CHAPTER 28: Truth

766 39 35
                                    

Chapter 28: Truth

Ken's Point of View

I woke up feeling like I got punched a lot of times. My head hurts like hell. I opened my eyes and a white ceiling welcomed me.

Nasa loob ako ng isang kwarto. May IV din na naka-konekta sa ugat ko. What the hell just happened?

"Man! Can you send me the address? Pupuntahan ko siya ngayon na!"

[What? Ano bang sinasabi mo? I thought you're not allowed to go out?]

I smirked. "Wala naman silang sinabi na bawal tumakas."

[You're insane. Asaan ka? Baka mapahamak ka diyan sa ginagawa mo.]

Lumingon ako sa likuran ko para tignan ang kotseng sumusunod sa akin. Damn, they're fast.

"The guards are following me. Ang bilis nilang mag-maneho."

[You mean, you're in a car? How?]

"Ang dami mong tanong! Just send me the address. Ililigaw ko lang sila."

Ibinaba ko ang cellphone na ipinabili ko kay Evan noong nakaraang araw pero hindi ko pinatay ang tawag.

Handa na akong lumiko pa-kanan nang isang kotse ang lumabas galing don.

"Fvck!"

I tried to step on the break to stop the car but it's too late.

Sa sobrang bilis ng pagpapa-takbo ko ay napaka-lakas din ng impact na nangyari. The darkness slowly swallowed me.

And I'm only thinking about one person in my head, Katrina...

I sighed hardly when I remembered what happened. I got into a car accident. I nearly died.

Nag-salubong ang kilay ko nang makarinig ng sigawan na nanggagaling sa labas ng kwarto ko.

"Alam mo kung anong dapat mong gawin? Layuan mo ang anak ko! Layuan mo si Ken! Wag na wag ka nang mag-papakita sa kaniya o kahit na sino sa amin! He's being like this because of you! You are nothing! His life is not worth it risking just for you! Umalis ka na! Ayoko nang makita ang pag-mumuka mo. Layas!"

It was Mom who shouted. Galit na galit ang boses niya. I can hear someone's sobs too.

"Pakiusap po, isang minuto lang naman po ang hinihiling ko. Isang minuto lang. Pagkatapos no'n aalis na agad ako. Please ma'am. Isang minuto lang, hayaan niyo pong makita ko siya."

My eyes widened when I heard her voice. It was Katrina! I'm not hallucinating. It's really her! It's her voice! Katrina is here!

I tried to stand up but my body won't cooperate. It was very painful. Every time I move, there's a sting of pain on my whole body.

"Katrina..." I whispered almost crying.

Hearing her plead like that makes my heart ache. Mas masakit pa iyon kaysa sa sakit na nakuha ko mula sa aksidente.

Animal Abuse • SB19 Ken [COMPLETED]Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon