with spare part | yoonmin

℘(special part) dreamed life of adult children

Ra bir sürpriz özel bölümle geldi, sadece bizim yetişkin çocuklarımız geleceklerinin bir kısmında neler yapmış bak istedim. Paslanmışım biraz da yine de taslakta kalmasındansa atayım dedim.

Çok bir beklentin olmasın, karşılayamazsam üzülürüm çünkü. Sıkılmamanı umuyorum.

Seni seviyorum ve yorumlarını dört gözle bekliyorum.

💜

09.05.21

Karalanan kağıtlara ve boya kalemlerine odaklıyken kafamın içi çocuk seslerinin silikliği ile doluydu. Her cuma günü olduğu gibi sınıfımda, her zaman yaptığımız gibi boyama saatindeydik. Çizgilerin içini boyadıkları kağıtlardan çok ne isterlerse onu yapmalarını hep destekleyen bir yönteme sahiptim. Birleştirdiğimiz renkli masaların etrafında dolanırken ve kağıtlarına bakarken her birinin farklı renklerle olan kargaşasını izlemek belki de en sevdiğim şeydi.

Birbirleriyle konuşup birbirlerinin resimlerini incelerken yüzümde bir gülümseme oluşuyordu. Öğretmen masasının yanında evrakları düzenleyen ikinci çalışma arkadaşım geçen yıllarda çok kolay ayak uydurmuştu ve berber birçok öğrenciye sınıf atlatmıştık. Bu aslında mutluluk verici olsa da hayatta geldiğim yerin gururunu yaşıyor sayılmazdım. Gideceğim çok yol olduğunu kendime hatırlatarak hareket etsem de aslında o yolu yarılamış sayılırdım. Çoğu minik parmağın çizdiği mutlu aile tablosuna sahiptim. Bir çocuk ve güneşli bir günde onun elinden tutan iki ebeveyn.

Bir oğlum ve bir eşimle düzenli bir hayat kurmuştum çok erken yaşta olsa da. Teoride ve okuduğum kitaplarda bir çocuk yetiştirmek maddeler halinde dizilmişti, her gün gördüğüm çocuklar asla kitaptakine uymamıştı. Tecrübe zamanla evhamlı ebeveyn ateşimi söndürmüş, yerine Yoongi kadar sakin olmasa da daha soğuk kanlı birini bırakmıştı. Boyamaları geçen hafta boyları yetişsin diye alçağa yerleştirdiğim panoya asma yarışına giren minik bedenler birden sakin ortamın değişmesine neden olurken evraklardan kafasını kaldıran arkadaşım çocukların yanına yönelmişti. Sınıf ortamındaki kaosu yönetmek üzerine hala çalıştığı için onları uzaktan izlemeye başladım. Yaşım kaç olursa olsun izleme alışkanlığım hiç değişmemişti. Kısa sürede yeniden boyaları toplamanın tatlı telaşesi içinde sıralanan öğrenciler bundan sonra eve gideceklerinin bilincindelerdi.

Açıkçası bazıları okulu çok seviyorlardı, cidden bacağıma yapışıp kalmak için ailelerine zor zamanlar yaşatıyorlardı ama bazıları da çoktan küçük çantalarını omuzlarına takmış onları buradan alacak birini beklemeye başlıyorlardı inatla. İlk aylarda daha çok karşılaştığımız bir durumdu bu. Zamanla bu iki davranış da normal düzeye geliyordu. Sırayla ebeveynleri tarafından alınan minikler ile boşalan renkli sınıf derin bir iç çekmeme neden oldu. Son kalan öğrenciyle konuşan iş arkadaşım onu oyalamak için sorular soruyordu.

"Yuta, baban gelecek birazdan biliyorsun değil mi?" Çantasının kollarını sıkı sıkı kavrayıp sağa sola sallanan oğlan kafasını sallamış sonra konuşmaya başlamıştı.

"Gecikeceğini biliyorum öğretmenim! Ama ben bugün yaşlandım, bunu kutlayacaktık ondan çok heyecanlıyım!" Beş yaşındaki bir çocuğa göre gayet enerjik bir yapısı olsa da bugün neden bu kadar aşırı olduğunu anlayıp kıkırdamıştım.

"Yani doğum gününü mü kutlayacaksınız?" Ona seslendiğimde yerinde zıplamıştı.

"Evet evet, ama ablam yaşlandığını söyleyip yakındığı için babamla onun doğum günlerine böyle diyoruz!" Sevinçle kıpırdanmaya devam diyordu. Babası bir edebiyat profesörüydü ve her zaman Yuta'yı geç alırdı okuldan. Biraz sorumsuz olduğunu söylemek yerinde olurdu, Yuta ise buna alışmıştı. Düşününce, ebeveynler genelde çocuklarını bir şeye alıştırarak büyütüyorlardı. Benim ailem de ilgisiz dönemlerden geçirmişti beni ama en can sıkıcı kısım da gelişim döneminde olan bir çocuğun bunu normal sanıp öylece kabul etmesiydi. Çok zaman almayacaktı kendini diğer çocuklar ve ailesiyle karşılaştırmaya başlaması, kafa karışıklıkları ve devamında gelen küçük gibi görünen ama büyük, çocuğun bütün hayatını etkileyen faktörler olacaklardı.