Ocean's Kiss (Isla De Verde Series #1)

Chapter 38

Iwinaksi ko ang pagkakahawak niya sa akin at agad na dumistansya. This is not right. We're done a long time ago! Ayoko na ulit masaktan sa kaparehong rason. Hindi ko nga alam kung ano ba ang dahilan at tila ba parang hindi niya mabitawan si Luna e.

I don't want to hope again and it will end as what? False hope? No. Much better if I won't risk my heart again. No commitment, no pain.

"Stop it, Alon. Ayoko na. Pakiusap tama na, please?"

Nakita ko ang pagdaan ng sakit sa kan'yang mga mata dahilan para makaramdam ako ng sakit sa aking puso. Bakit ganito? Akala ko ba nakapag-move on na ako? Pero bakit nasasaktan pa rin ako sa tuwing nakikita ko siya? I can still remember the pain that I've felt when he decided to let go of me six years ago.

Hindi ko na siya hinintay pa na makaapila at agad na akong tumakbo palabas ng Social Hall. This event is such a mess. Why would he blackmail my partner anyway? It's not as if I want him to be my partner in this Thanksgiving!

"Damn it!" Napahampas ako sa hood ng kotse na hindi ko naman alam kung kanino ba.

Why do I need to feel this way again? Sa tuwing makikita ko siya bakit puro nalang sakit ang nararamdaman ko? Why, Alon? In the first place, why did you chose to let me go for the sake of a goddamn moon? Ayaw mo ba sa dagat? You chose the moon over the ocean. Wow, just wow.

"Ano pa bang kulang ko para sabihing sapat na ako para sa'yo?" I mumbled to myself as I raked my fingers over my hair. I feel so messed up. This is all a bullshit!

Narinig ko ang mabibilis na yabag sa hindi kalayuan kaya agad akong yumuko at nagtago sa likod ng kotse. I know that it's him. He would never stop until I say yes. If I do that, I can't guarantee my feelings. I mean, I'm not sure if I wouldn't be in pain again. I know that pain is part of a human's daily life but I don't want to feel it now.

The pain of losing my parents is enough. I don't want to add up another pain in my chest. Baka atakehin na ako sa puso sa susunod. Hindi ko nga alam kung paano ko nga ba nakaya ang magpatuloy kahit na sobrang hirap na hirap na ako sa buhay noong mga panahong 'yon.

Ilang taon akong na-trauma. Kahit na kasama ko na ang biological parents ko ay tila ba may butas pa rin ang aking puso na tanging sila Nanay at Tatay lamang ang makapupuno. They will forever be my family.

Hindi nagtagal ay nawala na ang presensya ni Alon. Nakahinga ako ng maluwang at agad na lumabas sa aking pinagtataguan.

"I must go home..." Napatampal na lamang ako sa aking sariling noo habang naglalakad palayo sa Social Hall.

Siguro naman ay may tricycle pa ngayon dahil alas nuebe pa lang naman ng gabi at may okasyon pa naman kaya talagang maraming pasahero ang magsisisakayan.

Ilang minuto na akong naglalakad at medyo nananakit na rin ang mga paa ko dahil sa heels na suot ko.

"Damn, I never thought I'd walk in the middle of the night with this high heels?!" I blurted.

Huminto muna ako sa paglalakad at naupo sa gutter ng kalsada. Kung alam ko lang na ganito ang mangyayari ngayong gabi edi sana hindi na ako pumayag na pumunta sa thanksgiving. But I don't want to see Aling Pacita looking so upset just because I didn't do the favor she've asked to me.

Gano'n na lamang ang paninigas ko sa aking posisyon nang marinig na naman ang boses niya sa hind kalayuan.

"Finally, I found you."

Napapikit ako ng mariin at napakagat sa aking pang-ibabang labi. Medyo nagsisitayuan na rin ang mga balahibo ko sa aking braso dahil sa lamig na nanunuot sa balat ko. Another set of cold wind passed by and it hits against my skin that made me shiver.