❝Hiçbir silah sana elinde patlamayacağının garantisini vermez.❞
ASLANLAR SERİSİ, KONRULUN KAFESİ ve DUZAH kitaplarından oluşan bir seridir. Hangi kitaptan başlarsanız başlayın illa ki spoi yiyeceksinizdir. İstediğiniz kitaptan başlayabilirsiniz.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
3. Bölüm: "Av Olmadan Av Gibi Davranmak"
Tommee Profitt, Shoot To Kill
DEELYLE, Devil's Den
Cheriimoya, Living Life In The Night
Hayatım boyunca aynalardan nefret ettim.
Çünkü yansımamı, kırık bir geçmiş uğruna feda ettim.
Şimdi; senelerdir uzak durduğum, seneler önce kendimi kaybettiğim kirli ve kırık bir aynanın karşısındaydım sanki ancak bu sefer, yansımamı bir daha hiç bulamayacak kadar karanlıktaydım.
Derin bir nefes alarak gözlerimi yavaşça açtığımda başta olduğum yeri yadırgadım. Odamdaki koyu mavi duvarlar ve siyah perdeler burada değildi, iç karartıcı gri duvarlar ve ahşap tavan görebildiğim tek şeydi. Birkaç saniye nerede olduğumu idrak edemesem de dün neler yaşadığım kafamın içine dolduğunda yavaşça dudaklarımı yaladım.
Dün gece beni, gerçekten de söylediği gibi gerçeklerle sarstığında hiçbir şey söylemeden yukarıdaki odaya çıkmıştı. Ben ise üst kata çıkamamıştım daha, oraya adeta yığılıp kalmış ve aşağıdaki siyah koltukta uyuyakalmıştım.
Bir kere uykum bölünmüştü, gecenin köründe uyanmıştım ancak ne yaparsam yapayım, ne kadar dönsem de yatağın içinde, kabusumda kafamın içine doluşan o kaza anını silemiyordum. Bu da benden uykularımı çalıyordu.
Gece kalkığımda ev çok sessizdi. Tıpkı şimdi olduğu gibi. Soluklanmaya çalışarak mutfağa gitmiş ve biraz su içmiştim. Aslında karnım çok açtı ama bir şey hazırlayacak halim de yoktu, üstelik ne nerede bilmiyordum.
Onu etrafta görememiştim, şu an da göremiyordum. Gerçekleri bir zehir gibi dudaklarından akıttıktan sonra beni öylece bırakıp gitmişti, karanlığın içinde kendi acılarının açtığı çukura girmişti.
Burada herkes kendi cehenneminde yanıyordu.
Sertçe yutkundum. Gözlerim salondakinin aynısı olan ahşap tavandan çekilerek boydan boya cam olan duvara tutunduğunda, şu an aşağıdaki koltukta yatmadığımı daha yeni farkına varmıştım. Üzerimi örten siyah yorgana baktım, sonra kısık bakan gözlerimi tekrardan ürpertici ormana bakan büyük cama çevirdim.
Beni o mu yukarı taşımıştı? Çünkü aşağıda uyuya kaldığıma emindim.
Bence uyurgezer olmaya başladık, diye geçirdi içimdeki Bengi, diğer seçeneği es geçerek gözlerini karanlığa dikmişti. Haklıydı, uyurgezer bir şekilde yukarı çıkmam çok daha olasıydı.
