Hiçbir adamın zehirli tenine, tutkudan başını döndürecek kadar uzun dokunmamıştım bile... Ama şu an başı dönen bendim. Bir şarkının notalarını kusan parmakları kadınlığımın duvarlarına dokunduğunda, bataklığa dönmüş bahçemde toprağa bir tohum düşmüş...
Ülkemizde maalesef, tacize ve tecavüze uğramış, bir erkek tarafından şiddet görmüş, fenası öldürülmüş bir sürü kadın ve çocuk var. Burada yazdığım iki satırla onların yaşadıkları acıları ise anlatabilmem mümkün değil. Kadınlar, bu kainatın temeli.
#istanbulsözleşmesiyaşatır
Haklarınızdan, gücünüzden, sesinizden vazgeçmeyin güzel kadınlar! Çünkü biz iyi ki varız ❤️
Bölümün içinde ise sizi bekleyen sürpriz ufak bir kısım var.
Keyifli okumalar 🌸
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
〖 •••••••••••••••••• 📸 •••••••••••••••••• 〗
Bütün hayatımı bir çöp kutusunun dibinde bırakmıştım. Yıllar sonra geri almam ise bir adamın omzuma konmasıyla olmuştu.
Omuz demişken... Huzur taşıyan parmak uçları, yine hiç değişmeyen ritmiyle omzumda hareket ediyordu. En sevdiği şarkının notalarını tenimle buluşturduğuna artık emindim. Her defasında aynı ezgiyi tenime kazıyordu çünkü.
Kaç dakikadır birbirimizin gözlerinin içine bakarak sessizce yattığımızı ise inanın bilmiyorum. Nefes nefese yatağa yığıldıktan sonra öylece donup kalmıştık sanki. Bir tek Ege'nin kan sızan avucuna fularlarımdan birini dolamayı akıl edebilmiştim.
Üstümüzü örtme gereği de duymamıştık. Zaten ben de bir adamla çılgınlarca seviştikten sonra utanarak yorganın altına saklanan kadınlardan değildim.
Tutuşmuştuk. Yanmıştık. Ve beraber kül olmuştuk.
Ve ben, hayatlarımız birbirine dolandıktan bu yana ilk kez karşısında her şeyimle çırılçıplaktım. Her anlamda...
"Ne düşünüyorsun?" diye sordu. Oysa bunu sorması gereken bendim.
Dilim ilk kez yaşadıklarımı sese dökmüştü ve bunu, bir aslamı daha avucunda paramparça eden adama yapmıştı. Dilin kemiği gerçekten yoktu. Olsaydı, belki de ucu ona değmeden dudaklarımın önünde sertçe dikilebilirdi. Hepsinin dökülüp gitmesine engel olabilirdi. Böylece, şu an olduğu gibi yüreğim iki dudağının arasında atmazdı.
"Düşünmüyorum." dedim, yüzüme çarpan nefesiyle kafamı dinç tutmaya çalışarak. "Yıllar sonra ilk kez hiçbir şeyi düşünmüyorum."
