Hiçbir adamın zehirli tenine, tutkudan başını döndürecek kadar uzun dokunmamıştım bile... Ama şu an başı dönen bendim. Bir şarkının notalarını kusan parmakları kadınlığımın duvarlarına dokunduğunda, bataklığa dönmüş bahçemde toprağa bir tohum düşmüş...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
〖 •••••••••••••••••• 📸 •••••••••••••••••• 〗
Şöyle dedi: "Çok korkuyorum." Neden, diye sordum. "Öyle mutluyum ki, Doktor Resul. Böylesine büyük, müthiş bir mutluluk insanı korkutuyor." Yine nedenini sordum, şöyle dedi: "Senin bu kadar mutlu olmana, ancak senden bir şey almaya hazırlandıkları zaman izin verirler."
Uçurtma Avcısı - Khaled Hosseini
Kıyamet... Dünyanın sonu, sonsuzluğun başlangıcı...
Peki, bana ait son ne zaman yaşanmıştı?
O karanlık sokakta mı? Yolum, Ege'ye düştüğünde mi? Yoksa yerde uzanan fularım bana göz kırparken bir adamın ensemde patlayan soluğunda mı?
Söylesenize, benim kıyametim ne zaman kopmuştu?
Hiçbirinde kopmayacak kadar şanslıysam da şansım buraya kadardı işte. Çünkü Ege'nin de söylediği gibi...
Geç kalmıştım.
Türk filmlerindeki sahneleri aratmayacak bir yavaşlıkta arkamı dönerken, kalbimi göğüs kafesimin içinde zapt etmekte bir hayli zorlanıyordum. Yine de yaptım. Suçüstü basılmamış gibi bir pişkinlikle arkamı döndüm ve kopkoyu kesilmiş bir çift göze düştüm.
Kucağında, evinden getirdiği ve her fırsatta, dinlemeyi çok istediğimi söylediğim gramofonu vardı. Hatta inanır mısınız, bedeni de tam parça halinde karşımdaydı. Lakin ruhunun benden en uzağa doğru bir yolculuğa çıktığını, boğazındaki dövmenin altına gizlenen damarının şiddetle atışından anlayabiliyordum.
"İyi günler Şaziye teyze ve Rasim amca." dedi, Kale çiftine gülümseyerek.
"Aman Ege oğlum, gramofon mu o? Ah be gençliğimizde ne çok dinlerdik?" dedi Rasim amca, gülerek. Oysa tam da şu an, hep beraber oturup zavallı halim için ağlamalıydık.
