Gratefulness/ Minnet

6

Uğultular... Manasız sesler kelimeler... bir şeyler dönüyor etrafta eminim ama gözümü açıp göremeyecek kadar yorgunum. Biri sürekli adımla sesleniyor fakat tüm çabama rağmen cevap veremiyorum. Acizlik üzerime yapışmış bir leke gibi. Şu an nefes almaktan bile acizdim.

Her hücrem ayrı ayrı isyan ediyor gibi ağrıyor. Ellerim üşüyor ayaklarım da... uyuyamiyorum ama gözlerime söz geçirecek kadar dirayetli de değilim. Tanrım ben sadece 10 yaşındayım. Küçücük bir bedene sahibim. Bu ağrıları çekmek için çok küçüğüm.

Gün ışığı umut demektir. Benim için neydi bilmiyorum, anlamsız bir ifadeydi şu an gözüme giren gün ışığı. Ben kimdim neydim ne için buradaydım bu koşuşturan insanlar kim. Hiç birinin cevabını bulamıyordum. Sadece gözümü kapatmak istedim tekrardan. Kapattım. Zorla birinin gözümü açıp içine fener benzeri bir ışık vurana dek. " Bilinci yerinde diğer semptomlar için tamamen uyanmasını bekleyeceğiz." Dedi tok sesli bir adam. Gözüme hala o ışık işkence ediyordu. Çek şunu diye bağırıp itmek istedim. Yapamadım.

Kımıldayamıyorum. Sol elimin parmaklarını oynatıyorum evet. Hadi kolunu kaldır Baek dedim kendime. Yapamadım. Neyse uyumak daha iyi en azından acı çekmiyorum. Tekrar uyudum. Hiç bir şey umrumda olmadan uyudum.

Gözümü açtım karşımdaki pencereden içeriyi izleyen bir kaç çift gözle göz göze geldim. Kimdi bunlar bilmiyorum. Benden uzun bir çocuk da var içlerinde hafif dalgalı saçları var ve.. Ve gülümsedi... Niçin gülümsüyor bilmiyorum ama çok güzel gülümsüyor...

Odaya garip şekilde birden insanlar girdi. Normalde korkmazdım doktorlardan çünkü annem her doktora gidip geldiğimizde dondurma verirdi. Ben mutlu olurdu-...

Annem!

Annem nerede?!

Hayır bu bir rüya ve uyanmak istiyorum. Çünkü o alevler gerçek değildi. O patlama sesi.. O klübe.. "hayır... hayır hayir..." diye bağırdığımı hatırlıyorum. Saçlarımı yolmak istiyorum. O gördüğüm görüntülerden sonra gözlerimi oymak istiyorum ama şu lanet olası ellerim hiçbir işlev görmüyor. Ayaklarımı oynatacak gücüm yok. Kolumdaki iğnelerden, boynundaki garip boyunluktan kurtulmak istiyorum.

Bir ilaç verdiler ben bağırırken serumun içine ve ben tekrar uyumak istedim. Artık tek isteğim bu değildi.

Ben ölmek istiyorum.

"Krizler olacak efendim. Buna alışmamız gerek. Yaşadıkları travmaya sebep olmuş durumda. Vücudundaki garipliklere alışması da onu zorlayacaktır. Psikolog sizinle görüşecektir. " dedi o tok sesli doktor.

" peki ne durumda genel durumu nasıl eve ne zaman gideceğiz evde her şey hazır sadece hastaneden çıkarmak istiyorum. " dedi Park amca. Ben uyuduğumu sanıyorum. Galiba onlar da öyle düşünüyor ki yanımda konuşuyorlar. Fakat ben hiç uyuyamiyordum. Evet zihnim bulanık, hareketlerim düşüncelerim kısıtlı ama benim ruhum acı çekiyor. Tepkisiz olabilirim şu an ama kalbimin üzerinde yangınlar yanıyor ve ben su niyetine benzin döküyorum.

" Bay Park endişenizi anlıyorum. Bir an önce onun iyileşmesini bekliyorsunuz fakat uzun bir süreç lazım biliyorsunuz. Geçirdiği ameliyatlar kolay değildi. Beyin cerrahi arkadaşımızın dediği gibi zihninde kopukluklar olacak. Her gün ilaç alması gerekiyor. Almadığı taktirde unutkanlillar baş gösterecek zamanla kalıcı hasarlara ayrıca motor becerilerini de unutmaya başlayacak. Henüz bunun için bile çıkmasına onay veremem. Hafızasının hangi kısmı zarar gördü tam bilemiyoruz. " dedi doktor sesinde merhamet yüklü tonuyla

" Peki fiziksel yani mmm.. felçli-" dedi ve sustu Park amca. Felç mı? O ne demekti. Neden bu kadar zorlandı söylerken.

" Sizinle açık konuşacağım Bay Park. 6 aydır girdiği 4. Ameliyatı başarıyla atlattık. Bu büyük bir başarı. Kalça kemiğindeki platin vücudunda reaksiyon göstermedi bu da güzel bir başarı. Ama omuriliğindeki çarpmanın verdiği zararı ortadan kaldıramıyoruz. Sol kolunda canlı sinirler var umudumuz var fakat... Fakat bacakları için aynı şeyi söyleyemeyeceğim Bay Park. Imkansız değil ama uzun bir süre fizik tedavileri görmesi gerekiyor. Yıpratıcı bir süreç.. Ve o bunun için çok küçük. Anlıyorsunuz değil mi bay Park."