Hiçbir adamın zehirli tenine, tutkudan başını döndürecek kadar uzun dokunmamıştım bile... Ama şu an başı dönen bendim. Bir şarkının notalarını kusan parmakları kadınlığımın duvarlarına dokunduğunda, bataklığa dönmüş bahçemde toprağa bir tohum düşmüş...
Hikayedeki tüm karakterleri tanıdık. Hazırsanız, geriye tek bir kişi kaldı. Ege Gür 🖤
Bölüm sahibi; Alaskadaki
Keyifli okumalar 🌸
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
〖 •••••••••••••••••• 📸 •••••••••••••••••• 〗
Ağladığımız şeyi hatırlatırız. En çok güldüğümüz günü, yorgunluktan geberdiğimiz zamanı ya da ne bileyim, öfkeden deliye döndüğümüz bir olayı illa ki hatırlarız. Peki, aşık olduğu anı bilen var mı aranızda?
Düşünüyorum. Hem de epey bir zamandır düşünüyorum.
Kanlı suratına rağmen kokusuyla ilk kez yüzleştiğim gün mü? Paramparça ettiği bardağımla bana yeni bir başlangıç verdiğinde mi? Bir akşam vakti koltuğuma yerleşip kafa kafaya çekindiğimiz ilk fotoğrafımızda mı yoksa? Ya Sevişmemiz? Onu, sahneye çıkıp yakaladığım o son dakika da olabilir belki? Ama hangisi?
Belki de hepsi...
Bir insanla bir kez karşılaşırsanız tesadüftür. Lakin ikinci kez karşılaşıyorsanız kaderin sizin için mutlak bir planı vardır. Omzuma denk geldiği günün akşamında onu, ışıkların altında yeniden gördüğümde o plana çoktan dahil olmuştum.
Biliyordum.
Başıma üç harf gelmişti. Aşk.
Üstelik sadece gelmekle de kalmadı. Kalbimin rutubet kokan bütün odalarını bir güzel temizledi, üzerini örttüğüm duygularımı havalandırıp tozunu aldı ve ruhuma kadar işlemiş bütün yaraları iyileştirdi. Aşk bir özgürlük müydü, yoksa esaretin ta kendisi miydi, buna da bir cevabım yok. Ancak Ege'ye denk geldiğimden beri ruhum özgür, kalbim ona esirdi. Bunlar zaten bildiğiniz kısımlar. Artık sadete gel Duru, diyorsunuz. Duyuyorum.
Tamam tamam işte geldim.
Ege'yle beraber ailemin evinin sınırları içerisinde uyuduğumuz gecenin sabahında, annemin eliyle, Necla teyzenin diliyle dokunduğu bir kahvaltıdan sonra babamlarla vedalaşıp kendi evime gelmiştim. İşe gitmeden önce ise dolabımdan çıkardığım en mavi elbiseyi keyifle üzerime geçirmiştim. Akşam olduğunda Gül hanım ve ekibiyle derginin yeni sayısı için yaptığımız uzun bir toplantıdan çıkıp yine eve gelmiştim. Buraya kadar her şey yolundaydı. Ama o akşam eve benden başka gelen olmadı. Sonraki gün de, hatta daha sonraki gün de. Şimdi, üçüncü günün sabahında yine evdeyim. Ve yine tek başıma.
O gece güle oynaşa yerdeki yatağına gönderdiğim Ege'nin, sabah olduğunda yeri de yatağı da duruyordu. Lakin kendisi yoktu. Erken saatlerde uyanan anneme, eve gidip babamdan önce işe gidebilmek için hazırlanması gerektiğini söylemiş, yatağımıza bıraktığı o akşamki kıyafetlerine bakılırsa hakkaten de eve uğramış ancak sonrasında eve geldiğini gören olmamıştı. Perşembe günü iş çıkışı kendi evine uğrayıp motorunu almayı ihmal etmemişti neyse ki. Ha bir de önceki gidişlerinden farklı olarak gönlünden koca bir lütuf kopmuş ve aylık paketinden bir SMS'ini bana feda ederek gittiğini bildirmişti.
