Until our paths cross again, my Engineer. (COMPLETED)

1

To my polar bear, love, baby, babe..

  

      I know for sure that we're not together anymore when you read this. Not because we broke up, not because we doesn't love each other. But because I left.

I left for Kyla's heart transplant, I left you again, but for same reason. Maybe you already knew that. Sorry if I couldn't told you that I'll leave this very soon. Hindi ko kaya, baka hindi ako makaalis kapag nakita kita sa mismong araw ng flight namin.

God knows how hard it is for me to left without you. You know that you're my daily vitamins, right? And your voice's my strength, your smiles are my inspiration and now I don't know how to live every single day without seeing your beautiful face. Without hugging your body and without holding your hands tight.

As I left, I also left my heart to you. Take care of it and I promise that I will remember your love for me forever. Your heart is only mine and so as mine is only for you.

PB. Please go on with your life without me. Reach your dreams and goals in life. Though I will not be by your side in some of your achievements, remember that my heart is in you.

I don't know when will I come back. But one thing's for sure. I love you so much and I will surely come back to you. I love you, everyday I miss you.

Until our paths cross again, my Love.

Your future Engineer,
K. D. F.

Tinupi ko ang puting papel at ibinalik sa brown na kahon kung saan nakalagay lahat ng picture na iniwan sa akin ni Kiel. Pinahid ko ang mga luhang walang tigil sa pag-agos.

Akala ko hindi ganito kasakit pero bakit pakiramdam ko ay mamamatay na ako? Ramdam ko. Ramdam na ramdam ko ang pisikal na pagkirot ng puso ko, para iyong nilalamukos, mabigat at parang namamanhid ng paulit-ulit.

Ang sabi naman niya ay babalik siya di ba? Pero bakit ganito ang nararamdaman ko?

Dahil ba hindi niya din alam kung kelan siya babalik?

It's been a month since they left, he left me hanging. Pero hindi manlang siya tumatawag. Walang paramdam. In-add at follow ko na din siya sa mga social media accounts niya pero parang hindi niya binubukas ang mga iyon kaya hindi niya iyon nakikita.

Itinabi ko ang kahon sa drawer ng study table at kinuha ang pink na notebook diary na may disenyong polar bear. Kasama iyon sa mga iniwan niya sa akin na nakalagay sa kahon, isulat ko daw doon lahat ng gusto kong isulat kapag wala na siya. Alam ko na paborito niya ang pink para sa akin, tanda ko pa na gustong-gusto niya kapag naka-pink dress ako. Polar bear naman dahil iyon ang palaging suot ko na pyjamas sa tuwing makikita niya ako.

Dear Diary,

        Today is April 23, 20**.  Kahapon ay isang buwan na mula ng umalis si Kiel ng bansa papuntang America. It's been a month pero wala pa ding paramdam, ni-ha, ni-ho ay wala. Kahit nga text message lang na walang laman magiging masaya na siguro ako basta galing sa kanya.

Araw-araw akong nakaabang sa telepono, lumalakas at bumibilis ang tibok ng puso ko sa tuwing tutunog iyon. At parang winawasak naman sa tuwing hindi siya ang dahilan ng pagtunog niyon.