Hiçbir adamın zehirli tenine, tutkudan başını döndürecek kadar uzun dokunmamıştım bile... Ama şu an başı dönen bendim. Bir şarkının notalarını kusan parmakları kadınlığımın duvarlarına dokunduğunda, bataklığa dönmüş bahçemde toprağa bir tohum düşmüş...
İnsanın daha ilk nefeste döktüğü gözyaşları, kaderin başımıza öreceği çorapların bir ispatı gibi değil midir aslında? Zira insanın ağlayarak geldiği bir gezegenden, güzellikler beklemeyecek kadar aklı başında bir çocuktum ben de. Sıradanlığım, kendimden bile sıkılacak kadar büyüktü ama bana değmeyen hayat, varsın bin yaşasındı...
Sonra başıma gelebilecek en kötü şey oldu... Büyüdüm!
Her fani kadın gibi, dünyanın bütün yükünü sadece benim omuzlarım boştaymışçasına üstlenmek zorundaydım artık.
Sırf kadın olarak doğduğum için, yukarı kattaki milli dedikodu komisyonu başkanı Necla teyze 'Duru dışarıda sürtüyor' demesin diye gece eve erken girmek, sanki anamın rahminden aşçılık diplomasıyla çıkmışım gibi yemek yapmak da zorundaydım.
İnanır mısınız, 3-5 kumaş parçası bile benim kadınlığıma benden daha çok hükmediyordu. Çünkü kendini dünyanın en değerli varlığı ilan eden adamlar, kıllı döşlerini büyük bir gururla ortaya sererken, ben genetiğin bana sunduğu eşsiz yadigar olan sütun gibi bacaklarımı ve dolgun memelerimi saklamak zorundaydım.
Hele bir de, kadının kendi ayakları üzerinde durabilmesi durumu var ki, aman aman erkekliğin en büyük dramıdır... Emeğimle paramı kazanan bir kadın olmak için mesela, iş yerindeki angut adamların tacizine uğramak ve sırf rütbesi benden daha yüksek diye, sorsan pi sayısını bile bilmeyen bir heriften azar işitmek zorundayımdır. Zira o sırada, o pis herif pi'den çok, pipisiyle ilgileniyordur...
Yok efendim ben kariyerimi yapacağım, toz pembe hayallerimi dibine kadar yaşayacağım diye kendimi paralasam dahi, insanlığın başlangıcından beri ne idüğü asla belirlenememiş olan elaleme göre, ben de yenilmek ve hazır olup olmadığım bile sorgulanmadan bir bebeği kucağıma almak zorundayımdır.
Şekerle kandırılabilecek zamanlarda hayal ettiğim beyaz atlı prensin, büyüdüğümde hayatımın içine etmek için pusuda beklediğini de yaşayarak öğrendim maalesef... Zaten biz romantizm yüklü kadınlar şu ahir ömrümüzde bir kere de olsa, beş para etmeyen bir şerefsize aşık olmak zorundayızdır, değil mi?
Hele ki parmağıma teki-beşi aramadan o taşlı yüzüğü takamazsam eğer, hiç yaşamayayım zaten... Bekaretim benden isteyerek ya da istemeyerek giderse şayet, tonlarca sabunla pür-i pak olsam da kirli damgasını alnımda taşımak zorundayımdır.
Halbuki, bize öğretilen kadının kutsallığıydı! Kadının kutsallığı, yaşamın devamını kucağında taşımasıydı!
Yaşamın sadece büyümek, evlenmek ve doğurmaktan ibaret sayıldığı, erkeklerin hakimiyeti üzerine kurulan bir hayatta tüm düzene baş kaldıran bir kadınım işte!
Kadınlığımın bastırılmaya çalışılan tüm gücünü bir zırh gibi bedenime kuşanıp, kariyerimin, hayallerimin, hatta bir bıçak kesiği halindeki hiç kapanmayan yaralarımın üzerinde yeniden doğacağım!
Çünkü benim zorunda olduğum tek şey, HAYATIMI YAŞAMAK! Çünkü kadın bir şeyi yapmak isterse, gerisi sadece teferruat!
Ben Duru Karahan...
Bir gece, kalbimin karanlık odasında bir suretin resmedilerek ölümsüzleşmesine izin verdim. O ölümsüzlüğün bana, koparılan çiçeklerle bezeli bir mezar olacağını bilmiyordum...
Kilitlere vurduğum kalbimin paslı anahtarının, beni yangınına sürükleyen bir adamın ruhuma fısıldadığı şarkısının notasında saklı olduğununsa farkında bile değildim...
Şimdi aklınızdan bir sayı tutun. Ama öyle bir sayı olsun ki, hayatınızın geri kalanının hükmünü avucunda taşısın. Ben mi? Evet, ben de tuttum...
49!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
