Sıranın altındaki kurabiye kabına bakıp dersin ortasında hayaller kurarak kendi kendime değişik yüz ifadeleri de ürettiğime göre gerçekten boku yemiştim.
Hangi konuda olduğunu siz iyi biliyorsunuz. Ama sıkıntı yok, kesinlikle yok. Sadece yüzünü hiç görmedim...ve o başkasından hoşlanıyor.
Tanrım başkasından hoşlanıyor! Somurtup boş tahtaya diktim gözlerimi. Tanışsak ne yapar eder kendime aşık ederdim onu, her kimse şu hoşlandığı kişi de, adını unuturdu! Kollarımı bağladım geriye yaslanırken. Ben daha güzelim!
Saçlarımı mor bandanayla sarmış üzerime çiçekli yine mor bir gömlek giymiştim, ah küpe! Küpe de takmıştım, papatya şeklindelerdi ve bence kesinlikle çok güzeldim. Keşke William da görse!
Kimden hoşlanıyor acaba? Sarışınları mı seviyor, esmerleri mi? Sikeyim ya Zayn'se? Sinirle alt dudağımı ısırdığımda siz çaldı, peki peki şimdi mi versem kurabiyeleri?
Yanlış soru! Yanlış!
Doğrusu,o kurabiyeleri almak için geldiğinde bir yerlerde saklanıp izlesem mi?
Kim olduğunu görsem...sonra o benim kim olduğumu bilmeden ben onunla konuşsam?? Ne olabilir ki!!
Öğrenirse çok kızar!
Ya aramız bozulursa?
Kafamı sıraya koyup bacağımı sallamaya başladım. Karar vermem gerekiyor. Etraftaki uğultu, gittikçe koptuğum arkadaş grubumun saniyesinde başlayan gürültülü muhabbetleri, arkamdaki Niall'ın horultusu, William hakkındaki giderek kafa yoran düşüncelerim...hepsi nefesimin daralması için yeterliydi ve evet benim karar vermem gerekiyor. Ofladım, ortada düşünecek bir şey yok aslında sadece...kendime hakim olmam lazım.
Çünkü, her ne kadar kim olduğunu öğrenmek istesem de o bana güvenmişken arkasından iş çeviremem. Ama...beyefendi de sanki onu yiyecekmişim gibi davranıyor, asla rızasıyla görüşmek istemeyecek benimle biliyorum! Delirmiş!
"Harry?"
Evet delirmiş, matematik kafa yapmış!
Bir dakika...
Matematik?
Gözlerimi kısarak başımı kaldırdım. Belki Louis onu tanıyordur? Bir çeşit matematik dernekleri vardır belki? Mantıklı. Kafamı sallayıp kendi kendimi onaylarken dudaklarımı büzdüm.
Çok zekiyim lanet olsun!
"Harry?" önümde sallanan el gerçek dünyaya dönmeme ve hızla başımı sesten tarafa çevirmeme sebep olduğunda yerimden zıpladım. Louis?
"Louis!"
Verdiğimani tepkiden korkmuş mavi gözlerini irice açmıştı, öksürüp toparlandım. Düşündüğünüz kişi yanınızda belirse siz de bağırırsınız susun.
Ah tabii ya defter, cumartesi birlikte parka gittiğimizde onu yanımıza almamıştık eh oradan da direkt evlere dağıldığımızdan haliyle unutmuşuz. Kendimizi unutmadıysak iyiydi o gün zaten. Aklıma gelenlerle kıkırdadım sessizce, Niall ve ben sonu olmayan bir kurabiye yeme yarışmasına girmiştik de Louis bizi mide fesadı geçirmek üzereyken zorla durdurmuştu. O olmasa şimdiye tahtalı köyde olabilirdik. Eğlenceliydi!
Geç düşen jeton sorunum yüzünden iki üç saniye böyle şaşkınca yüzüne baktım, Louis ise gözlüğünü düzeltip sınıfta gezdirmeye başlamıştı gözlerini hemen.
"Tabii, defter...getiririm."
Yarım yamalak gülümseyerek bana döndü sonra da teşekkür etti, mavileri ışık vuran ince camın arkasından bile görünüyordu, üzerinde ise yine aynı sarı-mor ceket vardı. Elleriyle ceketinin kollarını çekiştirmeye başladı. Sanırım soracağı başka sorular var ha?
"Bir şey mi oldu?"
Dudakları tereddütle aralandı sonra kapandı, saçlarını düzeltti ve geriye doğru adımlar attı. Ben gülümsedim onunkiyse solmuştu çoktan. Çok sevimli bir çocuktu Louis, gerçekten. İnanmıyor musunuz? Bence öyle! Özellikle şuan!
