Η Εκδρομή {GW15}

Κεφάλαιο 15ο.

«Σταύρο...» γύρισα και ο Σταύρος είχε εξαφανιστεί. Μου τη δίνει όταν το κάνει αυτό. Μα που πήγε πάλι;

   Προσπέρασα το πλήθος και προχώρησα δίπλα στην πισίνα που τώρα ήταν γεμάτη κόσμο. Έπρεπε να βρω το Σταύρο, να του πω ευχαριστώ, εντάξει ποιον κοροϊδεύω. Δεν είναι μόνο ευχαριστώ αυτό που θέλω να το που, γενικά θέλω να το δω, θέλω να…

«Μαρίνα που στο διάολο ήσουν σε ψάχναμε με τον Βασίλη» ξαφνικά πετάχτηκε μπροστά μου η Χαρά όλο χαμόγελα. Ήταν αγκαλιά με τον Ηλία ο οποίος φαινόταν να κοιτάζει τριγύρω ότι θηλυκό περνούσε και έσερνε μαζί της και τον καημένο τον Βασίλη –που βασικά τώρα που το σκέφτομαι μόνο καημένος δεν ήταν.

«Εδώ τριγύρω…» είπα και την κοίταξα μες τα μάτια προσπαθώντας να την κάνω να νοιώσει λίγες τύψεις γι’ αυτό που μόλις είχε κάνει. Αλλά η κοπέλα ήταν στον κόσμο της. Έδειχνε να το ευχαριστιέται τόσο πολύ.

   Δεν ξέρω ποιον λυπόμουν περισσότερο. Τον Ηλία που ουσιαστικά είχε γίνει κερατάς ή τον Βασίλη που ξέρω πόσο ήθελε τη Χαρά αλλά ήταν υποχρεωμένος να την βλέπει με άλλον; Μάλλον τον Βασίλη επειδή μπορούσα να μπω στη θέση του αν και ξέρω ότι αυτό που έκανε ήταν λάθος…

«Λοιπόν θα σας αφήσουμε τώρα με τον Βασίλη να πάμε και εμείς κάπου οι δυό μας…» είπε χαχανίζοντας μου έκλεισε το μάτι και έφυγε.

   Όσο σκέφτομαι τον πόλεμο που μου έκανε μόνο και μόνο επειδή είχε την υποψία ότι μπορεί να την έπεφτα στον Αλέξη ενώ η ίδια απατούσε κανονικά τον Ηλία… Πόσο υποκρίτρια!

«Τι λέει Βασίλη; Θα περάσουμε καλά τώρα οι δυό μας;» είπα και έβαλα τα χέρια μου γύρω από το λαιμό του.

«Ε… Μαρίνα… δεν είναι ότι δεν… θέλω να πω. Είσαι μια χαρά κοπέλα αλλά εγώ να δεν…»

   Ξεκρέμασα τα χέρια μου από πάνω του και κούνησα το κεφάλι όλο ειρωνεία γελώντας που πραγματικά πίστεψε ότι πήγα να του την πέσω. «Α ρε Βασίλη… Εσύ τα έχεις κάνει πιο σκατά κι από εμένα.» είπα και χτύπησα συμπονετικά τον ώμο του.

«Ξέρεις;»

«Ξέρω…»

«Μα πως και δεν είπες τίποτα;» Η αλήθεια είναι ότι μου πέρασε από το μυαλό να την ξεμπροστιάσω μπροστά στον Ηλία, αλλά η μπάλα θα έπαιρνε και τον Βασίλη και ποιος ξέρει αν ο Ηλίας θα με πίστευε. Στο κάτω-κάτω δεν με αφορούσε κιόλας.

«Ξέρω πως είναι να θες κάποιον που δεν μπορείς να έχεις…» είπα και στο μυαλό μου ήρθε ο Σταύρος αντί για τον Αλέξη για έναν περίεργο λόγο.