει η Αλεξία» μουρμούρισα έχοντας πλέον συνηθίσει να μας διακόπτει κάθε φορά που προσπαθούσαμε να μιλήσουμε.

«Όλοι κοιμούνται» είπε και έκανε ένα βήμα πιο κοντά. «Συγγνώμη» Η λέξη ακούστηκε καθαρή και ειλικρινής. Τι συγγνώμη; Συγγνώμη που δεν με περίμενες; Συγγνώμη που για σένα δεν έχω πια καμία σημασία, όχι ως κοπέλα σου αλλά ως ένας άνθρωπός που κάποτε αγαπούσες; Για ποιο απ’ όλα ζητάς συγγνώμη; «Χθες θύμωσα πολύ μαζί σου αλλά ήμουν άδικος. Σε ξέρω πολύ καλά ρε Μαρίνα για να καταλάβω πως δεν είχες κανέναν σκοπό να γίνουν έτσι τα πράγματα… απλά ξέφυγαν»