Berabere |TAMAMLANDI|

🏀 NBA Kafe 🏀

Hayatımın ortasına biri havan topu atmıştı!

     Şu anda burada bu şartlar altında olmamın başka açıklaması olamazdı zaten. Ellerimi kucağımda birleştirmiş tırnaklarımla oynuyordum. Bir tarafımda benden dört yaş büyük abim, karşımda da benimle aynı yaşıt olan kız kardeşim vardı. Üçümüzde sessizlik yemini etmiş gibi susuyorduk. Susuyorduk çünkü aramızdaki tek bağ aynı adamın çocukları olmamızdı.

Üveydik...

"E kızlar bugün ne yapacaksınız?" dedi Akın bize doğru dönerek.

"Ben, dinlenmeyi düşünüyorum. İki haftadır okula alışma sürecindeydim" dedi biricik kız kardeşim.

"Sen ne yapacaksın?"

"Düzene uymayı reddediyorum" dediğimde abim kahkaha attı.

Aslında olay çok garipti. Anlatacağım. E kimler bu olayı dinlemeye hazır? Biraz ağır gelebilir ama ben bu enkazdan sağ çıktıysam siz de çıkarsınız diye umuyorum.

     Abim Akın, babam olacak o adamın ilk karısındandı. Babam Müge Hanımı yani abimin annesini aldatınca boşanmışlar. Kiminle mi? Benim biricik kız kardeşim Berçin'in annesi Aysel Hanımla. Aysel Hanımla evlenmiş ardından. Ama babamın gözü dışarıda olunca annemle tanışmış. Annem bu adamın evli olduğunu bilmeden âşık olmuş ona. Babam annemi hamile bıraktığında bir sürpriz onu evde bekliyormuş. Çünkü annem bana hamile kaldıktan iki hafta sonra Aysel Hanım Berçin'e hamile kalmış. İki kadında babamın pis işlerinden haberdar değilmiş. Ama sonra annem babamın evli olduğunu öğrenmiş ve Aysel Hanım ile tanışmış. İki kadın babamı aynı anda karınlarındaki bebekle terk etmişler. Ve bu üç kadın da bu adamdan bir çocuk yapmıştı. Abim, ben ve Berçin... Üçümüzde Türkiye dışında büyümüş ve babamızın yüzünü neredeyse hiç görmemiştik. Hadi diyelim Müge Hanım ve Aysel Hanımın çocukları evlilikle, yasal bir şekilde doğdu. Ben mi? Lanetli çocuktum ben! Evlilik dışı doğmuş bir çocuk.

Kriz çok büyük üstadım.

"Kendini insanlıktan soyutlama Ecem."

"Ne yapayım abi, hiç sevmediğim bir adamın evinde gülüp kahkaha mı atayım?" dediğimde derin bir nefes alıp geri bıraktı.

"En azından o geberene kadar sabret kızım."

     Berçin'in ses ile ona döndüm. Sarı saçlarının uçlarının pembeydi ve aralarında maviler vardı. Bu imajı birine benzetiyorum ama kime ya? Babam olacak o adam kanserdi. Son safhada olan bu illet hastalık yüzünden ölmesine az kalmış. Bu yüzden de son zamanlarını çocukları ile geçirmek istiyormuş. Abi, niye kimse bana fikrimi sormadı?

"Bu arada seni kendi mezun olduğum okula yazdırdım."

"Abi, bana sormalıydın" dedim sitemkâr bir ses ile.

"Liseyi burada bitireceğine söz vermiştin diye hatırlıyorum tatlı kız."

"Evet, ama-"

"Ama ne?" dedi ve tehditkâr bir şekilde tek kaşını kaldırdı.

"Neden ısrar ediyorsun ki abi? Boş ver ne yapıyorsa yapsın" dedi Berçin. Gözlerimi kısıp ona baktığımda o da bana meydan okurcasına bana baktı.

"Sen sus! O da benim kardeşim sen de. İyiliğinizi düşünüyorum. Bir abi olarak kardeşlerimi kollayıp onları doğru yola itelemeliyim"

"Üvey" dediğimde abim kafama bir tane geçirdi. Saçlarımı önümdeki yemek tabağına savrulurken Berçin kahkahalarla gülüyordu. Çenen çıksın!