Sen De Kimsin?

61|Benden Gitme

# Kendimden Hallice - Böyle Gitme

~

Can'a uyuduğumu düşündürüp uyumasını sağladıktan sonra telefonumu cebime atarak çıktım odamdan. Yavaş adımlarla mutfağa doğru ilerlerken aklımdan bir saniye bile çıkmayan ismi düşünmekten kendimi alamıyordum. Bana -annemden sonra- hayatımdaki en ağır darbeyi vuran, 'sevdiğim' dediğim adamı, Çakıl Keskin'i...

Babasının katil olması zerre kadar umursadığım bir konu değildi. Aksine benim bunu sıkıntı yapacağımı düşünmesi sıkmıştı canımı. Ben onu babasının yaptığı bir şey için yargılayacak biri değildim ki...

Annemi tanıma konusuysa apayrıydı. Benim bu konuda ne kadar hassas olduğumu biliyordu. Hatta en iyi o biliyordu. Hangi çocuk üç yaşında terk edilmeyi kaldırabilirdi ki? Kaldırsa bile benim gibi kalbinde büyük ve sürekli kanamakta olan bir yarayla devam ederdi hayatına. Benimle kalp bağı kuran Çakıl'da bunu çok iyi biliyordu. Yine de aylardır gözlerimin içine baka baka susmuştu, söylememişti bildiklerini. İşte buydu canımı yakan. Annem bu zamana kadar yoksa bundan sonra ben onu istemezdim, istemiyordum da. Ama Çakıl...

Düşünceler aleminden sert bir düşüş yapmama sebep olan, telefonuma gelen bir bildirim sesi olunca saat gece yarısını geçmiş olduğu için şaşırsam da çabucak toparlanıp pijamamın cebinden telefonumu çıkarttım.

Babamın doktor olmasının da etkisiyle, doğru bir şey olmadığını bilememe rağmen okula gidecek durumda olmadığım için çıkarttığım sahte raporun son gecesinde olduğum grupta konuşulunca öğrenmiş olan Çakıl'dan gelen mesaj kalbimin teklemesine neden oldu.

Yakışıklım: Simay'ım, yarın raporunun süresi bitiyormuş. Ama ben tanıyorum seni, sınıfta kalmayı göze alarak da olsa gelmeyeceksin. Beni görmemek için gelmeyeceksin...

Mesajı okumayı bitirdiğim gibi bir yenisi daha gelince boğazımdaki yumruyu hafifletecek süreyi bulamadan onu okumaya başladım.

Yakışıklım: Bunu yapmana gerek yok güzelim. Ben gelmeyeceğim okula. Görmeyeceksin o mideni bulandıran yüzümü. Bu nedenle sen gönül rahatlığıyla git olur mu? Derslerden de geri kaldın, sınıfta kalmanı istemiyorum bir tanem.

Mesajları, tıpkı bu ayrı geçirdiğimiz bir haftalık süreçteki gibi görüldü bırakıp çıktığımda bir mesaj daha geldi.

Yakışıklım: Mesajlar görüldü oldu, neden hâlâ uyumadın güzelim?

Sanki cevap alacakmış gibi bir de soru soruyor oluşuna göz devirerek bu mesajı da görüldü bıraktım. Ardından art arda gelen mesajları okumaya devam ettim.

Yakışıklım: Simay, konuşursak halledebiliriz

Yakışıklım: Sinirini az da olsa attıysan arayayım mı?

Yakışıklım: Sesini çok özledim

Yakışıklım: Kokunu çok özledim

Yakışıklım: Bana bakarken ışıldayan gözlerini çok özledim

Yakışıklım: Sana dair her şeyi deli gibi özledim

Yakışıklım: Ama bunlardan daha da önemli olanı, ben seni mutlu görmeyi özledim

Yakışıklım: Çok üzdüm, çok kırdım, çok yıprattım ve bunun için de kendimden nefret ediyorum. Ama bile isteye değil, yemin ederim.

Yakışıklım: Mesajla anlatılacak şeyler olsa sana bin kere anlatmıştım ama değil.. Telefonla bile olmaz, yüz yüze konuşmalıyız.