Dźwięk Dzwoneczka || Naruto

Rozdział 36

Shiro trochę się stresowała. Była już na Górze dwa dni i dzisiaj przypadł dzień, kiedy spotka się z Wielkim Ropuszym Mędrcem. Wie, że jest najważniejszą jednostką w tym miejscu. Starała się jednak opanować i nie wpadać w niepotrzebną panikę, spowodowaną zdenerwowaniem. 

Sala w której znajdowała się wielka ropucha była duża. Shiro, gdy do niej weszła do pomyślała, że chyba właśnie tak musi się czuć mrówka, gdy znajduje się w ludzkim mieszkaniu. 

- Shiro to jest Wielki Ropuszy Mędrzec.- Fukasaku przedstawił wielką żabę, a dziewczyna zgrabnie się skłoniła.- Jest również najstarszą ropuchą, która znajduje się na górze.

- Miło mi cię poznać. Nazywam się Hatake Shiro.- Gamamaru zaśmiał się miło.

- Mi również jest miło. Chciałem się z tobą zobaczyć od kąt usłyszałem o twojej wyjątkowej sytuacji.- biało włosa uśmiechnęła się nieśmiało.

Rozmowa z Gamamaru była długa, bo czasem trudno było go zrozumieć, ale Shiro natknęła się na sedno sprawy. Mędrzec potrafił przewidzieć przyszłość w niejasnych wizjach. W gruncie rzeczy nie mógł zobaczyć w żadnej z tych wizji nie mógł zobaczyć dziewczyny. 

- Zwykle to się nie zdarza. Wizje Wielkiego Mędrca czasem są bez znaczenia i po prostu potrafi powiedzieć, która ropucha na górze będzie mieć problemy żołądkowe w przyszłym miesiącu. Nie może wybrać o kim będzie kolejna wizja, ale ty Shiro-chan jesteś przyjaciółką Naruto. Wbrew pozorom często ma o nim wizje i o jego towarzyszach, ale ty nigdy się w nich nie pokazałaś.- Fukasaku wytłumaczył jej to, gdy tylko opuścili wielką salę.

Słowa te sprawiły, że Shiro zaczęła się martwić. Co raz bardziej miała wrażenie, że coś jest z nią nie tak. 

- Mogę odpocząć przez resztę dnia i przetrawić te informacje?- spytała i udała się do swojego pokoju, gdy tylko uzyskała pozytywną odpowiedź. 

Usiadła na swoim łóżku i przez chwilę wpatrywała się w zdjęcie swojej drużyny. Im więcej czasu minęło tym bardziej miała wrażenie, że pytania na które chce znać odpowiedź przybywają. Tylko, że cały czas miała w głowie to, że to ona sama odcięła się od wspomnień. 

- Technika Przywołania.- szepnęła cicho, a po chwili w kłębach dymu ukazała się biała tygrysica.

- Dawno się nie widziałyśmy Shiro-sama. Jak mogę ci dziś pomóc?- Hikari wyglądała na niezwykle szczęśliwą, że ją widzi.

- Ja po prostu nie chciałam być teraz sama.- biało włosa poczuła jak jej policzki się nagrzewają.- Gdy jesteś w pobliżu to czuję dziwny spokój.

- Czuję się zaszczycona Shiro-sama. Ja również czuję się najlepiej, gdy jesteś w pobliżu.- Shiro wtuliła się w wielkiego kota.- Czy coś cię martwi Shiro-sama?

- Można tak powiedzieć. Czuję się trochę przytłoczona tym wszystkim co się dzieje.

- Powinnaś się przespać. To złagodzi twój stres Shiro-sama.- dziewczyna kiwnęła głową i zamknęła oczy.

Po chwili odpłynęła do krainy snów.

- Dlaczego akurat bez?- kobieta o długich białych włosach odwróciła się do wielkiego tygrysa.

- Ponieważ jest piękny! Do tego ten zapach!- dziewczyna zaśmiała się i wybiegła na sam środek dziedzińca, gdzie rosły krzaki bzu i okręciła się parę razy wokół własnej osi.- Uwielbiam, gdy to miejsce jest pełne różnych kolorów i zapachów. 

- Dlaczego, więc co jakiś czas karzesz bzu zwiędnąć? Możesz przecież sprawić, żeby kwitły cały czas.

- Każdy zasługuje na odpoczynek. W szczególności rośliny, które tak ciężko pracują dla wszystkich.

Witam

Zacznę chyba od przeprosin, że dawno nie było rozdziału. Nie miałam weny i kompletnie zacięłam się twórczo. Dzisiaj postanowiłam jednak coś z siebie wykrzesać. Mam nadzieję, że się podobało.

Makoto