Η Εκδρομή {GW15}

Κεφάλαιο 17ο.

   Αυτό πόνεσε. Πόνεσε πραγματικά πολύ, ίσως περισσότερο και από αυτά που είχε πει ο Αλέξης πριν λίγο. Βασικά ποιον κοροϊδεύω… τα λόγια του Αλέξη περισσότερο με σόκαραν παρά με πόνεσαν. Ο Σταύρος όμως με διέλυσε…

   Σηκώθηκα αργά προσπαθώντας να μην τραβήξω τα βλέμματα πάνω μου αλλά κάτι τέτοιο φάνταζε αδιανόητο. Ευτυχώς ο Βασίλης σαν να κατάλαβε πως είχα ανάγκη να ξεφύγω σηκώθηκε ξοπίσω μου και έβαλε το χέρι του γύρω από τους ώμους μου. Πραγματικά ένοιωσα πολύ καλά. Ότι δεν ήμουν μόνη μου.

«Πάμε πάνω» του είπα χαμηλόφωνα και εκείνος ένευσε προχωρώντας μαζί μου προς τα πάνω.

   Φτάσαμε έξω από το μπάνιο και σταματήσαμε εκεί. Έβαλε τα χέρια του στους ώμους μου και με κοίταξε κατάματα. «Μαρινάκι αν θες πάω κάτω και λέω τώρα σε όλου ότι όλο αυτό είναι ένα μεγάλο φιάσκο. Δεν σου αξίζει να σου μιλάνε έτσι…»

«Όχι Βασίλη, ξέχνα το. Είπαμε να ακολουθήσουμε το σχέδιο μέχρι το τέλος και θα το κάνουμε…»

«Σίγουρα;»

«Σίγουρα!» εκείνη τη στιγμή σωπάσαμε και οι δύο αφού η Χαρά ανέβηκε τις σκάλες προφανώς εκνευρισμένη που μας έπιασε σε μια στιγμή ‘αγάπης’. Τουλάχιστον δεν είχε ακούσει τίποτα.

   Πλησίασε με τα χέρια σταυρωμένα και στάθηκε ακριβώς μπροστά μας. «Βασίλη θα μπορούσα να σου μιλήσω για λίγο; Εννοώ οι δυό μας… αν φυσικά δεν έχει πρόβλημα το κορίτσι σου.» οι λέξεις έβγαιναν από το στόμα της σαν δηλητήριο μαζί με έναν θανατηφόρο χαμόγελο. Εγώ ανασήκωσα τους ώμους μου δείχνοντας ότι μπορούσε να τον πάρει αν ήθελε.

   Εκείνη τον τράβηξε από την μπλούζα και τον οδήγησε σε ένα δωμάτιο κλείνοντας με δύναμη την πόρτα πίσω τους και αφήνοντας με εμένα μόνη στον διάδρομο. Προχώρησα μέχρι το τελευταίο δωμάτιο, αυτό που μοιραζόμασταν με τον Σταύρο και κοντοστάθηκα στην πόρτα. Να μπω; Να μην μπω;

   Κατέβασα το χερούλι και άνοιξα την πόρτα. Ο Σταύρος ήταν εκεί καθιστός στο κρεβάτι και κάπνιζε. Η μουσική από το πάρτι ακουγόταν δυνατά από το ανοιχτό παράθυρο. Έστρεψε για λίγο αργά το κεφάλι του προς τα εμένα και μετά πάλι στο κενό μπροστά του. Δεν είχε πια αυτό το βλέμμα της αηδίας αλλά μάλλον έμοιαζε περισσότερο με απογοήτευση.

«Να κάτσω ή φοβάσαι μην σε κολλήσω τίποτα aids από τους άπειρους γκόμενους που έχω πάρει αυτές τις μέρες;» αστειεύτηκα πικρά και έκατσα στο κρεβάτι δίπλα του.