Η Εκδρομή {GW15}

Κεφάλαιο 32ο.

ΠΡΟΣΟΧΗ!!! Το κεφάλαιο αυτό περιέχει mature περιεχόμενο. Αν κάποιος έχει πρόβλημα με αυτό παρακαλώ να μην συνεχίσει στο κεφάλαιο αυτό! 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

   Περίπου μισή ώρα αργότερα φτάσαμε σε μια αλάνα –ιδέα δεν έχω σε πια περιοχή- και ήταν αρκετός κόσμος εκεί. Κατέβηκα από τη μηχανή του Χρήστου και στάθηκα δίπλα του. Δεν θα πω ψέματα, ο κόσμος τριγύρω με τρόμαζε. Ένοιωθα λες και βρισκόμουν σε ταινία FastandFuriousμε τη διαφορά ότι αυτό ήταν πραγματικότητα. Και ο κίνδυνος πλήρως αληθινός.

   Αντίθετα με πριν, εδώ υπήρχαν αρκετές γυναίκες. Σαν και μένα όλες. Όχι δεν εννοώ ότι όλες θέλουν να σκοτώσουν τον Σταύρο. Ήταν ντυμένες σαν και μένα. Προκλητικά ρούχα, έντονο βάψιμο, νάζια και κουνήματα. Και εγώ έτσι χάλια δείχνω; Τέλος πάντων δεν τους έδωσα άλλη σημασία και παρατήρησα τους άντρες που τις ‘συνόδευαν’. Ήταν όλοι μαζεμένοι σε μικρές παρέες τον 5-10 ατόμων και θα μαντέψω πως στοιχημάτιζαν για τον αγώνα. Λεφτά έφευγαν από τα χέρια τους ενός στα χέρια του άλλου.

   Εμείς στεκόμασταν ανάμεσα στην ‘παρέα’ του Σταύρου, αλλά ο ίδιος δεν φαινόταν πουθενά. Μεταξύ μας ήταν και ένας άντρας αρκετά μεγαλύτερος από του άλλους της παρέας. Σίγουρα πάνω από τριάντα πέντε. Ο Μαρκίδης να υποθέσω… Μάλλον ναι δηλαδή αφού όλοι έδειχναν να του μιλάν με φόβο. Αλλά αυτός δεν έκατσε πολύ. Πήρε έναν φάκελο από τους άλλους –με χρήματα να υποθέσω- και έφυγε με ένα μαύρο SUV. Λίγο μετά ο κόσμος είχε μαζευτεί σε δύο πλευρές αφήνοντας κενό τον δρόμο ανάμεσα.

«Λοιπόν, άκου να δεις πως γίνεται τώρα…» κάποια στιγμή όταν σταμάτησαν να μιλάνε μεταξύ τους, ο Χρήστος έβαλε τα χέρια του στην μέση μου και στάθηκε από πίσω μου. «από εκεί σε λίγα λεπτά θα εμφανιστούν δύο μηχανές. Στην πράσινη θα είναι ο Σταύρος και στην ασημί-»

«Μαύρη μηχανή δεν έχει ο Σταύρος;» τον διέκοψα.

«Δεν τρέχει με τη δικιά του μωρό μου» είπε χαζογελώντας λες και αυτό που είχα πει ήταν εντελώς ανόητο και αφελές.

   Τον άφησα να συνεχίζει να με φιλάει και πάλι στον λαιμό ενώ εμένα τα μάτια μου ήταν καρφωμένα στο βάθος του δρόμου περιμένοντας να δω την μορφή του να ξεπροβάλει. Δεν ξέρω γιατί αλλά ταυτόχρονα ένοιωθα μια ανησυχία μα και έναν ενθουσιασμό που θα τον έβλεπα να τρέχει. Ξαφνικά ξεπήδησαν στο μυαλό μου εικόνες από έναν Σταύρο με πληγές στα πλευρά, αιμάτωμα στον ώμο… Μα ναι πως δεν το συνδύασα νωρίτερα…