Η Εκδρομή {GW15}

Κεφάλαιο 34ο.

   Αυτή η ησυχία που επικρατούσε σε όλη τη διαδρομή με έκανε να νυστάζω μα δεν υπήρχε καιρός για ηρεμία και ύπνο.

   Περίπου σαράντα λεπτά μετά φτάσαμε στο σπίτι του Σταύρου. Απ’ ότι φαίνεται έμενε μόνος του σε ένα μικρό διαμέρισμα. Ήμουν αρκετά περίεργη να δω τον προσωπικό του χώρο. Πίστευα πως θα μπορούσα έτσι αν μάθω περισσότερα γι’ αυτόν –αν και θα προτιμούσα να είμαι εδώ υπό άλλες συνθήκες.

   Τελικά δεν είχε να πει και πολλά αυτό το μέρος. Σκούροι γκρι τοίχοι. Μια μικρή κουζίνα σε έναν ενιαίο χώρο με ένα σαλονάκι, που υπέθεσα πως το χρησιμοποιούσε και σαν υπνοδωμάτιο αφού είχε σεντόνι και μαξιλάρια στον καναπέ. Άδεια πακέτα από τσιγάρα… μερικά κουτάκια μπύρας. Αλλά δεν υπήρχε τίποτα τριγύρω που θα μπορούσε να μου δώσει κάποιο στοιχείο για εκείνον. Το μέρος ήτανε εντελώς απρόσωπο.

   Ο Μάρκος τον άφησε να πέσει μαλακά στον καναπέ και Σταύρος αμέσως έπιασε τα πλευρά του με ένα μορφασμό πόνου να εμφανίζεται στο πρόσωπό του. Παρά την όλη κατάσταση του το μόνο που έδειχνε να τον ενδιαφέρει για την ώρα ήταν να καταφέρει να ανάψει ένα τσιγάρο, μα το χέρι του δεν σταματούσε να τρέμει. Ο Μάρκος αποφάσισε να τον βοηθήσει ανάβοντάς το για εκείνον και ο Σταύρος μετά άφησε απλά το σώμα του να πέσει πίσω στα μαξιλάρια.

   Εγώ με την Ελένη πάλι, καθόμασταν εξίσου διστακτικά στη πόρτα. Δεν ξέραμε πως έπρεπε να αντιδράσουμε. Εγώ σίγουρα ήμουν πολύ πιο χαμένη ενώ εκείνη κάποια στιγμή τους πλησίασε και  στάθηκε απέναντι τους.

«Δεν νομίζετε τώρα πως πρέπει να καλέσουμε ένα ασθενοφόρο;» ρώτησε με σταυρωμένα τα χέρια.

   Ο Μάρκος στράφηκε στον Σταύρο να ακούσει τι είχε να πει μα εκείνος δεν τους έδινε σημασία. Προφανώς το μυαλό του ήταν αλλού.

«Όχι Ελένη μην επιμένεις δεν υπάρχει περίπτωση.» της απάντησε ο Μάρκος κάπως απότομα μετά από λίγο. Γιατί ρε γαμώτο δεν θέλει με τίποτα να δεχτεί βοήθεια;

«Μα…» εκείνη δεν φαινόταν να εγκαταλείπει εύκολα.

   Ο Μάρκος σηκώθηκε και πήγε κοντά της. Έβαλε τα χέρια του γύρω από τον σβέρκο της και την κοίταξε κατάματα. «Μην επιμένεις δεν γίνεται» της είπε με γλυκιά φωνή και την φίλησε στο στόμα. Δηλαδή είναι μαζί; Θεέ μου! «Εντάξει;» την ρώτησε για να βεβαιωθεί και εκείνη ένευσε.

   Πέθαινα να μάθω τι είχε συμβεί μεταξύ τους μα θα είχαμε χρόνο γι’ αυτό αργότερα. Τώρα είχε σημασία να βεβαιωθούμε πως ο Σταύρος δεν διέτρεχε κανέναν κίνδυνο.