Η Εκδρομή {GW15}

Κεφάλαιο 20ο.

   Θεέ μου! Δεν μπορώ να το πιστέψω. Είμαι εδώ και λίγα λεπτά στο μπάνιο και δεν ξέρω τι να πρωτοκάνω. Σε 10’ είπε ότι θα με περίμενε στο γκαράζ και σίγουρα δεν ήθελα να καθυστερήσω ούτε λεπτό. Από την άλλη ξαφνικά είχα βρεθεί σε πανικό. Εντάξει Μαρίνα ηρέμησε. Ντύθηκες, φτιάξε τώρα τα μαλλιά σου και είσαι έτοιμη. Αν είναι δυνατόν. Είχα αγχωθεί για το αν θα αρέσω στον Σταύρο; Συγκεντρώσου…

   Πάνω από το μαγιό μου είχα φορέσει ένα ριχτό μέχρι τα γόνατα φορεματάκι παραλίας και το πλεκτό κιμονό μου –αυτή τη φορά δεν θα ξεπάγιαζα πάνω στην μηχανή, εντάξει ποιον κοροϊδεύω το κιμονό δεν θα έκανε τίποτα πάλι παγάκι θα γινόμουν… Αποφάσισα να αφήσω τα μαλλιά μου όπως ήταν και ψέκασα τον λαιμό και τους καρπούς μου με λίγη κολόνια. Ελπίζω να του αρέσει το άρωμά μου...

   Κατέβηκα γρήγορα στο γκαράζ και ο Σταύρος ήταν μόνος του εκεί πεσμένος στο πάτωμα –ως συνήθως είχε βγάλει τη μπλούζα του- να ‘μαστορεύει’ κάτι στη μηχανή. Πλησίασα κάνοντας λίγη φασαρία με τα πόδια μου για να του τραβήξω την προσοχή. Μα που είναι οι υπόλοιποι; Τα άλλα αμάξια ήταν ακόμα εκεί… Εμφάνισε το πρόσωπό του που ήταν κρυμμένο κάτω από τη μηχανή και με κοίταξε με αυτά τα πανέμορφα γκριζογάλανα μάτια του, με το σκληρό μα βαθύ βλέμμα.

«Έτοιμη;» με ρώτησε και σηκώθηκε αφήνοντας κάτι εργαλεία που κρατούσε παρά πέρα.

   Πήρε την μπλούζα του και τη φόρεσε. Παρατήρησα πως οι πληγές στα πλευρά του ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση, αλλά πρέπει να τον πονούσαν ακόμη αφού έσμιξε τα φρύδια του την ώρα που το ύφασμα του ρούχου άγγιξε το κορμί του. Εγώ στεκόμουν εκεί αμίλητη χωρίς να έχω πάρει τα μάτια μου από πάνω του. Το μόνο που έκανα ήταν να κουνήσω το κεφάλι μου απαντώντας στην ερώτησή του. Άρπαξε το δερμάτινό του που είχε εκεί παρά δίπλα και το φόρεσε στο ένα χέρι όμως ξαφνικά σταμάτησε πριν συνεχίσει και στο άλλο.

   Γύρισε και με κοίταξε με ένα περίεργο ύφος. Ξεφύσηξε κάπως εκνευρισμένα αλλά σίγουρα δεν ήταν θυμωμένος. Ήρθε πιο κοντά μου βγάζοντας τελείως το δερμάτινο από τους ώμους του και μου το έδωσε. Εντάξει δεν περίμενα κάτι τέτοιο. Το φόρεσα βιαστικά και το κούμπωσα. Μου ήταν αρκετά τεράστιο –λογικό, οι φαρδιές πλάτες του δεν συγκρίνονταν με τον δικό μου μικροσκοπικό κορμό.

«Άντε πήγαινε έξω τώρα να την βγάλω» είπε δείχνοντας μου την μηχανή.

«Περίμενε» έκανα ακόμα ένα βήμα πιο κοντά του κάνοντας την απόσταση μεταξύ μας τρομαχτικά μικρή.