Ahenk

Tanıtım

  "Rezil oldum, değil mi? Herkes bana bakıyor."

"Yüzünü kapatmana gerek yok. Dur seni bu durumdan kurtarayım."

Ne yapacağını merak ederek ellerimi indirdim. Biliyordum! Kesin beni öbür tarafa götürecekti. Başka bir şekilde şu an bana bakan bu zebellaların gideceği yoktu. Kolunu omzuna atıp beni ilerideki asansöre doğru sürüklemeye başladığında bana bakmayan kişilerin de artık dikkatini çekmiştim.

"Benim misafirim! Bakmaya devam edeni kovarım!" Dediğinde gözlerim bağımsızlıklarını ilan ederek yuvalarından fırlamak için harekete geçti. NE demek kovmak? Böyle bir yetkisi varsa o da önemli biri olmalıydı ve şimdi herkesin ilgisini daha da fazla çekmiştim. Daha doğrusu çekmiştik. Herkes önüne dönse bile bu kez de fısıldaşmaya başladı. Of, hemen evime gitmek istiyordum. Koşarak yatağıma atlayıp kendi başıma utanmak istiyordum.

"Bunun beni kurtardığını sanmıyorum," dedim asansöre binerken. Kurtarmanın yanından bile geçmiyordu.

"Neden bu kadar önemsiyorsun, bırak istediklerini düşünsünler," derken tavırları çok rahat, sesi ise güven vericiydi. Resmen beni hipnotize etmişti. Aniden mucizevi bir şekilde insanları umursamayı bıraktım. Sesindeki tınıya itaat etmemek imkansızdı.

"Bu arada ben Cihan. Şirketin yarısı benim ama önemli bir şey değil. Ne için gelmiştin?"