Animal Abuse • SB19 Ken [COMPLETED]

CHAPTER 35: It's Off

Chapter 35: It's Off

Ken's Point of View

I hurriedly went to the information desk to ask for Katrina's name.

"Katrina Juana Merille Reyes." I said.

The nurse looked confused. "Po?"

"She's one of your patients! What is her room number? Please make it a bit faster."

"Sandali lang po Sir ah."

I waited impatiently for the nurse's respond. If feels like every second is equivalent to one year.

"Room 123 po, third floor."

"Thanks!" I shouted while running.

The elevator is so slow to go down! Hell!

I just took the stairs. Nag-mamadali akong umakyat papunta sa third floor. Sumusuko na ang binti ko nang maka-apak na ako sa third floor.

Humawak muna ako sa tuhod ko at hinabol ang hininga ko. After a few seconds, I ran fast again.

Mabuti nalang at wala masyadong tao dito. Walang sagabal sa pag-takbo.

Room 119, room 120, there it is!

Malakas at sunod sunod akong kumatok sa pinto. Halos magiba na iyon dahil sa pag-katok ko.

Nang mag-bukas ang pinto ay bumungad sa akin ang nag-tatakang muka ng Mama ni Katrina.

"Tita, Tita pwede ko ba makita si Katrina? Please please, let me see her. Please Tita." I clasped my hands together.

"Teka, akala ko ba–"

I bend on my knees. "Tita please, I'm dying to see her. Hindi ko na alam kung anong gagawin ko pag hindi ko pa siya nakita ngayon."

"Ay naku, tumayo ka nga diyan." ani Tita habang inaalalayan akong tumayo.

"Pasok." tsaka niya nilakihan ang bukas ng pinto.

I immediately entered the room then my eyes wandered around to look for her.

"Kitty–"

Natigilan ako nang makita ko siya sa hosital bed habang naka-pikit ang mga mata. She was sleeping peacefully.

Tama nga si Mama. May IV fluid na naka-kabit sa kanan niyang kamay at may machine naman sa kaliwa niya.

I walked towards her. My Kitty. My lovely Kitty. "What happened to you?" I asked worried.

Lumuhod ako sa sahig at hinawakan ko ang kaliwa niyang kamay. Inilapit ko iyon sa pisngi ko at tinitigan ko ang muka niya.

"I missed you so much Kitty. I'm sorry for making you worry." I whispered.

I wanted to cry because of happiness. Because I finally got to see her again. Pero gusto ko ding saktan ang sarili ko dahil pakiramdam ko ay kasalanan ko kung bakit siya nagkaka-ganito.